ITPB2/415-230/14/IB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2014 r. (data wpływu 4 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca pełni służbę, obecnie w Izbie Celnej, od dnia 1 września 1995 r. w pełnym wymiarze czasu pracy. W lutym 2002 r. Prokuratura Okręgowa wszczęła przeciwko Wnioskodawcy postępowanie karne o czyn z art. 231k. k. W związku z postępowaniem karnym został zawieszony w pełnieniu obowiązków, z jednoczesnym zwolnieniem od pełnienia innych obowiązków, łącznie do dnia 24 listopada 2002 r. Postanowieniem z dnia 24 lutego 2003 r. Sąd Rejonowy warunkowo umorzył wobec Wnioskodawcy postępowanie karne na okres próby wynoszący rok. Okres próby przebiegł pomyślnie, postępowanie karne nie zostało podjęte. Po upływie okresu próby Wnioskodawca w dalszym ciągu był funkcjonariuszem Służby Celnej. Uzyskiwał kolejne stopnie awansu służbowego, uczestniczył w wielu kursach, szkoleniach, a także otrzymywał szereg nagród i wyróżnień. Decyzją Dyrektora Izby Celnej z dnia 17 listopada 2006 r. - Wnioskodawca został zwolniony ze służby z dniem 17 lutego 2007 r. Dyrektor powoływał się na fakt warunkowego umorzenia postępowania. Wnioskodawca złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Decyzją z dnia 22 grudnia 2006 r. Dyrektor Izby Celnej utrzymał w mocy uprzednio wydane orzeczenie. Obie decyzje Dyrektora Izby Celnej Wnioskodawca zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. WSA wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2007 r. uchylił zaskarżone decyzje oraz stwierdził, że zaskarżone decyzje nie podlegają wykonaniu. Dyrektor Izby Celnej decyzją z dnia 18 lipca 2007 r. podtrzymał swoje stanowisko w sprawie i zwolnił Wnioskodawcę ponownie ze służby z dniem 18 października 2007 r. Po raz kolejny Wnioskodawca wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy i uchylenie wydanej decyzji. Decyzją z dnia 10 sierpnia 2007 r. Dyrektor Izby Celnej utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Po otrzymaniu decyzji wniósł skargę (złożył pozew do Sądu Rejonowego o zapłatę wynagrodzenia za okres od dnia 18 lutego 2007 r. do dnia 19 lipca 2007 r. oraz o wliczenie ww. okresu do okresu zatrudnienia. Z dniem 18 października 2007 r. Wnioskodawca został zwolniony ze służby i bezpośrednio po jej ustaniu, tj. 19 października 2007 r. podjął pracę w spółce akcyjnej. W międzyczasie WSA wyrokiem z dnia 20 grudnia 2007 r. oddalił skargę Wnioskodawcy na decyzję z dnia 10 sierpnia 2007 r., a Sąd Okręgowy Wydział Pracy wyrokiem z dnia 15 października 2008 r., zmienił wyrok Sądu Rejonowego z dnia 28 listopada 2007 r. i oddalił powództwo. Od wyroku WSA z dnia 20 grudnia 2007 r. Wnioskodawca wniósł skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 18 lutego 2009 r. uchylił zaskarżony wyrok, a także decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 10 sierpnia 2007 r. oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia 18 lipca 2007 r. z uwagi na naruszenie art. 26 pkt 8 ustawy z dnia 27 lipca 1999 r. o Służbie Celnej. Na skutek rozstrzygnięcia NSA z dniem 18 lutego 2009 r. Dyrektor Izby Celnej przywrócił Wnioskodawcę do służby.

W okresie od dnia 18 lutego 2007 r. do dnia 19 lipca 2007 r. Wnioskodawca nie otrzymywał świadczeń pracowniczych ani zasiłku dla bezrobotnych. W okresie do dnia 20 lipca 2007 r. do dnia 18 października 2007 r. otrzymywał uposażenie, które było uposażeniem za okres zwolnienia z obowiązku pełnienia służby. Natomiast w okresie zatrudnienia w spółce akcyjnej, tj. od 19 października 2007 r. do 17 lutego 2009 r. Wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie w łącznej wysokości 56.937 zł 69 gr i pracował tam do dnia przywrócenia do służby, tj. do dnia 17 lutego 2009 r.

Pismami z dnia 8 lutego 2010 r. i 30 kwietnia 2010 r. Wnioskodawca wezwał Dyrektora Izby Celnej do wypłaty odszkodowania za okres od dnia 18 lutego 2007 r. do dnia 19 lipca 2007 r. w związku z brakiem uposażenia i za okres od dnia 19 października 2007 r. do dnia 17 lutego 2007 r. z tytułu różnicy w uposażeniu w związku z niesłusznym zwolnieniem.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy Wydział Cywilny ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, fakty przyznane przez stronę pozwaną, przedłożone przez strony dokumenty, dokumenty znajdujące się w aktach sprawy oraz dowód z przesłuchania Wnioskodawcy. Sąd w pełni dał wiarę dowodom, jako podstawę swojego roszczenia Wnioskodawca powołał się na art. 417¹ § 2 Kodeksu cywilnego, zgodnie z brzmieniem, zd. 1 tego przepisu, jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. Rozstrzygnięcie wydane przez NSA należy traktować, jako orzeczenie wydane we "właściwym postępowaniu" w rozumieniu art. 417¹ § 2 Kodeksu cywilnego.

