ITPB2/415-479/13/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2013 r. (data wpływu 10 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie skutków podatkowych zapewnienia pracownikom uczestnictwa w imprezie integracyjnej jest nieprawidłowe.

W dniu 10 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zapewnienia pracownikom uczestnictwa w imprezie integracyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza zorganizować dla swoich pracowników i ich rodzin imprezy integracyjne. W najbliższym czasie będzie to piknik, połączony ze szkoleniem BHP i PPOŻ, prezentacją technik gaszenia pożaru, omówieniem i prezentacją podstawowych zasad udzielania pierwszej pomocy, omówieniem wypadków przy pracy w korporacji, do której należy Wnioskodawca, a nieco później kolejne tego typu imprezy. Informacje o pikniku oraz kolejnych imprezach integracyjnych mają zostać rozpowszechnione poprzez rozesłanie informacji do pracowników drogą e-mailingu oraz powieszenie plakatów informacyjnych. Koszty organizacji tej imprezy oraz kolejnych tego typu imprez Wnioskodawca planuje ponieść ze środków obrotowych. Podczas imprez planowany jest catering dla uczestników oraz atrakcje dla dorosłych (m.in. mega piłkarzyki, ring bokserski, surfing) oraz dla dzieci (m.in. suchy basen z kulkami, zjeżdżalnie, kącik artystyczny). Dla zapewnienia cateringu oraz atrakcji Wnioskodawca planuje wynajęcie podczas imprez podwykonawców. W celu umożliwienia skorzystania z cateringu przez uprawnionych pracowników podczas imprezy wydawane będą plastikowe bransoletki elektroniczne (które nie będą ani imienne, ani też ewidencjonowane). Bransoletki te nie będą posiadały oznaczeń umożliwiających ich przypisanie do konkretnego pracownika. Podczas imprez integracyjnych, w tym i pikniku, nie będzie możliwości weryfikacji, który z pracowników skorzystał z zaproszenia Wnioskodawcy, podobnie jak i tego, czy i w jakiej wysokości pracownik skorzystał z cateringu lub czy skorzystał, a jeżeli tak, to z jakich ogólnodostępnych atrakcji. Obecność pracowników na imprezach integracyjnych nie będzie obowiązkowa i nie będzie weryfikowana w żaden sposób przez Wnioskodawcę. Pracownicy nie będą obciążani kosztami organizacji imprez integracyjnych, w tym i pikniku.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy w związku z umożliwieniem pracownikom udziału w przedstawionej wyżej formie integracji planowanej przez Wnioskodawcę (imprezy integracyjne, w tym piknik) powstanie dla pracowników przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji czy Wnioskodawca, będąc płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w odniesieniu do zatrudnionych pracowników, powinien doliczyć do przychodu pracowników osiąganych z tytułu umowy o pracę u Wnioskodawcy przychody związane z możliwością wzięcia przez pracowników udziału w planowanych przez Wnioskodawcę imprezach integracyjnych, w tym i w pikniku.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro nie jest możliwe przypisanie konkretnemu pracownikowi wartości nieodpłatnie otrzymanego świadczenia, po stronie pracownika nie powstanie obowiązek podatkowy, podobnie jak po stronie Wnioskodawcy nie będzie obowiązku doliczenia jakichkolwiek kwot do przychodu pracownika, któremu umożliwiono uczestnictwo w imprezie integracyjnej i pobrania z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy.

Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest m.in. stosunek pracy.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 1 tej ustawy, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika natomiast, że przychodem ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło ich finansowania, w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, podobnie jak wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W ocenie Wnioskodawcy sposób obliczania wartości dla każdej z tych kategorii świadczeń został określony odmiennie, co znajduje odzwierciedlenie w treści przepisu art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 11 ust. 2, 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dlatego też, dla potrzeb wykazania, że dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy, konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie i zastosowanie właściwej metody obliczenia jego wartości, pamiętając, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości ww. świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach ustawy. Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu. Według regulacji zawartej w przytoczonych wyżej przepisach, ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

