ITPB2/415-630/12/ENB - Opodatkowanie renty wdowiej otrzymywanej z Hiszpanii.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 27 czerwca 2012 r. (data wpływu 5 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wdowiej otrzymywanej z Hiszpanii - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wdowiej otrzymywanej z Hiszpanii.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni otrzymuje rentę po zmarłym mężu, który pracował w Hiszpanii. Renta jest wypłacana przez Ministerstwo Zatrudnienia i Ubezpieczeń Społecznych w Hiszpanii. Świadczenie to jest zwolnione w Hiszpanii z podatku. Renta ta jest przesyłana na rachunek bankowy Wnioskodawczyni w walucie obcej i bank pobiera od renty podatek dochodowy. Na koniec każdego roku podatkowego bank przysyła PIT-11, w którym jest wykazana renta przeliczona na polskie złote i pobrana zaliczka na podatek dochodowy. Wnioskodawczyni wskazuje, że jej centrum życiowe znajduje się w Polsce. W każdym roku podatkowym Wnioskodawczyni sporządza PIT-36 wykazując w nim rentę zagraniczną z pobraną zaliczką na podatek dochodowy, jak również dochody osiągnięte w Polsce ze stosunku pracy. Dochody uzyskane z Polski i z Hiszpanii, łączy, tak jakby były uzyskiwane w Polsce z różnych źródeł. W takim przypadku Wnioskodawczyni nie mogła zastosować metody unikania podwójnego opodatkowania w postaci wyłączenia z progresją, bowiem bank pobrał zaliczkę na podatek dochodowy.

Po analizie treści wniosku, mając na względzie zakres kompetencji przyznanej tutejszemu organowi i treść przepisu art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa przyjęto, iż na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego intencją Wnioskodawczyni było uzyskanie odpowiedzi na pytania:

Zdaniem Wnioskodawczyni bank nie powinien pobierać od renty z Hiszpanii zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Ponadto Wnioskodawczyni uważa, że powinna w rocznym zeznaniu uwzględnić dochód z tytułu renty zagranicznej i zastosować metodę wyłączenia z progresją. Wnioskodawczyni uważa również, że w przyszłych latach do otrzymywanej renty powinna także stosować metodę wyłączenia z progresją. W ocenie Wnioskodawczyni za poprzednie lata powinna złożyć korekty zeznań PIT-36.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 18 umowy z dnia 15 listopada 1979 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127) stosownie do postanowień ustępu 2 artykułu 19 emerytury i inne świadczenia o podobnym charakterze, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z jej zatrudnieniem w przeszłości, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ww. umowy części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawczyni otrzymuje rentę po zmarłym mężu, który pracował w Hiszpanii. Renta jest wypłacana przez Ministerstwo Zatrudnienia i Ubezpieczeń Społecznych w Hiszpanii. Renta ta jest przesyłana na rachunek bankowy Wnioskodawczyni w walucie obcej i bank pobiera od renty podatek dochodowy. Na koniec każdego roku podatkowego bank przysyła PIT-11, w którym jest wykazana renta przeliczona na polskie złote i pobrana zaliczka na podatek dochodowy. Centrum interesów życiowych Wnioskodawczyni znajduje się w Polsce.

Przedmiotowego świadczenia przyznanego Wnioskodawczyni nie można zatem zakwalifikować do emerytur i innych świadczeń o podobnym charakterze, gdyż nie było ono wypłacane w związku z Jej zatrudnieniem w przeszłości.

W konsekwencji - stosownie do art. 21 ww. umowy - ww. świadczenie wypłacone Wnioskodawczyni jako osobie mającej miejsce zamieszkania na terytorium Polski podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

Ponadto, w takim przypadku nie znajduje zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania, bowiem dochody w postaci renty wdowiej z Hiszpanii zgodnie z cytowaną umową podlegają opodatkowaniu tylko w miejscu zamieszkania Wnioskodawczyni, tj. w Polsce i tym samym nie występowało ich podwójne opodatkowanie.

W myśl natomiast art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy - od wypłacanych przez nie emerytur i rent.

Zaliczki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 7, za miesiące od stycznia do grudnia ustala się w sposób określony w art. 32 ust. 1-1c, z tym że w przypadku poboru zaliczek od emerytur i rent z zagranicy stosuje się postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej z państwem, z którego pochodzą te emerytury i renty (art. 35 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż na banku - wbrew stanowisku Wnioskodawczyni, ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych wynikający z art. 35 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc natomiast pod uwagę, iż Wnioskodawczyni uzyskuje dochody z pracy w Polsce jak również dochody zagraniczne podlegające opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, powinna wszystkie ww. dochody uwzględnić i wykazać do opodatkowania w zeznaniach podatkowych za lata w których zostały one uzyskane.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że uiszczony podatek był świadczeniem należnym, w konsekwencji brak jest podstaw do składania korekt zeznań rocznych za poprzednie lata.

Również w latach następnych, o ile nie ulegnie zmianie stan prawny, do dochodów w postaci renty wdowiej z Hiszpanii podlegającej opodatkowaniu tylko w Polsce, nie będzie miała zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania w postaci wyłączenia z progresją.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.