ITPB2/415-289/09/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2009 r. (data wpływu 19 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania z odliczenia od podatku ulgi z tytułu wychowania dzieci - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania z odliczenia od podatku ulgi z tytułu wychowania dzieci. Wskazany wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 Ordynacji podatkowej, w związku z tym, pismem z dnia 11 maja 2009 r. znak ITPB2/415-289/09-2/AD na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni poprzez uiszczenie wymaganej opłaty. Opłatę uiszczono w dniu 13 maja 2009 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Posiada Pani syna z pierwszego małżeństwa. Ojciec dziecka został pozbawiony praw rodzicielskich. W 2007 r. wyszła ponownie Pani za mąż. Za 2008 rok ma Pani zamiar rozliczyć się wspólnie z mężem i wspólnie skorzystać z odliczenia ulgi na dziecko. Mąż Pani jest rencistą, natomiast Pani w listopadzie 2008 r. podjęła pracę na 1/2 etatu, tak więc to mąż cały rok utrzymywał Panią i syna. Obecny mąż nie przysposobił syna.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy może Pani wspólnie z mężem odliczyć ulgę na dziecko.

W ocenie Wnioskodawczyni powinna skorzystać wspólnie z mężem z ulgi na dziecko, ponieważ według prawa tworzą rodzinę i tak też są postrzegani. W kwestiach dotyczących np. zasiłku rodzinnego, pielęgnacyjnego, funduszu alimentacyjnego brane są pod uwagę dochody męża, który nie jest biologicznym ojcem syna. Jako członek rodziny syn otrzymuje z zakładu pracy męża paczki, dofinansowanie do zorganizowanych wyjazdów wakacyjnych i wczasów rodzinnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), małżonkowie podlegający obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy, między którymi istnieje przez cały rok podatkowy wspólność majątkowa, pozostający w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy, mogą być, z zastrzeżeniem ust. 8, na wniosek wyrażony we wspólnym zeznaniu rocznym, z zastrzeżeniem art. 6a, opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów określonych zgodnie z art. 9 ust. 1 i 1a, po uprzednim odliczeniu, odrębnie przez każdego z małżonków, kwot określonych w art. 26 i art. 26c; w tym przypadku podatek określa się na imię obojga małżonków w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków, z tym że do sumy tych dochodów nie wlicza się dochodów (przychodów) opodatkowanych w sposób zryczałtowany.

Zasada wyrażona w ust. 2 ma zastosowanie również, jeżeli jeden z małżonków w roku podatkowym nie uzyskał przychodów ze źródeł, z których dochód jest opodatkowany zgodnie z art. 27, lub osiągnął dochody w wysokości nie powodującej obowiązku uiszczenia podatku (art. 6 ust. 3 ww. ustawy).

Natomiast w myśl art. 27f ust. 1 cytowanej ustawy, od podatku dochodowego, obliczonego zgodnie z art. 27 cytowanej ustawy, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć rocznie kwotę, obliczoną zgodnie z ust. 2, jeżeli w roku podatkowym wychowywał własne lub przysposobione dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4.

Zatem na podstawie ww. przepisu w związku z art. 6 ust. 4 powołanej ustawy odliczenie przysługuje w przypadku wychowywania:

* dzieci małoletnich,

* dzieci bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek pielęgnacyjny,

* dzieci do ukończenia 25 lat uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty lub w przepisach - Prawo o szkolnictwie wyższym, jeżeli w roku podatkowym dzieci te nie uzyskały dochodów, z wyjątkiem dochodów wolnych od podatku dochodowego, renty rodzinnej oraz dochodów w wysokości niepowodującej obowiązku zapłaty podatku.

Odliczeniu podlega kwota stanowiąca iloczyn liczby wychowywanych dzieci i dwukrotności kwoty zmniejszającej podatek, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 27f ust. 2 powołanej ustawy).

