ITPB2/415-33/13/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2013 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 7 stycznia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 marca 2013 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 3 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla bezrobotnych z Norwegii - jest prawidłowe, aczkolwiek z innych względów niż wskazano we wniosku.

W dniu 7 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla bezrobotnych z Norwegii.

Z uwagi, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem nr ITPB2/415-33/13-2/MM z dnia 27 marca 2013 r. wezwano Wnioskodawcę do usunięcia stwierdzonych braków. Ww. wniosek uzupełniony został pismem w dniu 28 marca 2013 r. (wpływ do tutejszego organu 3 kwietnia 2013 r.).

We wniosku tym oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od 2007 r. mieszka i pracuje w Norwegii. Jest obywatelem Polski. Od września 2011 r. uzyskał prawo do zasiłku dla bezrobotnych w Norwegii. W tym czasie również mieszkał w Norwegii.

Od 5 listopada 2011 r. do 4 lutego 2012 r. ww. zasiłek został transferowany do Polski i był wypłacany przez Powiatowy Urząd Pracy. Od dnia 5 lutego 2012 r. Wnioskodawca przeniósł prawo do wypłaty zasiłku do Norwegii i poszukiwał dalej pracy. Został skierowany przez NAW na kurs języka norweskiego. Obecnie Wnioskodawca w dalszym ciągu pracuje i mieszka w Norwegii.

Wnioskodawca uważa, że jest rezydentem norweskim, ponieważ Jego centrum interesów życiowych mieści się w Norwegii, tam mieszka i pracuje.

Z żoną Wnioskodawca od 2010 r. pozostaje w nieformalnej separacji i obecnie sprawa rozwodowa jest w toku, nie mieszka z nią razem i nie prowadzi wspólnego gospodarstwa domowego, a alimenty na dzieci płaci dobrowolnie.

W 2011 r. Wnioskodawca przebywał w Polce 135 dni, zaś w Norwegii 230 dni, czyli na terytorium Polski przebywał poniżej 183 dni.

W 2011 r. centrum interesów gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) Wnioskodawca posiadał w Norwegii, tam też pobierał zasiłek dla bezrobotnych i tam spłacał zaciągnięty kredyt.

Miejsce zamieszkania Wnioskodawca posiada zarówno w Polsce, jak i w Norwegii.

Natomiast w 2012 r. Wnioskodawca przebywał na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej 60 dni, czyli również poniżej 183 dni.

W okresie pobierania zasiłku transferowego i obecnie Wnioskodawca posiada stałe miejsce zamieszkania w Polsce i w Norwegii. W obu państwach posiada miejsce zamieszkania.

W okresie pobierania zasiłku Wnioskodawca nie miał oraz nadal nie ma powiązań osobistych ani gospodarczych w Polsce, z żoną nie utrzymuje kontaktów osobistych.

Wnioskodawca na terytorium Polski nie posiada żadnych ruchomości, inwestycji, ani znajomych i przyjaciół, ponieważ przebywa w Norwegii od 2007 r. i dlatego też wszelkie kontakty ze znajomymi się pourywały, zwłaszcza, że też powyjeżdżali za granicę.

W Polsce Wnioskodawca nie posiada ubezpieczenia społecznego, ani zdrowotnego; nie ma prawa leczyć się w Polsce. Wnioskodawca na stałe przebywa w Norwegii, zaś w Polsce sporadycznie, poniżej 183 dni w roku.

Powiązania gospodarcze i osobiste Wnioskodawca ma z Norwegią, tam zamieszkuje, otrzymuje zasiłek dla bezrobotnych, spłaca zaciągnięty kredyt na zakup samochodu (od 2010 do 2014 r.).

W Norwegii Wnioskodawca został skierowany na kurs języka norweskiego, na który uczęszcza, posiada przyjaciół (Norwegów i Polaków tam mieszkających), tam też żyje w nieformalnym związku z kobietą, z którą wiąże plany na przyszłość. W Norwegii Wnioskodawca ma ubezpieczenie społeczne i zdrowotne.

