ITPB2/415-231/12/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2012 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 5 marca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykupu dla pracowników i członków ich rodzin wypoczynku wakacyjnego - jest prawidłowe.

W dniu 5 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykupu dla pracowników i członków ich rodzin wypoczynku wakacyjnego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z Regulaminem Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a także ustalonymi przez Pracodawcę i Związki Zawodowe założeniami do Regulaminu za dany rok, Wnioskodawca działający w formie Spółki Akcyjnej dofinansowuje swoim pracownikom, emerytom oraz uprawnionym członkom ich rodzin zakup kolonii, obozów i wczasów rodzinnych. Na wniosek pracownika (emeryta) Wnioskodawca może zamówić w wybranym biurze wczasy lub kolonie wskazane przez pracownika (emeryta), w miesiącach wcześniejszych w stosunku do miesiąca, w którym następuje wykorzystanie wypoczynku. Po otrzymaniu faktury z biura podróży (z imiennym wskazaniem pracownika/emeryta) Wnioskodawca uiszcza pełną kwotę wymienioną na fakturze. Zgodnie z tabelą dofinansowania do wypoczynku wakacyjnego dzieci i młodzieży, pracowników, emerytów i rencistów zostaje wyliczona kwota należnego dofinansowania pracownika (emeryta) stanowiąca jego dochód. Różnicę wynikającą z faktur za wczasy, kolonie, obozy, a kwotą stanowiącą dofinansowanie pracownika (emeryta) pokrywa pracownik (emeryt) i tak:

* pracownik spłaca różnicę w trzech nieoprocentowanych ratach miesięcznych, pierwszą ratę miesiąc przed terminem wczasów, kolonii, obozów; drugą ratę w miesiącu korzystania z wybranej formy wypoczynku, trzecią ratę w miesiącu po zakończeniu wypoczynku,

* emeryt wnosi odpłatność na rzecz firmy w jednej nieoprocentowanej racie przed wykorzystaniem wypoczynku.

Pracownik (emeryt) otrzymuje zatem dofinansowanie do wypoczynku, od którego zgodnie z przepisami naliczany jest podatek dochodowy od osób fizycznych, a różnicę między kwotą dofinansowania, a pełną kwotą zapłaconą w biurze podróży przez Wnioskodawcę zwraca pracodawcy w nieoprocentowanych ratach.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, umożliwienie zakupu wczasów, kolonii, obozów dla pracowników Spółki i emerytów oraz uprawnionych członków ich rodzin w kwocie wyższej, niż przysługujące dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a następnie odbieranie tej nadwyżki w formie nieoprocentowanych rat jest dostępne - według jednolitych zasad dla wszystkich osób objętych Regulaminem Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Taka forma zakupu wypoczynku jest szczegółowo opisana w Założeniach do Regulaminu na dany rok. Zainteresowane osoby mają możliwość wyboru czy samodzielnie opłacają swój wypoczynek i po jego wykorzystaniu, na podstawie faktury otrzymują dofinansowanie, czy też zwracają się z wnioskiem do pracodawcy o zakup wypoczynku i decydują się na zwrot nadwyżki między kwotą dofinansowania, a wniesioną przez Spółkę opłatą. Jest to forma finansowej pomocy pracownikom (emerytom). Spółka nie zamierza osiągać żadnych zysków z tego tytułu, nie prowadzi działalności w takim zakresie. Każdorazowo pełna kwota nadwyżki ponad należne dofinansowanie jest zwracana na konto Spółki. W efekcie końcowym pracownik (emeryt) ponosi pełną odpłatność za swój wypoczynek, pomniejszony jedynie o dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, stanowiące podstawę do naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

W ocenie Spółki, ww. kwoty podlegającej zwrotowi nie można zakwalifikować jako przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto w świetle art. 11 ust. 2a wspomnianej ustawy, brak jest możliwości oszacowania ewentualnego przychodu powstającego po stronie pracownika (emeryta).