Z brzmienia art. 455 k.c. wynika, że świadczenie stanowiące realizację obowiązku naprawienia szkody, dłużnik powinien spełnić niezwłocznie po wezwaniu wierzyciela. Sąd Rejonowy ustalił, że odsetki ustawowe należne są od dnia 10 maja 2010 r. do dnia zapłaty.

Sąd Rejonowy stwierdził, że reguły określone w art. 361 § 1 i 2 k.c. nakazują przestrzeganie zasad pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszonych zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie budzącym wątpliwości Sądu Rejonowego Wydział Cywilny było, że wysokość uposażenia Wnioskodawcy, przy uwzględnieniu, że dostałby podwyżkę, w okresie od 18 lutego 2007 r. do 19 lipca 2007 r. i od 19 października 2007 r. do 17 lutego 2009 r. wynosiłaby 79.372 zł 24 gr, co też nie było kwestionowane przez Dyrektora Izby Celnej. W okresie zatrudnienia w spółce akcyjnej, tj. od 19 października 2007 r. do 17 lutego 2009 r. otrzymał wynagrodzenie w łącznej wysokości 56.937 zł 69 gr. Sąd Rejonowy ustalił, że szkoda jaką poniósł stanowiła różnicę pomiędzy uposażeniem, które by otrzymał, a otrzymanym wynagrodzeniem, tj. 22. 434 zł 55 gr. Zdaniem Sądu brak było podstaw do przyjęcia, że nie otrzymałby podwyżki, skoro przysługiwała ona w tamtym okresie funkcjonariuszom. Nie budzącym wątpliwości Sądu było również, że poniesiona przez Wnioskodawcę szkoda powstała w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Była normalnym następstwem wydanych decyzji administracyjnych, wyeliminowanych z obrotu prawnego na skutek orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Mając na uwadze powyższe ustalenia, na podstawie art. 417¹ § 2 k.c. Sąd Rejonowy Wydział Cywilny zasądził od Skarbu Państwa - Dyrektora Izby Celnej na rzecz Wnioskodawcy kwotę 22.434 zł 55 gr z odsetkami ustawowymi od dnia 10 maja 2010 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. zasądzając odsetki ustawowe jak wyżej. Orzekając o odsetkach Sąd miał na względzie, że zobowiązanie powstające z czynów niedozwolonych m.in. zobowiązania wynikające z wydanych wadliwych decyzji administracyjnych są zobowiązaniami bezterminowymi. W myśl art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Dyrektor Izby Celnej został wezwany do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem pismem z dnia 30 kwietnia 2010 r., w którym wyznaczył trzydniowy termin do zapłaty. Sąd Rejonowy uznał, że Dyrektor Izby Celnej najpóźniej do dnia 9 maja 2010 r. powinien spełnić świadczenie. Dyrektor Izby Celnej wypłacił Wnioskodawcy odsetki w kwocie 7.758 zł 70 gr.

Sąd Okręgowy Wydział Cywilny Odwoławczy wyrokiem z dnia 2 stycznia 2013 r. utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego Wydział Cywilny. Wyrok Sądu Okręgowego uprawomocnił się w dniu 2 stycznia 2013 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy odszkodowanie zasądzone w wyroku Sądu Rejonowego i utrzymane w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego Wydział Cywilny Odwoławczy z tytułu nieuzasadnionego zwolnienia z pracy jest wolne od podatku dochodowego.

2. Czy odsetki ustawowe zasądzone w wyroku Sądu Rejonowego Wydział Cywilny i utrzymane w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego Wydział Cywilny Odwoławczy za opóźnienie w wypłaceniu odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego zwolnienia z pracy są wolne od podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawcy odszkodowanie zasądzone w wyroku Sądu Rejonowego Wydział Cywilny i utrzymane w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego Wydział Cywilny Odwoławczy jest zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są: inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

* otrzymanych w związku z prowadzona działalnością gospodarczą,

* dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zasądzone odszkodowanie obejmuje wyłącznie poniesioną przez Wnioskodawcę szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty stanowiące różnicę pomiędzy uposażeniem, które by otrzymał, a otrzymanym wynagrodzeniem w spółce akcyjnej. Nie dotyczy ono korzyści, które mógłby uzyskać, gdyby szkoda nie nastąpiła. Odszkodowanie dotyczy tylko i wyłącznie szczegółowo wyliczonej przez Sąd rzeczywistej szkody, jaką Wnioskodawca poniósł z tytułu nieuzasadnionego zwolnienia z pracy. Poniesiona szkoda powstała w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Odszkodowanie było wydane na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego. Otrzymane odszkodowanie nie ma związku z jakąkolwiek działalnością gospodarczą.