Świadczenie, które Wnioskodawca otrzymał w 2011 i 2012 r. stanowiło płatność z obowiązującego systemu ubezpieczeń społecznych Norwegii (NAW) i na podstawie ustawodawstwa norweskiego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Powiatowy Urząd Pracy słusznie wystawił PIT-8C za 2011 i 2012 r. z tytułu zasiłku dla bezrobotnych uzyskanego w Norwegii transferowanego przez NAW (obowiązkowego systemu ubezpieczeń społecznych w Norwegii) w kwocie netto.

Zdaniem Wnioskodawcy, od kwoty brutto zasiłku został już potrącony podatek w Norwegii. Na podstawie Polsko-Norweskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania dochód osiągany na terytorium Norwegii podlega opodatkowaniu tylko w tym kraju.

Z tego też względu nieuzasadnione jest wystawianie informacji PIT-8C przez polski Urząd Pracy, a w konsekwencji konieczność zapłacenia podwójnego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe, aczkolwiek z innych względów niż wskazano we wniosku.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W myśl art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Do dochodów z Norwegii uzyskiwanych od dnia 1 stycznia 2011 r. zastosowanie ma Konwencja z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134, poz. 899).

Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. umowy, w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 tej Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami;

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" przedstawiona w powyższej Konwencji odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W myśl art. 21 ust. 1 ww. Konwencji, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, gdziekolwiek powstałe, nieobjęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej Konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca od 2007 r. mieszka i pracuje w Norwegii. Jest obywatelem Polski. Od września 2011 r. uzyskał prawo do zasiłku dla bezrobotnych w Norwegii. W tym czasie również mieszkał w Norwegii.

Od 5 listopada 2011 r. do 4 lutego 2012 r. ww. zasiłek został transferowany do Polski i był wypłacany przez Powiatowy Urząd Pracy. Od dnia 5 lutego 2012 r. Wnioskodawca przeniósł prawo do wypłaty zasiłku do Norwegii i poszukiwał dalej pracy. Został skierowany przez NAW na kurs języka norweskiego. Obecnie Wnioskodawca w dalszym ciągu pracuje i mieszka w Norwegii.

Wnioskodawca uważa, że jest rezydentem norweskim, ponieważ Jego centrum interesów życiowych mieści się w Norwegii, tam mieszka i pracuje.

Z żoną Wnioskodawca od 2010 r. pozostaje w nieformalnej separacji i obecnie sprawa rozwodowa jest w toku, nie mieszka z nią razem i nie prowadzi wspólnego gospodarstwa domowego, a alimenty na dzieci płaci dobrowolnie.

W 2011 r. Wnioskodawca przebywał w Polce 135 dni, zaś w Norwegii 230 dni, czyli na terytorium Polski przebywał poniżej 183 dni.

W 2011 r. centrum interesów gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) Wnioskodawca posiadał w Norwegii, tam też pobierał zasiłek dla bezrobotnych i tam spłacał zaciągnięty kredyt.

Miejsce zamieszkania Wnioskodawca posiada zarówno w Polsce, jak i w Norwegii.

Natomiast w 2012 r. Wnioskodawca przebywał na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej 60 dni, czyli również poniżej 183 dni.

W okresie pobierania zasiłku transferowego i obecnie Wnioskodawca posiada stałe miejsce zamieszkania w Polsce i w Norwegii. W obu państwach posiada miejsce zamieszkania.

W okresie pobierania zasiłku Wnioskodawca nie miał oraz nadal nie ma powiązań osobistych ani gospodarczych w Polsce, z żoną nie utrzymuje kontaktów osobistych.

Wnioskodawca na terytorium Polski nie posiada żadnych ruchomości, inwestycji, ani znajomych i przyjaciół, ponieważ przebywa w Norwegii od 2007 r. i dlatego też wszelkie kontakty ze znajomymi się pourywały, zwłaszcza, że też powyjeżdżali za granicę.