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca powołuje się na interpretacje indywidualne wydane: przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 26 października 2010 r. nr IBPBII/1/415-668/10/BD oraz przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2010 r., nr IPPB2/415-529/10-4/AK dotyczące analogicznych sytuacji, tj. udzielania przez zakład pracy nieoprocentowanych pożyczek swoim pracownikom.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że opisane wyżej kwoty pozostają neutralne na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych i nie stanowią nieodpłatnego świadczenia dla pracownika, a w konsekwencji nie stanowią podstawy do naliczenia ww. podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, jednak w orzecznictwie i doktrynie jednolicie przyjmuje się, że pojecie to jest związane ze stosunkami prawnymi o charakterze zobowiązaniowym i rozumiane być musi jako świadczenie, z którym nie jest związana zapłata w jakiejkolwiek postaci.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Pod pojęciem nieodpłatnego świadczenia należy więc rozumieć również korzyści wynikające z nieodpłatnego korzystania z cudzych rzeczy, także pieniędzy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że zgodnie z Regulaminem Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a także ustalonymi przez Pracodawcę i Związki Zawodowe Założeniami do Regulaminu za dany rok, Wnioskodawca działający w formie Spółki Akcyjnej dofinansowuje swoim pracownikom, emerytom oraz uprawnionym członkom ich rodzin zakup kolonii, obozów i wczasów rodzinnych. Na Wniosek pracownika (emeryta) Wnioskodawca może zamówić w wybranym biurze wczasy lub kolonie wskazane przez pracownika (emeryta), w miesiącach wcześniejszych w stosunku do miesiąca, w którym następuje wykorzystanie wypoczynku. Po otrzymaniu faktury z biura podróży (z imiennym wskazaniem pracownika/emeryta) Wnioskodawca uiszcza pełną kwotę wymienioną na fakturze. Zgodnie z tabelą dofinansowania do wypoczynku wakacyjnego dzieci i młodzieży, pracowników, emerytów i rencistów zostaje wyliczona kwota należnego dofinansowania pracownika (emeryta) stanowiąca jego dochód. Różnicę wynikająca z faktur za wczasy, obozy, kolonie, a kwotą stanowiącą dofinansowanie pracownika (emeryta) pokrywa pracownik (emeryt) i tak:

* pracownik spłaca różnicę w trzech nieoprocentowanych ratach miesięcznych, pierwszą ratę miesiąc przed terminem wczasów, kolonii, obozów; drugą ratę w miesiącu korzystania z wybranej formy wypoczynku, trzecią ratę w miesiącu po zakończeniu wypoczynku,

* emeryt wnosi odpłatność na rzecz firmy w jednej nieoprocentowanej racie przed wykorzystaniem wypoczynku.

Pracownik (emeryt) otrzymuje zatem dofinansowanie do wypoczynku, od którego zgodnie z przepisami naliczany jest podatek dochodowy od osób fizycznych, a różnica między kwotą dofinansowania, a pełną kwotą zapłaconą w biurze podróży przez Wnioskodawcę zwraca pracodawcy w nieoprocentowanych ratach.

Z ww. przepisów wynika, że z nieodpłatnym świadczeniem mamy do czynienie wówczas, gdy dana osoba uzyskuje korzyść kosztem innego podmiotu. W przedstawionym stanie faktycznym taka sytuacja nie zachodzi albowiem pracownicy zobowiązani są dokonać zwrotu Wnioskodawcy uprzednio poniesionych przez Niego wydatków na zakup (dla pracowników i członków ich rodzin) wczasów, kolonii i obozów w części przekraczającej dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Zatem w takiej części, w jakiej pracownicy zobowiązani są do zwrotu uprzednio poniesionych wydatków nie powstanie u nich przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Kwestia sposobu i terminu dokonywania rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą i pracownikami pozostaje zatem bez znaczenia w przedmiotowej sprawie.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę z tytułu zakupu dla pracowników oraz członków ich rodzin: wczasów, obozów lub kolonii, które następnie - w kwocie przekraczającej dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - są zwracane przez pracowników nie sposób zakwalifikować do przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem z tego tytułu pracownicy nie uzyskują przychodu, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W konsekwencji - jak słusznie wskazał Wnioskodawca - ww. kwoty pozostają obojętne podatkowo.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy podkreślić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.