ITPB2/415-361/13/BK
Pismo z dnia 28 czerwca 2013 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB2/415-361/13/BK
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2013 r. (data wpływu 28 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 28 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.
We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawczyni jest rencistką I grupy całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji. Miesięczna renta Wnioskodawczyni wynosi 930 zł (w tym 196 zł - zasiłek pielęgnacyjny). Od 1998 r. Wnioskodawczyni choruje na chorobę nowotworową. Przeszła kilka operacji, radioterapię, chemioterapię, komorę cezową, transfuzję krwi. Na dzień obecny jest w trakcie specjalistycznych badań związanych z przeszczepem nerki (wodonercze obu nerek). Wnioskodawczyni ma uszkodzone zwieracze, przez co przez 24 godz. na dobę jest zmuszona do używania pampersów (15 sztuk na dobę). Ma też wyłoniony sztuczny odbyt z lewej strony jamy brzusznej, przez co używa na co dzień sprzęt stomijny - woreczki. Zarówno pampersy, jak i woreczki stomijne są Jej niezbędne do codziennego funkcjonowania i stanowią dla Niej duże wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych.
Wnioskodawczyni wskazuje, że według interpretacji pracowników Urzędu Skarbowego wzałączniku PIT-O w części B pozycja 3 "wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych" - nie może wpisywać poniesionych kosztów dotyczących zakupu pampersów, worków stomijnych na podstawie faktur. Z tego też powodu uważa, że jest bardzo poszkodowana, ponieważ worki stomijne uznawane są za sprzęt stomijny a pampersy jako wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych.
Po analizie treści wniosku, mając na względzie zakres kompetencji przyznanej tutejszemu organowi i treść przepisu art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa przyjęto, iż na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego intencją Wnioskodawczyni było uzyskanie odpowiedzi na pytanie:
Czy wydatki poniesione na zakup pampersów oraz worków stomijnych można uwzględnić w załączniku PIT/O do zeznania podatkowego, jako wydatki na cele rehabilitacyjne.
Zdaniem Wnioskodawczyni w PIT-O, w części B. poz. 3 powinno się uwzględnić oprócz lekarstw wydatki na zakup pampersów i worków stomijnych, ponieważ są to wydatki, które w Jej indywidualnym przypadku przyczyniają się do ułatwiania wykonywania czynności życiowych, bo w przeciwieństwie do innych ludzi nie ma żadnych szans ani możliwości do korzystania z normalnych toalet z powodu choroby i ograniczeń ruchowych.
Ponadto renta w wysokości 930 zł (w tym 196 zł - zasiłek rehabilitacyjny) nie pozwala Jej na sfinansowanie miesięcznie lekarstw, pampersów, czy worków stomijnych. Roczny wydatek Wnioskodawczyni na zakup pampersów udokumentowany fakturami VAT wynosi 4.671 zł.
Jej jedynym błędem i zarzutem jest to, że jest chora.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.
W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.
Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.
Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:
orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:
I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo b. znaczny stopień niepełnosprawności;
II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
całkowitą niezdolność do pracy albo b. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.
Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:
adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
opłacenie tłumacza języka migowego;
kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego, b. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II - grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do 16 lat - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a,
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II. grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
na turnusie rehabilitacyjnym, b. w zakładach, o których mowa w pkt 6, c. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
Powyższy przepis enumeratywnie wymienia wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych podlegające odliczeniu od dochodu. Katalog tych wydatków jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Zatem wydatki poniesione na inne cele - nawet wówczas gdy zostały poniesione w związku z niepełnosprawnością - nie korzystają z odliczeń w ramach omawianej ulgi.
Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy)
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest rencistką I grupy całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji. Miesięczna renta Wnioskodawczyni wynosi 930 zł (w tym 196 zł - zasiłek pielęgnacyjny). Od 1998 r. Wnioskodawczyni choruje na chorobę nowotworową. Przeszła kilka operacji, radioterapię, chemioterapię, komorę cezową, transfuzję krwi. Na dzień obecny jest w trakcie specjalistycznych badań związanych z przeszczepem nerki (wodonercze obu nerek). Wnioskodawczyni ma uszkodzone zwieracze, przez co przez 24 godz. na dobę jest zmuszona do używania pampersów (15 sztuk na dobę). Ma też wyłoniony sztuczny odbyt z lewej strony jamy brzusznej, przez co używa na co dzień sprzęt stomijny - woreczki. Zarówno pampersy, jak i woreczki stomijne są Jej niezbędne do codziennego funkcjonowania i stanowią dla Niej duże wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych.
W świetle przytoczonych powyżej uregulowań prawnych należy zauważyć, iż "pampersy" oraz worki stomijne niewątpliwie ułatwiają wykonywanie czynności życiowych osobom niepełnosprawnym, a przy tym poprzez swoją funkcję pomagają fizycznie i psychicznie przystosować się osobie chorej do zmienionych warunków życia, jednakże ustawodawca wyraźnie wskazał, które wydatki związane z rehabilitacją, mogą zostać odliczone od dochodu, uznając za takie m.in. wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń
i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego (art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy).
Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub mające na celu ułatwienie tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że zakupione urządzenie musi posiadać właściwości leczniczo - rehabilitacyjne.
Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji sprzętu urządzeń, narzędzi, sprzętu, w związku z tym należy odnieść się do ich pojęć zawartych w słownikach języka polskiego, które określają, iż:
* "sprzęt" to przedmioty użytkowe, maszyny, urządzenia,
* "urządzenie" to mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności,
* "narzędzie" - to urządzenie proste lub złożone umożliwiające wykonywanie jakiejś czynności lub pracy.
Wskazać przy tym należy, że tylko wydatki na zakup narzędzi technicznych podlegają odliczeniu w ramach omawianej ulgi.
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zarówno pampersów jak i worków stomijnych nie sposób zakwalifikować do indywidualnego sprzętu, urządzeń oraz narzędzi technicznych, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Ww. wydatki nie mieszczą się również w żadnej z pozostałych kategorii wydatków uprawniających do zastosowania odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej, a zatem wydatek na ich zakup nie podlega odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.