ITPB2/415-30/13/IB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 stycznia 2013 r. (data wpływu 4 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zaliczki na podatek od wypłaconego odszkodowania - jest prawidłowe.

W dniu 4 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zaliczki na podatek od wypłaconego odszkodowania.

Wezwaniem z dnia 25 marca 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zwrócił się o przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w taki sposób, aby odnosiło się do indywidualnej sprawy Wnioskodawcy - tj. kwestii obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Pismem z dnia 4 kwietnia 2013 r. (data wpływu 8 kwietnia 2013 r.) uzupełniono wniosek w ww. zakresie.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zobowiązała się w drodze ugody do zapłaty na rzecz byłego pracownika odszkodowania za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o pracę. Zgodnie z ugodą sądową - wypis ugody sądowej z dnia 29 listopada 2012 r. - Spółka ma zapłacić pracownikowi tytułem odszkodowania kwotę 5.200,00 zł brutto. Kwota odszkodowania nie przekracza 3-miesięcznego wynagrodzenia za pracę. Zawarta ugoda była wynikiem wniesienia pozwu przez pracownika o uznanie rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem za bezskuteczne w związku z naruszeniem przepisów o wypowiedzeniu umów o pracę - art. 45 w zw. z art. 471 Kodeksu pracy, tj. wadliwy okres wypowiedzenia umowy o pracę i brak podania przyczyn rozwiązania umowy o pracę. Bezskuteczność wypowiedzenia umowy o pracę była spowodowana tym, że jak podnosił pełnomocnik pracownika praca była wykonywana na mocy kolejnych umów na czas określony. W związku z tym, że ostatnia umowa pracę na czas określony obejmowała okres ponad 10 lat powinna zostać uznana za umowę na czas nieokreślony. Spółka tę umowę rozwiązała za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia powołując się na art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy. Pełnomocnik wniósł sprzeciw, że umowa była de facto umową na czas nieokreślony i pracodawca nie dopełnił warunków określonych w:

* art. 30 § 4 Kodeksu pracy poprzez brak wskazania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę,

* art. 36 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy poprzez niezastosowanie wskazanego artykułu w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem, tj. że okres wypowiedzenia umowy zawartej na czas nieokreślony wynosi 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka - były pracodawca jako płatnik powinna rozliczać, pobrać i doprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od ustalonej w wyniku zawartej ugody kwoty odszkodowania.

Zdaniem Wnioskodawcy w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Do odrębnych ustaw, do których odnosi się art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym należy m.in. ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Zgodnie z art. 45 § 1 Kodeksu pracy w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jako nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiedzeniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenie do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe. W takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu (art. 45 § 2 Kodeksu pracy). Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niżej jednak od wynagrodzenia (art. 47 Kodeksu pracy).

W opinii Wnioskodawcy należy uznać, że odszkodowanie wynikające z ugody na rzecz pracownika na podstawie art. 45 Kodeksu pracy w wysokości określonej zgodnie z art. 471 Kodeksu pracy jest zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nie ma obowiązku deklarowania i odprowadzenia podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Jak wynika z treści wniosku Spółka na podstawie ugody sądowej została zobowiązana do wypłaty na rzecz byłego pracownika odszkodowania za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o pracę - przewidzianego w art. 45 w zw. z art. 471 Kodeksu pracy.

Na podstawie art. 45 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 471 Kodeksu pracy).

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. Kodeksu pracy.

W konsekwencji, od kwoty wypłaconego odszkodowania Spółka nie ma obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, 70-561 Szczecin ul. Staromłyńska 10 po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.