ITPB2/415-466/14/MU

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2014 r. (data wpływu 29 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismem złożonym w dniu 8 lipca 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 kwietnia 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego. Wniosek został uzupełniony pismem złożonym w dniu 8 lipca 2014 r.

We wniosku tym oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w kwietniu 2012 r. został zwolniony dyscyplinarnie z pracy. Wniósł sprawę do Rejonowego Sądu Pracy o przywrócenie do pracy. Sąd po rozpatrzeniu w dniu 10 kwietnia 2013 r. na rozprawie sprawy z powództwa Wnioskodawcy przeciwko L.T. w XXX o przywrócenie do pracy i zapłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy orzekł, że:

I. Przywraca powoda do pracy na poprzednie warunki pracy i płacy w pozwanym L.T. w XXX.

II. Zasądza od pozwanego L.T. w XXX na rzecz powoda kwotę 50 400 zł (pięćdziesiąt tysięcy czterysta złotych) tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

III. Zasądza od pozwanego L.T. w XXX na rzecz powoda 1 860 zł (jeden tysiąc osiemset sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

IV. Zasądza od pozwanego L.T. w XXX na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego) kwotę 2 520 zł (dwa tysiące pięćset dwadzieścia złotych) tytułem opłaty sądowej od której powód był zwolniony oraz kwotę 141,32 zł (sto czterdzieści jeden złoty trzydzieści dwa grosze) tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Wnioskodawca zgłosił gotowość do pracy, powiadamiając pracodawcę listem poleconym oraz drogą elektroniczną (internetową) i podjął pracę, jednak pracodawca nie dopuścił Go do wykonywania pracy. Stwierdził bowiem, że informację o gotowości Wnioskodawcy do pracy otrzymał po obowiązującym terminie i odwołał się do sądu. Sąd Rejonowy przyznał, że Wnioskodawca zgłosił się do pracy w terminie właściwym, określonym przepisami i wydał nakaz przywrócenia Go do pracy. Orzeczenie podlega wykonaniu jako prawomocne.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym ściągnął zasądzoną kwotę 50 400 zł i przekazał na konto Wnioskodawcy (zasądzona kwota, na podstawie art. 57 § 2 Kodeksu pracy jako dwunastokrotność wynagrodzenia za pracę w czasie pozostawania bez pracy, była kwotą brutto wynikająca z umowy o pracę zawartą z L.T. w XXX). Pieniądze zostały przekazane na konto Wnioskodawcy w dniu 23 grudnia 2013 r.

Wnioskodawca wskazuje, że nie ma informacji jaki dochód uzyskał - L.T. nie dostarczył Mu do chwili obecnej PIT-11 za 2013 r.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy kwota 50 400 zł zasądzona przez Sąd Rejonowy, przekazana przez Komornika Sądowego w dniu 23 grudnia 2013 r. na konto Wnioskodawcy jako zapłata wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy podlega opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawcy kwota 50 400 zł jest odszkodowaniem za czas pozostawania bez pracy i nie podlega opodatkowaniu, ponieważ korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca uważa, że nie jest to wynagrodzenie za wykonaną pracę, gdyż w tym czasie nie świadczył pracy. Ponadto Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, że nie otrzymał od pracodawcy PIT-11 i do chwili obecnej pracodawca nie wykonał prawomocnego wyroku sądu i nie przywrócił Wnioskodawcy do pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w kwietniu 2012 r. został zwolniony dyscyplinarnie z pracy. Wniósł sprawę do Rejonowego Sądu Pracy o przywrócenie do pracy. Sąd po rozpatrzeniu w dniu 10 kwietnia 2013 r. na rozprawie sprawy z powództwa Wnioskodawcy przeciwko L.T. w XXX o przywrócenie do pracy i zapłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy orzekł, że:

I. Przywraca powoda do pracy na poprzednie warunki pracy i płacy w pozwanym L.T. w XXX.

II. Zasądza od pozwanego L.T. w XXX na rzecz powoda kwotę 50 400 zł (pięćdziesiąt tysięcy czterysta złotych) tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

III. Zasądza od pozwanego L.T. w XXX na rzecz powoda 1 860 zł (jeden tysiąc osiemset sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

IV. Zasądza od pozwanego L.T. w XXX na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego) kwotę 2 520 zł (dwa tysiące pięćset dwadzieścia złotych) tytułem opłaty sądowej od której powód był zwolniony oraz kwotę 141,32 zł (sto czterdzieści jeden złoty trzydzieści dwa grosze) tytułem pozostałych kosztów sądowych".

