ITPB2/415-393/09/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 7 kwietnia 2009 r. (data wpływu 14 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 14 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym, tworząc swoją kancelarię, przejął sprawy czynne po Komorniku Sądowym, który przeszedł na emeryturę. Zgodnie z art. 63 ust. 5 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji odwołanemu komornikowi należą się opłaty prawomocnie ustalone przed odwołaniem. Środki należne odwołanemu wpłyną na konto obecnego komornika, który zamierza przekazać te środki odwołanemu komornikowi. Odwołany komornik wniósł o przekazywanie jego należności na konto syna.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy obecny komornik jest płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych przy przekazywaniu opłat odwołanemu komornikowi i jaki PIT powinien wystawić.

Zdaniem Wnioskodawcy, nowy komornik w przedstawionej sytuacji nie jest płatnikiem, ponieważ nie istnieje przepis nakładający taki obowiązek. Pomiędzy komornikiem powołanym a odwołanym nie istnieje żaden stosunek prawny wiążący strony, odwołany komornik nie był pracownikiem nowopowołanego komornika.

Wnioskodawca stwierdza, iż staje się jedynie przekazującym środki osobie trzeciej, które wpłyną na jego konto, z uwagi na konstrukcję prawną ściągania opłat egzekucyjnych wraz z egzekwowanym roszczeniem. W tym przypadku odwołany komornik powinien rozliczyć się z podatku samodzielnie, bez pośrednictwa nowego komornika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191 z późn. zm.) komornik na własny rachunek wykonuje czynności, o których mowa w art. 2.

Z kolei przepis art. 28 ustawy o komornikach sądowych stanowi, że do komornika stosuje się przepisy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ubezpieczeniach społecznych oraz o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

W myśl art. 8 ustawy - Ordynacja podatkowa płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) pozarolnicza działalność gospodarcza wymieniona jest jako jedno ze źródeł przychodów.

Natomiast obowiązki komornika sądowego jako płatnika zostały określone w art. 42e tej ustawy. Zgodnie z ust. 1 ww. przepisu, w przypadku gdy za zakład pracy wypłaty świadczeń określonych w art. 12 dokonuje komornik sądowy lub podmiot niebędący następcą prawnym zakładu pracy, przejmujący jego zobowiązania wynikające ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, jest on obowiązany, jako płatnik, do poboru zaliczki na podatek, stosując do wypłacanych świadczeń najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Sposób obliczenia zaliczki reguluje przepis art. 42e ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego na konto komornicze prowadzonej obecnie przez Pana kancelarii wpłyną środki pieniężne należne odwołanemu komornikowi, prawomocnie ustalone przed odwołaniem na podstawie art. 63 ust. 5 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji.

Analiza powyższych przepisów prawnych wskazuje, iż komornik sądowy przejmuje obowiązki płatnika wyłącznie w sytuacji dokonywania wypłat świadczeń wymienionych w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdy dokonuje egzekucji zaległego wynagrodzenia za pracę. Ponadto konstrukcja przepisu art. 63 wskazuje, że opłaty prawomocnie ustalone przed odwołaniem komornika stanowią jego przywilej finansowy z tytułu pełnionych funkcji. Zatem w przypadku przedstawionym we wniosku na komorniku sądowym nie ciążą obowiązki płatnika.

Obowiązek naliczenia i odprowadzenia należnego podatku dochodowego ciąży wyłącznie na odwołanym komorniku, który osiągnie przychód z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.