ITPB2/415-676/09/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2009 r. (data wpływu 10 sierpnia 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 października 2009 r. (data wpływu 14 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na remont i modernizację mieszkania stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 sierpnia 2009 r. (data wpływu) został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na adaptację mieszkania stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Pismem z dnia 5 października 2009 r. Nr ITPB2/415-676/09-2/BK wezwano Pana do usunięcia braków formalnych złożonego wniosku. Braki wykazane w wezwaniu uzupełniono pismem z dnia 10 października 2009 r.

W przedmiotowym wniosku oraz uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pan osobą niepełnosprawną zaliczoną do I grupy inwalidztwa ze względu na uszkodzenie narządu ruchu oraz schorzenie neurologiczne. Jest Pan po udarze mózgu i ma chorobę Parkinsona. Z powodu związanych z niepełnosprawnością - problemów w korzystaniu z łazienki i toalety - w 2009 r. postanowił przeprowadzić Pan ich remont i modernizację stosownie do swoich potrzeb. Zamienił Pan wannę na kabinę prysznicową z dodatkowym wyposażeniem w krzesełko w kabinie oraz poręcze do trzymania, także w toalecie zainstalował Pan poręcze. W pomieszczeniach tych dokonał Pan wymiany instalacji i wykafelkował je. Nadmienia Pan, iż posiada faktury VAT stwierdzające poniesienie tych wydatków (zakup materiałów oraz robociznę). Poniesione wydatki nie zostały Panu sfinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ani nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek innej formie. Dodatkowo wskazuje, iż przeprowadzony remont znacznie ułatwił jemu i małżonce, która jest również osobą niepełnosprawną i ma problemy z narządem ruchu, wykonywanie codziennych czynności życiowych.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie.

Czy w rozliczeniu podatkowym za rok 2009 w ramach wydatków na cele rehabilitacyjne można dokonać odliczenia od dochodu kwoty wydatkowanej na remont uwzględniając rachunki otrzymane za jego wykonanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Pana stanowisko przedstawione w złożonym wniosku należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu m.in. wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy, stanowi że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

Powyższy przepis enumeratywnie wymienia wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych podlegające odliczeniu od dochodu. Katalog tych wydatków jest katalogiem zamkniętym, wobec czego nie może być traktowany rozszerzająco.

Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Ponadto wydatki te, zgodnie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Z uwagi na to, iż w świetle cytowanych przepisów za wydatki rehabilitacyjne uważa się jedynie te, które bezpośrednio związane są z niepełnosprawnością orzeczoną przez właściwy organ, zasadność odliczeń z tytułu wydatków na cele rehabilitacyjne nie może być rozpatrywana z uwzględnieniem innych niż stanowiące podstawę dla wydania orzeczenia o inwalidztwie schorzeń potwierdzonych zaświadczeniem lekarskim. Istotnym jest zatem ustalenie, z jakiego tytułu została orzeczona niepełnosprawność, daje to bowiem możliwość oceny, jakiego rodzaju wydatki poniesione przez taką osobę są wydatkami na cele rehabilitacyjne.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną zaliczoną do I grupy inwalidztwa w związku z uszkodzeniem narządu ruchu oraz schorzeniem neurologicznym. W 2009 r. przeprowadził remont łazienki i toalety, który miał na celu dostosowanie tych pomieszczeń do potrzeb wynikających z jego niepełnosprawności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określają szczegółowo jakiego rodzaju wydatki poniesione na adaptację podlegają odliczeniu.

Z literalnego brzmienia "adaptacja" oznacza przystosowanie czegoś do innego użytku, przeróbkę dla nadania czemuś jakiegoś charakteru (Słownik Języka Polskiego tom I pod redakcją prof. dr Mieczysława Szymczaka, Warszawa 1978). Z punktu widzenia praw do ulgi istotny jest też cel takiej adaptacji. Adaptacja ma umożliwić osobie niepełnosprawnej np. sprawniejsze poruszanie się po mieszkaniu (budynku mieszkalnym), samodzielne korzystanie z urządzeń sanitarnych i jednocześnie musi być związana z rodzajem niepełnosprawności a nie podnieść komfort funkcjonowania tej osoby w mieszkaniu czy budynku.

W związku z przytoczonym przepisem art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, za wydatki takie można uznać wydatki poniesione na np. budowę podjazdów dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, "poszerzania drzwi", likwidację progów, wyburzanie ścian działowych, założenie okien zamykanych z niskiego poziomu, położenie terakoty antypoślizgowej, likwidację wanny i założenie brodzika ze specjalnym siedziskiem dla osób niepełnosprawnych ruchowo, założenie "wiszącego" sedesu oraz umywalki "bez nogi" umożliwiających swobodne podjechanie wózkiem, także montaż wszelkiego rodzajów uchwytów, specjalnych baterii dla osób z niepełnosprawnymi dłońmi, montaż drzwi przesuwnych itd.

Wskazane przykłady świadczą o tym, że aby konkretny wydatek mógł zostać uznany za przeznaczony na cele rehabilitacyjne musi z reguły wyróżniać się pewną cechą charakterystyczną. A zatem nie wszystkie wydatki poniesione przy adaptacji łazienki i toalety spełniają to kryterium, gdyż niektóre z nich nie wykazują cech "indywidualnego przeznaczenia" oraz "niezbędności w rehabilitacji".

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonał wymiany w tych pomieszczeniach instalacji, wyposażył łazienkę w kabinę prysznicową z siedziskiem, zamontował poręcze i położył kafelki.

Mając na względzie opisany stan faktyczny oraz powołane przepisy stwierdzić należy, iż odliczeniu w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne nie będą podlegały wydatki poniesione na wymianę instalacji, zakup i położenie kafelek (za wyjątkiem płytek podłogowych antypoślizgowych), ponieważ wydatków tych nie można zaliczyć do wydatków rehabilitacyjnych, bowiem nie wykazują cech indywidualnego przeznaczenia i niezbędności w rehabilitacji. Z całą pewnością remont przeprowadzony w tym zakresie poprawi komfort mieszkającej w nim osoby, jednak trudno doszukać się w tych wydatkach cech charakterystycznych dla niepełnosprawności Wnioskodawcy, które mogłyby pozwolić na zaliczenie ich jako wydatków na cele rehabilitacyjne.

Należy podkreślić, że ulga, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może być przez podatników traktowana jako ulga remontowo-modernizacyjna.

Brak jest zatem podstaw do uznania, iż powyżej wymienione wydatki spełniają przesłankę określoną w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy i będą mogły być odliczone od dochodu.

Natomiast, pozostałe poniesione wydatki na likwidację wanny i założenie kabiny prysznicowej ze specjalnym siedziskiem, montaż poręczy pozostają w bezpośrednim związku z rodzajem posiadanej przez Wnioskodawcę niepełnosprawności. Wnioskodawca ma trudności w poruszaniu się, więc ich zakup i montaż z pewnością jest dostosowaniem mieszkania do indywidualnych potrzeb niepełnosprawnego.

Zatem ww. wydatki, w tym również koszty montażu, poniesione przez Wnioskodawcę będą mogły być zaliczone do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne i odliczane od dochodu za 2009 rok w ramach ulgi określonej w opisanym wyżej art. 26 ust. 1pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.