Wnioskodawca podziela w pełni rozumienie pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" przyjęte m.in. przez uchwałę siedmiu sędziów NSA z dnia 18 listopada 2002 r. (sygn. akt FPS 9/02, publ. ONSA 2003/2/47), zgodnie z którym pojęcie to na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym i obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku tej osobie mające konkretny wymiar finansowy. Powyższy pogląd, z uwzględnieniem zasady spójności i jednolitości stosowania prawa podatkowego, został zaaprobowany także w odniesieniu do przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy (w szczególności w orzeczeniu NSA z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt II FSP 7/10, publ. ONSAIWSA z 2012/1/1). W konsekwencji możliwość uczestnictwa przez pracownika w imprezie integracyjnej planowanej przez Wnioskodawcę, połączonej z zapewnionymi przez Wnioskodawcę atrakcjami, spożywaniem napojów i posiłków mieści się w powyższym rozumieniu "nieodpłatnego świadczenia", stanowiąc dla uprawnionego korzyść/przysporzenie kosztem majątku Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy istotnego znaczenia natomiast nabiera rozróżnienie pojęć, którymi posługuje się ustawa podatkowa w odniesieniu do pojęcia przychodu. I tak Wnioskodawca stoi na stanowisku (zgodnie m.in. z wyrokiem NSA z dnia 24 stycznia 2013 r., sygn. akt II FSK 1064/11, publ. www. orzecznictwo.nsa.gov.pl), że skoro ustawa podatkowa rozróżnia w art. 11 ust. 1 dwa pojęcia, tj. "otrzymywać" i "postawić do dyspozycji" oznacza to, iż zwrot "otrzymać" nie może być utożsamiany i rozumiany jednoznacznie z pojęciem "postawić do dyspozycji". W konsekwencji zatem - według Wnioskodawcy - zasadne jest stwierdzenie, że w odniesieniu do świadczeń w naturze (i innych nieodpłatnych świadczeń) przychód podatkowy powstaje wówczas, gdy nie są one tylko postawione do dyspozycji podatnika, lecz zostały przez niego otrzymane.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał on faktycznie z postawionych mu do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedstawiony pogląd wpisuje się w ugruntowane stanowisko prezentowane przez sądownictwo administracyjne, z którego jednoznacznie wynika, że przychodem pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być jedynie świadczenia otrzymane, których wartość bezspornie możliwa jest do ustalenia zgodnie z treścią przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tak m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Sz 862/09, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2039/09, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1326/08). Takie stanowisko znalazło także swoje odzwierciedlenie w wyroku wydanym przez NSA dnia 11 stycznia 2011 r. (sygn. akt FSK 1531/09). Sąd ten zauważył, że "warunkiem uznania za przychód z nieodpłatnego świadczenia jest faktyczne jego otrzymanie...".

Zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie nie będzie możliwe przypisanie poszczególnym pracownikom określonych świadczeń przez Niego udostępnionych, skoro Wnioskodawca nawet nie będzie mógł ustalić, czy dany pracownik je otrzyma. Sama informacja pracownika o planowanej przez Wnioskodawcę imprezie skierowana do wszystkich pracowników nie może zostać uznana za dowód na skorzystanie przez pracownika z zaproszenia, co nie będzie przez Wnioskodawcę weryfikowane, jak również z zakresu skorzystania z nieewidencjonowanych i ogólnodostępnych atrakcji oraz cateringu.

Wnioskodawca podkreśla, że przychód nie może zostać podatnikowi przypisany w wysokości hipotetycznej, ale ustalony musi zostać zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 i ust. 2a pkt 1-5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy. Innych sposobów ustalania wysokości przychodu ustawa podatkowa nie przewiduje, a co za tym idzie ustalenie tego przychodu w wysokości hipotetycznej/statystycznej nie zostało przez ustawę dopuszczone (tak m.in. w wyrokach NSA z dnia 20 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1356/10 oraz z dnia 24 stycznia 2013 r., sygn. akt II FSK 1064/11, publ. www. orzeczenia.nsa.gov.pl).

Ustalenie przychodu w sposób hipotetyczny, zakładający w równym zakresie korzystanie z darmowych atrakcji czy poczęstunku przez wszystkich uprawnionych pracowników Wnioskodawcy stałoby - Jego zdaniem - i z uwzględnieniem argumentacji zawartej w powołanych wyżej orzeczeniach NSA, w rażącej sprzeczności z przepisem art. 217 Konstytucji i wyrażoną w nim zasadą ustawowego określania wszystkich elementów podatku. Istotę wyłączności ustawy podkreślał niejednokrotnie także, co jest godne podkreślenia, również Trybunał Konstytucyjny, np. w wyroku z dnia 6 marca 2002 r., sygn. akt P7/00, publ, OTK-A z 2002 r. Nr 2, poz. 3 - wskazał on, iż "celem przyjętej w art. 217 Konstytucji zasady wyłączności ustawy w sferze prawa daniowego jest nie tylko stworzenie gwarancji praw podatnika wobec organów władzy publicznej, (...) lecz przede wszystkim wzmocnienie pozycji demokratycznych struktur przedstawicielskich i ich odpowiedzialności politycznej".