Zgodnie z art. 27f ust. 3 ww. ustawy odliczenie kwoty, o której mowa w ust. 2, dotyczy łącznie obojga rodziców, z zastrzeżeniem ust. 4. Kwotę tę odlicza się od podatku jednego z rodziców lub od podatku obojga.

W przypadku rodziców, w stosunku do których orzeczone zostały rozwód albo separacja, odliczenie przysługuje jednemu z nich, u którego dzieci faktycznie zamieszkują, o ile spełnione są warunki określone w ust. 1 (art. 27f ust. 4 cyt. Ustawy).

Jak wynika z powołanych przepisów podatnik może odliczyć rocznie kwotę obliczoną zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli w roku podatkowym wychowywał własne lub przysposobione dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 ustawy.

Zgodnie z art. 121 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.), przez przysposobienie powstaje między przysposabiającym a przysposobionym taki stosunek, jak między rodzicami a dziećmi. W myśl art. 117 § 1 ww. Kodeksu przysposobienie następuje przez orzeczenie sądu opiekuńczego na żądanie przysposabiającego.

Przysposobienie to w sensie prawnym przyjęcie obcego dziecka do rodziny. Dziecko uzyskuje wszystkie przywileje członka rodziny, a rodzice otrzymują nad nim władzę rodzicielską.

Przysposobienie nie oznacza wzięcia dziecka "na wychowanie", lecz przyjęcie go jako własnego dziecka. Pociąga natomiast za sobą szereg skutków prawnych, takich jak:

* zmiana nazwiska dziecka na to, które posiadają rodzice adopcyjni (sporządzany jest nowy akt urodzenia dziecka), (art. 122 ww. Kodeksu)

* nabycie przez przysposobionego wszystkich praw majątkowych związanych z nową rodziną (włącznie z dziedziczeniem), (art. 121 ww. Kodeksu)

* ustanie wszelkich praw i zobowiązań dziecka wobec rodziny naturalnej i nabycie tychże w stosunku do rodziny adopcyjnej (np. prawa alimentacyjne) (art. 123 ww. Kodeksu).

Zatem pełne przysposobienie dziecka oznacza wzięcie przez rodziców adopcyjnych całkowitej odpowiedzialności za rozwój i wychowanie dziecka, tak jak ma to miejsce w przypadku dziecka własnego.

Przytoczone regulacje ustawowe wskazują wyraźnie, iż podstawowym kryterium skorzystania z prawa do odliczenia ulgi jest wychowanie dziecka przez podatnika w danym roku podatkowym, pod warunkiem, że istnieje między dzieckiem a podatnikiem więź prawna wynikająca z bycia biologicznym rodzicem lub stosunku przysposobienia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż syn Pani nie jest dzieckiem biologicznym obecnego męża i nie został przez niego przysposobiony. Zatem mając na uwadze cytowane wyżej przepisy uznać należy, iż ulga z tytułu wychowywania dzieci przysługuje tylko Pani. Bez znaczenia, dla możliwości skorzystania z odliczenia, pozostaje faktyczny wkład finansowy męża Pani poniesiony tytułem sprawowania opieki nad synem.

Dodatkowo wskazać należy, iż pomimo, że w 2008 r. uzyskiwała Pani dochody dopiero od miesiąca listopada, może Pani skorzystać z odliczenia od podatku, obliczonego na imię obojga małżonków (po uwzględnieniu pomniejszenia podatku o kwotę składki, o której mowa w art. 27b), kwoty stanowiącej iloczyn liczby wychowywanych dzieci i dwukrotności kwoty zmniejszającej podatek, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ww. ustawy.

Natomiast w nawiązaniu do wskazanego przez Panią artykułu prasowego podkreślić należy, iż zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy z przytoczeniem przepisów prawa. Zatem, rolą organu i istotą postępowania w sprawie indywidualnej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy w sprawie przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. W konsekwencji zatem, upoważniony dyrektor izby skarbowej nie jest uprawniony do interpretacji treści artykułu prasowego, a jedynie przepisów prawa podatkowego.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.)Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.