ITPB2/415-464/08/TJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2008 r. (data wpływu 21 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sfinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztu wyjazdu weekendowego dla pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sfinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztu wyjazdu weekendowego dla pracowników.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Pracodawca zamierza wykupić dwudniowy, weekendowy, sportowo - rekreacyjny pobyt w ośrodku wczasowym. Świadczenie to jest skierowane do wszystkich pracowników, w czasie i miejscu określonym przez pracodawcę, pobyt ten zostanie w całości sfinansowany ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a koszt przypadający na jednego uczestnika to ok. 350 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy świadczenie to korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykupienie pobytu sportowo - rekreacyjnego, sfinansowanego w całości ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych ma charakter świadczenia rzeczowego, którego wartość nie przekracza kwoty 380 zł w roku podatkowym, w związku z czym świadczenie to korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca podnosi, że ponieważ ustawy podatkowe nie definiują pojęcia świadczenia rzeczowego, jak również nie zobowiązują do korzystania z definicji zawartych w kodeksie cywilnym, słusznym i zasadnym jest korzystanie z definicji, jakie podaje słownik języka polskiego, zgodnie z którym świadczenie to przedmiot zobowiązania lub uprawnienia, to obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz. "Rzeczowy" to natomiast dotyczący rzeczy, przedmiotów (nie osób), to dary, nagrody w naturze, niepieniężne. Zgodnie z tymi definicjami świadczeniami rzeczowymi są nie tylko świadczenia o charakterze materialnym, lecz również charakter rzeczowy może mieć pobyt weekendowy organizowany przez zakład pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 -16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższego wynika, ż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenie majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne. Do nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracownika zalicza się m.in. różnego rodzaju wyjazdy o charakterze wycieczek pracowniczych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z przytoczonego przepisu skorzystać ze zwolnienia można w sytuacji, gdy spełnione są łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego,

* źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

* wartość tych świadczeń rzeczowych nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Przepis ten określa więc źródło finansowania świadczeń rzeczowych. Nie odnosi się on jednak do wielkości udziału w finansowaniu wskazanych świadczeń, a więc jest możliwe pokrycie przez zakład pracy 100% wartości świadczeń, bądź częściowe jego sfinansowanie.

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia rzeczy ani świadczeń rzeczowych należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w innych dziedzinach prawa. Definicja rzeczy zawarta została w art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zgodnie z którą rzeczami są tylko przedmioty materialne. Świadczenie to natomiast przedmiot zobowiązania lub uprawnienia, które można zarówno otrzymać jak i ponosić.

Z powyższego wynika zatem, że ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym (np. bilety do kina, teatru, karnety na basen, paczki świąteczne itp.), nie można natomiast uznać, iż dofinansowanie do kosztów wycieczki, jest świadczeniem rzeczowym, bowiem beneficjenci świadczenia nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym. Przedmiotem świadczenia jest bowiem w takim przypadku usługa turystyczna, a nie rzecz.

Wartość dofinansowania do wypoczynku dla pracownika - w kwocie ponoszonej przez pracodawcę z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy. W związku z powyższym Pracodawca, jako płatnik, ma obowiązek doliczyć kwotę dofinansowania do wynagrodzenia wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie podkreślić należy, że przepisy prawa podatkowego stanowią autonomiczną część systemu prawnego, w związku z czym zasadnym jest odwoływanie się, w przypadku braku definicji legalnych w przepisach podatkowych, do definicji zawartych w innych dziedzinach prawa, właściwych ze względu na zakres regulowanej materii, a dopiero w dalszej kolejności do słownikowego rozumienia interpretowanych pojęć.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.