W kontekście tak opisanego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca uznał, że nie jest możliwe zastosowanie przez Niego metod ustalania wysokości przychodu zgodnie z cytowanymi wyżej przepisami, z uwagi na brak możliwości przypisania konkretnemu pracownikowi skonkretyzowanej wysokości świadczenia, jakie otrzymał. Ponadto w opinii Wnioskodawcy nie bez znaczenia jest, iż dla powstania przychodu otrzymanie nieodpłatnego świadczenia dotyczyć musi konkretnego pracownika, który, zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, a nie grupy osób - wszystkich pracowników Wnioskodawcy, potencjalnie uprawnionych do skorzystania z zaproszenia na imprezę, także i z tego powodu nie jest możliwe powstanie obowiązku podatkowego, a w konsekwencji ustalenie zobowiązania podatkowego w odniesieniu do danego podatnika (tak m.in. wyrok NSA z dnia 2 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1531/09, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Reasumując powyższe rozważania - zdaniem Wnioskodawcy - umożliwienie pracownikom udziału w planowanych imprezach integracyjnych, w tym w pikniku, nie doprowadzi do powstania po stronie pracowników przychodu z przyczyn wskazanych powyżej, a po stronie Wnioskodawcy do obowiązku podatkowego związanego z pobraniem zaliczki od tegoż przychodu na podatek dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Z art. 11 ust. 2b ww. ustawy wynika natomiast, że jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do nich nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Artykuł 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi zaś, że wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zamierza zorganizować dla swoich pracowników i ich rodzin imprezy integracyjne. W najbliższym czasie będzie to piknik, połączony ze szkoleniem BHP i PPOŻ, prezentacją technik gaszenia pożaru, omówieniem i prezentacją podstawowych zasad udzielania pierwszej pomocy, omówieniem wypadków przy pracy w korporacji, do której należy Wnioskodawca, a nieco później kolejne tego typu imprezy. Informacje o pikniku oraz kolejnych imprezach integracyjnych mają zostać rozpowszechnione poprzez rozesłanie informacji do pracowników drogą e-mailingu oraz powieszenie plakatów informacyjnych. Koszty organizacji tej imprezy oraz kolejnych tego typu imprez Wnioskodawca planuje ponieść ze środków obrotowych. Podczas imprez planowany jest catering dla uczestników oraz atrakcje dla dorosłych (m.in. mega piłkarzyki, ring bokserski, surfing) oraz dla dzieci (m.in. suchy basen z kulkami, zjeżdżalnie, kącik artystyczny). Dla zapewnienia cateringu oraz atrakcji Wnioskodawca planuje wynajęcie podczas imprez podwykonawców. W celu umożliwienia skorzystania z cateringu przez uprawnionych pracowników podczas imprezy wydawane będą plastikowe bransoletki elektroniczne (które nie będą ani imienne, ani też ewidencjonowane). Bransoletki te nie będą posiadały oznaczeń umożliwiających ich przypisanie do konkretnego pracownika. Podczas imprez integracyjnych, w tym i pikniku, nie będzie możliwości weryfikacji, który z pracowników skorzystał z zaproszenia Wnioskodawcy, podobnie jak i tego, czy i w jakiej wysokości pracownik skorzystał z cateringu lub czy skorzystał, a jeżeli tak, to z jakich ogólnodostępnych atrakcji. Obecność pracowników na imprezach integracyjnych nie będzie obowiązkowa i nie będzie weryfikowana w żaden sposób przez Wnioskodawcę. Pracownicy nie będą obciążani kosztami organizacji imprez integracyjnych, w tym i pikniku.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że nie u wszystkich pracowników, którym Wnioskodawca zapewni możliwość wzięcia udziału w imprezie powstanie przychód do opodatkowaniu. Przychód - ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - powstanie bowiem tylko u tych pracowników, którzy będą w tych imprezach uczestniczyć.

W przedmiotowej sprawie - wbrew stanowisku Wnioskodawcy - możliwe będzie ustalenie uczestników imprezy oraz kosztów ponoszonych w związku z jej zorganizowaniem, co pozwoli na ustalenie wartości świadczenia przypadającego na pracownika uczestniczącego w imprezie.

Wyjaśnić również należy, że nie można w tym przypadku utożsamiać określeń "otrzymanie" i "wykorzystanie". Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN S.A. "otrzymać-otrzymywać" oznacza dostać coś w darze, dostać coś, co się należy, na co się zasługuje albo do czego się dąży, stać się odbiorcą jakiegoś polecenia, uzyskać coś z czegoś.

