ITPB2/415-252/08/ENB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sądu, przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2008 r. (data wpływu 3 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania pomocy finansowej udzielanej Sędziom - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania pomocy finansowej udzielanej Sędziom.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sąd otrzymał protokół z posiedzenia komisji Funduszu Pomocy Sędziom o przyznaniu pomocy finansowej w związku z długotrwałą chorobą Sędziemu Sądu delegowanemu do pracy w Sądzie w kwocie 5000 zł. Fundusz Pomocy Sędziom utworzony został na podstawie Uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu. Środki finansowe Funduszu gromadzone są na koncie Sądu i pochodzą z dobrowolnych składek członkowskich. Zgodnie z Uchwałą Zgromadzenia Ogólnego Sędziów z Funduszu Pomocy Sędziom mogą korzystać sędziowie Sądu oraz sędziowie Sądów z okręgu Sądu znajdujący się w trudnej sytuacji losowej, rodzinnej lub zdrowotnej. Pomoc finansowa przyznawana jest na podstawie decyzji komisji po rozpatrzeniu wniosku złożonego przez osobę ubiegającą się o przyznanie dofinansowania. Osoba ubiegająca się o dofinansowanie winna we wniosku uprawdopodobnić okoliczności potwierdzające trudną sytuację finansową.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata dofinansowania, ma charakter przychodów z innych źródeł określonych w art. 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. i powinna być wypłacona w pełnej wysokości bez pobrania podatku. Na koniec roku przychód należy wykazać w deklaracji PIT-8C co umożliwi ustalenie i rozliczenie zobowiązania podatkowego z tytułu powyższej wypłaty w zeznaniu rocznym podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 26 wskazanej ustawy, wolne od podatku zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł, z zastrzeżeniem pkt 40 i 79.

Z powyższego przepisu wynika, że ze zwolnienia z podatku dochodowego korzystają jedynie zapomogi wypłacone z tytułów wskazanych w tym przepisie, do wysokości wyznaczonej kwotą 2280 zł w danym roku podatkowym.

Ustawa o podatku dochodowym nie definiuje pojęcia zapomogi, indywidualnego zdarzenia losowego, klęski żywiołowej czy długotrwałej choroby. Uzasadnione jest zatem posługiwanie się w tym przypadku definicjami występującymi w słownikach języka polskiego. Powołując się na językowe znaczenie wyrazów, przez zapomogę należy rozumieć jednorazowe świadczenie pieniężne mające na celu wsparcie finansowe osoby, która z ważnych przyczyn znalazła się w trudnej sytuacji życiowej. Przez indywidualne zdarzenie losowe należy rozumieć wszelkie zdarzenia, które są nieprzewidziane, niemożliwe do uniknięcia nawet przy zachowaniu należytej staranności jak np. nieszczęśliwe wypadki powodujące uszczerbek na zdrowiu, kradzieże, włamania itp. Natomiast przez długotrwałą chorobę należy rozumieć chorobę wymagającą długotrwałego leczenia.

Zapomoga spełniająca kryteria przedmiotowo-kwotowe korzysta ze zwolnienia niezależnie od statusu osoby, która ją otrzymuje, jak również bez względu na źródło pochodzenia środków służących finansowaniu tego rodzaju świadczeń.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawca wypłaci Sędziemu Sądu delegowanemu do pracy u Wnioskodawcy pomoc finansową ze środków Funduszu Pomocy Sędziom. Pomoc finansowa w kwocie 5000 zł będzie wypłacona w związku z długotrwałą chorobą. Środki Funduszu Pomocy Sędziom pochodzą z dobrowolnych składek członkowskich i gromadzone są na koncie należącym do Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, należy uznać, że pomoc finansowa wypłacona przez Wnioskodawcę może być traktowana jako zapomoga, bowiem jest jednorazowym świadczeniem pieniężnym mającym na celu wsparcie finansowe osoby, która z ważnych przyczyn znalazła się w trudnej sytuacji życiowej.

Zatem, pomoc finansowa wypłacona przez Wnioskodawcę, w związku z długotrwałą chorobą osoby otrzymującej pomoc, będzie podlegała zwolnieniu przedmiotowemu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości 2280 zł w roku podatkowym. Natomiast opodatkowaniu podatkiem dochodowym będzie podlegała nadwyżka przekazanej pomocy finansowej ponad kwotę zwolnioną z opodatkowania.

Dodatkowo należy wskazać, że w przypadku wypłaty pomocy finansowej, która nie spełniałaby przesłanek określonych w art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. gdy wypłata nie byłaby powiązana z indywidualnym zdarzeniem losowym, klęską żywiołową, długotrwałą chorobą lub śmiercią, opodatkowaniu podlegałaby cała kwota wypłaconej pomocy finansowej.

W zakresie odpowiedzi na drugie pytanie, należy wskazać, że obowiązki Wnioskodawcy jako podmiotu wypłacającego przedmiotową pomoc finansową będą zróżnicowane, w zależności od tego czy osoba otrzymująca zapomogę będzie pracownikiem Wnioskodawcy czy też pracownikiem innego podmiotu.

Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Użyte w tym przepisie sformułowanie "w szczególności" oznacza, iż przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów, ze stosunku pracy, za które uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne dokonane przez pracodawcę, bez względu na źródło ich finansowania tj. także w sytuacji gdy wypłacona pracownikowi kwota nie pochodzi ze środków finansowych pracodawcy.

Natomiast na podstawie art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zatem, w przypadku wypłaty zapomogi związanej z długotrwałą chorobą, w kwocie powyżej 2280 zł w roku podatkowym, na rzecz osoby będącej pracownikiem Wnioskodawcy, Wnioskodawca jako płatnik będzie zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy. Kwotę podlegającą opodatkowaniu, zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca będzie obowiązany ująć w informacji PIT-11 jako przychód ze stosunku pracy.

Innego rodzaju obowiązki będą ciążyły na Wnioskodawcy w przypadku wypłaty pomocy finansowej nie podlegającej zwolnieniu przedmiotowemu, na rzecz osoby nie będącej pracownikiem Wnioskodawcy.

Pomoc finansowa wypłacana przez Wnioskodawcę na rzecz osób nie będących jego pracownikami, nie może być zakwalifikowana jako przychód ze stosunku pracy bowiem taki stosunek między Wnioskodawcą, a daną osobą nie istnieje. Należy zatem uznać, że wypłacona pomoc finansowa w takim przypadku jest przychodem z innych źródeł.

Jak wynika z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach. Użyte w tym przepisie sformułowanie "w szczególności" oznacza, iż przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów, co oznacza, że przysporzenia majątkowe (w tym przypadku pomoc finansowa), nie zaliczane do pozostałych źródeł przychodów stanowią przychody objęte tym przepisem.

Natomiast, na podstawie art. 42a ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52 i art. 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Zgodnie z powyższym, Wnioskodawca będzie obowiązany kwotę wypłaconej pomocy finansowej podlegającej opodatkowaniu (nadwyżkę ponad 2280 zł lub całą wypłaconą kwotę gdy świadczenie nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego) ująć w PIT-8C wystawionym osobie otrzymującej pomoc finansową. Wnioskodawca w tym przypadku nie będzie obowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, a wykazana w PIT-8C kwota będzie stanowiła dla podatnika przychód z innych źródeł, który będzie on obowiązany wykazać w zeznaniu rocznym za rok podatkowy w którym pomoc została wypłacona.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.