ITPB2/415-626/09/MU

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni, przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2009 r. (data wpływu - 23 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia wyegzekwowanego przez komornika - jest prawidłowe.

W dniu 23 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia wyegzekwowanego przez komornika.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółdzielnia od 1 grudnia 2008 r. postawiona jest w stan likwidacji. Z powodu niewypłacenia pracownikom należności z tytułu odpraw emerytalnych i nagród jubileuszowych będących należnościami ze stosunku pracy, zwrócili się oni o nakaz zapłaty do Sądu Pracy, a następnie oddali sprawę do Komornika. Pracownicy składając pozew do Sądu Pracy wystąpili o należną im kwotę netto ww. świadczeń tzn. w kwocie należnego wynagrodzenia brutto pomniejszonego o składki ZUS w ciężar ubezpieczonego a także zaliczkę na podatek dochodowy. Komornik Sądowy zajął środki pieniężne na rachunku bankowym Spółdzielni i wypłacił zasądzone kwoty pracownikom.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z zapisem art. 42e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku gdy za zakład pracy wypłaty świadczeń ze stosunku pracy dokonuje komornik sądowy, jest on obowiązany do obliczenia, potrącenia i przekazania należnej zaliczki na podatek dochodowy, a także sporządzenia i przekazania pracownikowi oraz właściwemu urzędowi imiennej informacji.

W zapisie art. 42e ani żadnym innym nie ma wskazania, że te czynności leżą w obowiązku komornika tylko i wyłącznie wtedy gdy zasądzona kwotą jest kwotą brutto wynagrodzenia, a nie kwotą netto. W związku z tym należałoby przyjąć, że wszystkie kwoty wypłacone przez komornika sądowego są kwotami brutto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle zacytowanego wyżej przepisu należności wynikające ze stosunku pracy stwierdzone prawomocnym wyrokiem sądowym, również wówczas ich wypłata na rzecz pracownika jest realizowana przez komornika sądowego, są przychodem ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 42e ust. 1 cyt. ustawy w przypadku gdy za zakład pracy wypłaty świadczeń określonych w art. 12 dokonuje komornik sądowy lub podmiot niebędący następcą prawnym zakładu pracy, przejmujący jego zobowiązania wynikające ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, jest on obowiązany, jako płatnik, do poboru zaliczki na podatek, stosując do wypłacanych świadczeń najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do art. 42e ust. 2 ww. ustawy przy obliczaniu zaliczki, o której mowa w ust. 1, uwzględnia się:

Następnie w myśl ust. 3 tego artykułu zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 1 i 2 zmniejsza się o kwotę:

Zgodnie z art. 42e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwoty pobranych zaliczek na podatek płatnik przekazuje w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Natomiast ust. 6 artykułu 42e ww. ustawy stanowi, iż w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnik jest obowiązany przekazać podatnikowi i do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru.

Z treści opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w związku z niewypłaceniem pracownikom należności z tytułu odpraw emerytalnych i nagród jubileuszowych będących należnościami ze stosunku pracy, zwrócili się oni o nakaz zapłaty do Sądu Pracy, a następnie oddali sprawę do Komornika. Pracownicy składając pozew do Sądu Pracy wystąpili o należną im kwotę netto ww. świadczeń tzn. w kwocie należnego wynagrodzenia brutto pomniejszonego o składki ZUS, a także zaliczkę na podatek dochodowy. Komornik Sądowy zajął środki pieniężne na rachunku bankowym Spółdzielni i wypłacił zasądzone kwoty pracownikom.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż wynagrodzenie za pracę jest pojęciem określonym przepisami prawa pracy - dział trzeci ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Z przepisów tych w sposób niewątpliwy wynika, że wynagrodzenie za pracę należy się pracownikowi, stanowiąc całość obejmującą także tę część, którą pracodawca może lub ma obowiązek potrącić. Nie można więc w ogóle konstruować takiej definicji wynagrodzenia za pracę, w której będzie się wyróżniać część wynagrodzenia za pracę należną pracownikowi (wynagrodzenie netto) i część, która pracownikowi nie przysługuje. Wynagrodzenie za pracę należy się pracownikowi w całości i takie wynagrodzenie wyznaczone jest przez treść stosunku pracy. W przypadku dochodzenia przez pracownika roszczeń o wypłatę zaległych wynagrodzeń przed sądem pracy, tenże sąd, zasądzając wynagrodzenie za pracę, orzeka o wysokości tego wynagrodzenia bez uwzględnienia odliczeń z tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składek na ubezpieczenie społeczne. Pojęcie wynagrodzenia brutto w ogóle nie występuje w przepisach prawa pracy i ma raczej znaczenie potoczne. Prawo pracy posługuje się bowiem tylko pojęciem wynagrodzenia za pracę. Potoczne znaczenie ma też pojęcie wynagrodzenia netto, przez które należy rozumieć część wynagrodzenia za pracę wypłaconą pracownikowi, ale tylko wtedy, gdy pracodawca dokona stosownych odliczeń na podstawie innych przepisów prawa. Jeżeli jednak pracodawca wynagrodzenia za pracę nie wypłaci, to w ogóle nie można mówić o jakimkolwiek odliczeniu, a więc tym samym także o wypłacie części wynagrodzenia nazwanej wynagrodzeniem netto.

Z powyższego wynika wprost, iż w sytuacji, gdy komornik sądowy dokonuje egzekucji zaległych należności wynikających ze stosunku pracy, przejmuje obowiązki płatnika i wobec tego jest obowiązany do naliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od kwot wyegzekwowanych od dłużnika (bez znaczenia ma tutaj fakt czy jest ono nazwane wynagrodzeniem "brutto" czy "netto") zgodnie z zasadami określonymi w art. 42e ust. 1-3 wyżej cytowanej.

Tym samym, na komorniku sądowym spoczywa również obowiązek terminowego przekazania imiennej informacji (PIT-11) podatnikowi i właściwemu organowi podatkowemu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.