Pojęcie "skonsumować" oznacza zjeść coś, zrobić z czegoś użytek, natomiast "wykorzystać - wykorzystywać", to użyć czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku, posłużyć się kimś, aby zrealizować własne cele.

W świetle powyższego, ażeby coś skonsumować bądź wykorzystać należy tym najpierw dysponować, a w tym przypadku - otrzymać. Dlatego - w rozpatrywanej sprawie pracownik otrzyma świadczenie o określonej wartości w związku z przyjściem na imprezę integracyjną, bez względu na to czy następnie będzie i ewentualnie w jakim stopniu konsumował posiłki, napoje lub korzystał z atrakcji zagwarantowanych podczas tej imprezy. Okoliczność, że podczas imprezy integracyjnej pracownik np. nie zje całego dania, nie wypije całego napoju lub nie skorzysta ze wszystkich atrakcji, które będą oferowane podczas tych imprez nie zmienia faktu, że je otrzyma i pozostaje bez wpływu na cenę jaką zapłaci pracodawca. Nie ma więc uzasadnienia do rozpatrywania stopnia skonsumowania (wykorzystania) przez pracowników poszczególnych posiłków, napojów, czy atrakcji w trakcie imprezy integracyjnej.

Natomiast nie sposób zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że nie będzie miał możliwości weryfikacji, który z pracowników skorzystał z zaproszenia, przez co nie będzie możliwe przyporządkowanie kwoty świadczenia jaka przypadałby na poszczególnego uczestnika, wobec czego nie będzie możliwe naliczenie i odprowadzenie podatku dochodowego od osób fizycznych. W imprezie wezmą udział określone osoby, stąd też należy rozumieć iż "otwarty" charakter imprezy oznacza w tym przypadku wyłącznie dobrowolny udział tych osób w ww. imprezie.

Samo skorzystanie z danego świadczenia przez uprawnioną osobę - wzięcie udziału w zorganizowanej imprezie przez pracownika - będzie skutkowało powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu u każdej z osób, która weźmie w niej udział. Techniczne trudności w ustaleniu wartości świadczenia, czy też nieprowadzenie listy obecności osób, które przyjdą na ww. imprezę, nie mogą bowiem stanowić podstawy do uznania, iż dana osoba świadczenia nie otrzymała. Jest to tylko problem organizacyjny możliwy do rozwiązania. Stanowisko tutejszego organu potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, z dnia 3 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96. Sąd stwierdził w nim, iż "ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego."

Trudno ponadto przyjąć, mając na uwadze doświadczenie życiowe, że organizator imprezy nie wie, ile osób będzie brało w niej udział, skoro ma zapewnić tym osobom konsumpcję. Fakt, iż przedmiotowe świadczenie kierowane jest do wszystkich pracowników oraz członków ich rodzin nie wyklucza możliwości określenia przychodu otrzymanego przez konkretną osobę. Wnioskodawca doskonale wie kogo zaprosił na ww. imprezę, a tym samym ma możliwość ustalenia, kto w tej imprezie faktycznie uczestniczył, zna bowiem ww. osoby z imienia i nazwiska - są to dla Niego osoby rozpoznawalne.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż przy dochowaniu przez Wnioskodawcę należytej staranności, nie ma przeszkód w ustaleniu osób, które otrzymają przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu uczestnictwa w organizowanych przez Niego imprezach.

Wartość świadczenia, jaką Wnioskodawca winien doliczyć do przychodu danego pracownika należy więc obliczyć dzieląc całkowity koszt organizacji imprezy przez liczbę pracowników zaproszonych (np. wszystkich, jeżeli impreza będzie przewidziana dla wszystkich pracowników) lub deklarujących chęć wzięcia udziału w imprezie, a następnie tak ustaloną cenę jednostkową przypisać tylko pracownikom, którzy będą w niej uczestniczyli.

Stosownie natomiast do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Reasumując, uczestnictwo w imprezie integracyjnej sfinansowanej przez Wnioskodawcę ze środków obrotowych skutkuje dla pracowników powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Techniczne trudności w ustaleniu osób, które wezmą udział w tych imprezach nie mogą w takim przypadku stanowić podstawy do uznania, iż dana osoba świadczenia nie otrzymała. Wartość ww. świadczenia należy obliczyć dzieląc całkowity koszt organizacji imprezy przez liczbę wszystkich osób dla których była ona zorganizowana, a następnie tak obliczoną kwotę doliczyć do przychodów tych osób, którzy wzięli w niej udział. W konsekwencji, Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć wartość ww. świadczeń do przychodów pracowników ze stosunku pracy, a następnie pobrać od ww. świadczeń i odprowadzić na konto właściwego urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.