ITPB2/415-504/12/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2012 r. (data wpływu 14 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania ekwiwalentu za używanie i pranie własnej odzieży i obuwia - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania ekwiwalentu za używanie i pranie własnej odzieży i obuwia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Zgodnie z art. 237⁷ kodeksu pracy, pracodawca obowiązany jest dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

Jednocześnie pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą własnej odzieży i obuwia roboczego spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.

Na mocy § 54 regulaminu pracy Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej (Wnioskodawcy) oraz § 3 i 4 regulaminu przydziału odzieży roboczej i ochronnej, sprzętu ochrony osobistej oraz wypłaty ekwiwalentu za odzież roboczą i jej konserwację dla Pracowników Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, pracownikom przydzielane są nieodpłatnie odzież i obuwie robocze oraz środki ochrony indywidualnej, zabezpieczające przez działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy. Uregulowania powyższe zezwalają także pracownikom na określonych stanowiskach (w tym na stanowiskach pracowników socjalnych wykonujących prace w terenie) na używanie - za ich zgodą - własnej odzieży i obuwia roboczego i wypłacanie im stosownego ekwiwalentu pieniężnego za używanie tej odzieży oraz jej pranie.

Artykuł 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa, iż świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw zwolnione są z podatku dochodowego.

Jako podstawę prawną przyznania pracownikom wymienionych świadczeń Wnioskodawca uznał regulacje zawarte w dziale X, rozdziale IX ustawy - Kodeks pracy, a zatem przepisy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, a także wydane w oparciu o te przepisy, uregulowania wewnętrzne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca postępuje prawidłowo pobierając zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od ekwiwalentu pieniężnego wypłacanego pracownikom za używanie własnej odzieży i obuwia przy wykonywaniu obowiązków służbowych oraz ekwiwalentu za pranie tej odzieży.

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. ekwiwalent stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu. Wnioskodawca uzasadniając swoje stanowisko powołuje się na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 20 sierpnia 2010 r., sygn. akt ITPB2/415-539/10/RS z której wynika, iż odzież i obuwie własne używane przez pracowników nie mają charakteru roboczego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, na mocy § 54 regulaminu pracy Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej (Wnioskodawcy) oraz § 3 i 4 regulaminu przydziału odzieży roboczej i ochronnej, sprzętu ochrony osobistej oraz wypłaty ekwiwalentu za odzież roboczą i jej konserwację dla Pracowników Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, pracownikom przydzielane są nieodpłatnie odzież i obuwie robocze oraz środki ochrony indywidualnej, zabezpieczające przez działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy. Uregulowania powyższe zezwalają także pracownikom na określonych stanowiskach (w tym na stanowiskach pracowników socjalnych wykonujących pracę w terenie) na używanie - za ich zgodą - własnej odzieży i obuwia roboczego i wypłacanie im stosownego ekwiwalentu pieniężnego za używanie tej odzieży oraz jej pranie.

Jako podstawę prawną przyznania pracownikom wymienionych świadczeń Wnioskodawca uznał regulacje zawarte w dziale X, rozdziale IX ustawy - Kodeks pracy, a zatem przepisy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, a także wydane w oparciu o te przepisy, uregulowania wewnętrzne.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych - jak słusznie wskazał Wnioskodawca - reguluje dział X ("Bezpieczeństwo i higiena pracy") rozdział IX ("Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze") ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Stosownie do postanowień art. 237^{7 §} 1 ww. ustawy pracodawca ma obowiązek nieodpłatnego zapewnienia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania określone w Polskich Normach:

Jednocześnie art. 237⁷ § 2 Kodeksu pracy stanowi, iż pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z art. 237^{7 §} 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny (art. 237^{7 §} 4).

W myśl art. 237^{9 §} 2 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Zgodnie natomiast z art. 237^{9 §} 3 ww. ustawy: jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.

Z powyższego wynika, że ekwiwalent pieniężny za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego oraz za pranie tej odzieży przysługuje na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Przepisy Kodeksu pracy są przepisami rangi ustawowej i określają jednocześnie zasady przyznawania przedmiotowych ekwiwalentów. Zatem, jeżeli zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w powołanych wyżej przepisach, wówczas wypłacony przez Ośrodek Pomocy Społecznej na rzecz pracowników ekwiwalent pieniężny za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego przy wykonywaniu obowiązków służbowych oraz za pranie tej odzieży, jest zwolniony z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo wskazać należy, że interpretacja na którą powołuje się Wnioskodawca prezentując swoje stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, tj. nr ITPB2/2/415-539/10/RS wydana dnia 28 października 2010 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - nie potwierdza Jego stanowiska, albowiem oparta została na odmiennym stanie faktycznym, w którym wskazano, że prawo do uzyskania ekwiwalentu za używanie do wykonywania obowiązków służbowych odzieży i obuwia oraz pranie tej odzieży nie wynika z odrębnych ustaw oraz przepisów BHP.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.