W Polsce Wnioskodawca nie posiada ubezpieczenia społecznego, ani zdrowotnego; nie ma prawa leczyć się w Polsce. Wnioskodawca na stałe przebywa w Norwegii, zaś w Polsce sporadycznie, poniżej 183 dni w roku.

Powiązania gospodarcze i osobiste Wnioskodawca ma z Norwegią, tam zamieszkuje, otrzymuje zasiłek dla bezrobotnych, spłaca zaciągnięty kredyt na zakup samochodu (od 2010 do 2014 r.).

W Norwegii Wnioskodawca został skierowany na kurs języka norweskiego, na który uczęszcza, posiada przyjaciół (Norwegów i Polaków tam mieszkających), tam też żyje w nieformalnym związku z kobietą, z którą wiąże plany na przyszłość. W Norwegii Wnioskodawca ma ubezpieczenie społeczne i zdrowotne.

Świadczenie, które Wnioskodawca otrzymał w 2011 i 2012 r. stanowiło płatność z obowiązującego systemu ubezpieczeń społecznych Norwegii (NAW) i na podstawie ustawodawstwa norweskiego.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, iż w okresie którego dotyczy wniosek Wnioskodawca miał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencję podatkową i nieograniczony obowiązek podatkowy) w Norwegii

Przechodząc do sposobu opodatkowania transferowego zasiłku dla bezrobotnych otrzymanego z Norwegii stwierdzić należy, iż świadczenie to należy zakwalifikować jako inny dochód, o którym mowa w art. 21 Konwencji z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokole do tej Konwencji.

Zawarta w tym przepisie norma dotyczy bowiem wszelkich dochodów, które nie zostały zakwalifikowane do innych kategorii dochodów, opodatkowanych w sposób przewidziany w przepisach bezpośrednio ich dotyczących. Dochody te nie stanowią jasno określonej kategorii dochodów, a ich źródło nie jest wyraźnie określone. Wskazany przepis znajduje zastosowanie w stosunku do dochodów osiągniętych przez rezydenta jednego z państw, które nie zostały rodzajowo sklasyfikowane. Na jego mocy natomiast, dochody takie podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie, w którym osoba je otrzymująca posiada miejsce zamieszkania.

W konsekwencji, w oparciu o okoliczności przedstawione przez Wnioskodawcę, a w szczególności fakt, iż w okresie, którego dotyczy zapytanie, Jego centrum interesów życiowych i gospodarczych mieściło się w Norwegii oraz, że przebywał w Norwegii powyżej 183 dni zarówno w roku podatkowym 2011, jak i 2012., stwierdzić należy, że otrzymane przez Niego świadczenie w postaci transferowego zasiłku dla bezrobotnych, kwalifikowane jako inny dochód, o którym mowa w art. 21, podlegało opodatkowaniu w całości tylko w miejscu zamieszkania, tj. w Norwegii.

W świetle ww. umowy w omawianej sprawie nie występuje więc podwójne opodatkowanie, i w rezultacie nie znajduje zastosowania żadna z metod unikania podwójnego opodatkowania.

W takiej sytuacji Urząd Pracy bezzasadnie wystawił Wnioskodawcy informacje PIT-8C za 2011 i 2012 r. wykazując w nich przychody z tytułu zasiłku transferowanego z Norwegii.

Należy jednocześnie podkreślić, iż procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest bowiem sam przepis prawa. Wobec tego, wydając przedmiotową interpretację oparto się na przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym, w którym wskazano, iż Jego centrum interesów życiowych i gospodarczych w okresie wypłaty zasiłku dla bezrobotnych mieściło się w Norwegii oraz, że przebywał w Norwegii powyżej 183 dni zarówno w roku podatkowym 2011, jak i 2012.

W przypadku, gdy przytoczony we wniosku stan faktyczny różnił się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, to wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.