Wnioskodawca zgłosił gotowość do pracy, powiadamiając pracodawcę listem poleconym oraz drogą elektroniczną (internetową) i podjął pracę, jednak pracodawca nie dopuścił Go do wykonywania pracy. Stwierdził bowiem, że informację o gotowości Wnioskodawcy do pracy otrzymał po obowiązującym terminie i odwołał się do sądu. Sąd Rejonowy przyznał, że Wnioskodawca zgłosił się do pracy w terminie właściwym, określonym przepisami i wydał nakaz przywrócenia Go do pracy. Orzeczenie podlega wykonaniu jako prawomocne.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym ściągnął zasądzoną kwotę 50 400 zł i przekazał na konto Wnioskodawcy (zasądzona kwota, na podstawie art. 57 § 2 Kodeksu pracy jako dwunastokrotność wynagrodzenia za pracę w czasie pozostawania bez pracy, była kwotą brutto wynikająca z umowy o pracę zawartą z L.T. w XXX). Pieniądze zostały przekazane na konto Wnioskodawcy w dniu 23 grudnia 2013 r.

Wnioskodawca wskazuje, że nie ma informacji jaki dochód uzyskał - L.T. nie dostarczył Mu do chwili obecnej PIT-11 za 2013 r.

Na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

W myśl art. 57 § 1 Kodeksu pracy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc.

Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem-ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego (art. 57 § 2 Kodeksu pracy).

Z powyższych przepisów Kodeksu pracy jednoznacznie wynika, że pracownik w sytuacji niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia, może żądać przywrócenia go do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowania. Jeżeli pracownik podejmie pracę w wyniku przywrócenia do pracy, to wówczas przysługuje mu wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Zatem ustawodawca wyraźnie odróżnia wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy od odszkodowania.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe nie stanowią standardu prawnego, lecz są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), stanowiącego, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Co więcej, zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stąd też, korzystanie z każdej preferencji podatkowej, wymaga spełnienia warunków określonych w przepisach je konstytuujących. Tak więc, przepisy regulujące prawo do przedmiotowego zwolnienia winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Skoro zatem nie ulega wątpliwości, że zasądzone na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy - wbrew Wnioskodawcy - nie jest odszkodowaniem i nie ma charakteru odszkodowawczego, to tym samym stwierdzić należy, że nie może korzystać ono ze zwolnienia od podatku dotyczącego odszkodowań (zadośćuczynień) określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że kwota 50 400 zł zasądzona przez Sąd Rejonowy, przekazana przez Komornika Sądowego w dniu 23 grudnia 2013 r. na konto Wnioskodawcy jako zapłata wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy podlega opodatkowaniu i tym samym - wbrew Wnioskodawcy - wykazaniu w zeznaniu rocznym składanym za 2013 r.

Wskazać bowiem należy, iż z zasad opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik ma obowiązek po upływie roku podatkowego złożyć zeznanie i zapłacić należny podatek od uzyskanych dochodów w poprzednim roku podatkowym.

Obowiązek ten wynika z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Należy w tym miejscu podkreślić, że na powyższą ocenę nie ma wpływu powoływana przez Wnioskodawcę okoliczność otrzymania czy też nie imiennej informacji (PIT-11) o uzyskanych dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy. Zgodnie bowiem z wyżej cytowanym art. 9 ust. 1 i art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik zobowiązany jest do wykazania w rocznym zeznaniu podatkowym wszystkich osiągniętych w roku podatkowym przychodów (dochodów).

W związku z powyższym Wnioskodawca zobowiązany był do wykazania w rozliczeniu rocznym otrzymanej kwoty 50 400 zł, nawet jeśli nie otrzymał stosownej informacji PIT-11. Wyjaśnienie Wnioskodawcy nie zasługuje na uznanie tym bardziej, że wiedział On jaką kwotę otrzymał skoro, jak sam wskazał wpłynęła ona na Jego konto bankowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.