Odsetki ustawowe zasądzone w wyroku Sądu Rejonowego Wydział Cywilny i utrzymane w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego Wydział Cywilny Odwoławczy są zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są: otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Odsetki ustawowe zasądzono na postawie art. 481 § 1 k.c. Ponadto na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnione z podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. m.in. stosunku służbowego, stosunku pracy. Zasadzone odszkodowanie dotyczy utraconego uposażenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52 a i 52 c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Natomiast w przypadku gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Jak wynika z treści wniosku, na podstawie art. 417¹ § 2 Kodeksu cywilnego Sąd Rejonowy Wydział Cywilny zasądził od Skarbu Państwa - Dyrektora Izby Celnej na rzecz Wnioskodawcy kwotę 22.434 zł 55 gr z odsetkami ustawowymi od dnia 10 maja 2010 r. do dnia zapłaty. Sąd Rejonowy stwierdził, że reguły określone w art. 361 § 1 i 2 k.c. nakazują przestrzeganie zasad pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszonych zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Sąd uznał, że Dyrektor Izby Celnej najpóźniej do dnia 9 maja 2010 r. powinien spełnić to świadczenie.

Przepis art. 417¹ § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121) stanowi, że jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. Odnosi się to również do wypadku, gdy prawomocne orzeczenie lub ostateczna decyzja zostały wydane na podstawie aktu normatywnego niezgodnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą.

Na podstawie art. 361 § 1 ww. ustawy zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Stosownie do art. 361 § 2 ww. ustawy w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Wobec dyspozycji powołanych przepisów będących podstawą dochodzenia odszkodowania za każdą szkodę wyrządzoną w opisanych warunkach nie sposób jednak uznać, że ww. przepisy przewidują w jaki sposób należy ustalić wysokość odszkodowania (zadośćuczynienia) lub wskazują wysokość tego odszkodowania (zadośćuczynienia). Przepisy te zakreślają jedynie kryteria, którymi należy kierować się przy naprawianiu szkody.

Jednocześnie, jak wskazano we wniosku, sąd ustalił, że szkoda jaką poniósł Wnioskodawca stanowiła różnicę pomiędzy uposażeniem, które by otrzymał a otrzymanym wynagrodzeniem.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż tak wypłacone świadczenie, którego wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie, zakres zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje tylko te odszkodowania lub zadośćuczynienia, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, które nie zostały otrzymane z związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub nie dotyczyły korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono czyli tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia za tzw. szkodę rzeczywistą stanowiącą poniesienie straty, a nie dotyczącą utraconych korzyści (zysków). Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zważywszy zatem na opisany przez Wnioskodawcę charakter świadczenia, uznać należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie dotyczące korzyści, które mógłby osiągnąć (w postaci wynagrodzenia za pracę), w przypadku gdyby nie doszło do wyrządzenia szkody, nie może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje natomiast art. 481 Kodeksu cywilnego. Stanowi on, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może zażądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. W razie zwłoki dłużnika wierzyciel może nadto żądać naprawienia szkody na zasadach ogólnych.

Z powyższego przepisu wynika, że nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem (naprawieniem szkody). Tym samym, odsetki ustawowe za zwłokę w wykonaniu zobowiązania cywilnoprawnego nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym, w tym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lub 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1.

O zastosowaniu tego zwolnienia decyduje spełnienie łącznie dwóch warunków:

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, odszkodowanie przysługiwało Wnioskodawcy na podstawie przepisów prawa cywilnego jako stronie, która poniosła szkodę na skutek wydania decyzji z naruszeniem prawa. W tym przypadku nie sposób zatem uznać, że zasądzone odsetki ustawowe stanowią świadczenie, które bezpośrednio odnosi się świadczeń mających swe źródło w stosunku pracy lub stosunku służbowym.

Poza tym, wobec faktu zasądzenia ww. odsetek od dnia 10 maja 2010 r. do dnia zapłaty (w szczególności wskazania w wyroku daty początkowej naliczania odsetek) nie sposób przyjąć, że mamy do czynienia z sankcją ustawową za nieterminową wypłatę świadczenia. W przypadku braku orzeczenia o odsetkach, odsetki ustawowe byłyby należne ipso iure od dnia wymagalności takiego odszkodowania. "Nieterminowa wypłata świadczenia" w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy występuje wówczas, gdy w terminie wymagalności danego świadczenia, przysługującego na podstawie zawartej umowy, ugody lub prawomocnego orzeczenia, nie zostało ono przez zobowiązanego wypłacone na rzecz wierzyciela. Odsetki naliczane od tego momentu kwalifikują się jako odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty świadczenia. W przypadku odszkodowania, które jest przyznawane na żądanie poszkodowanego (o ile dojdzie do zawarcia umowy, ugody lub ogłoszenia wyroku sądu, określających w szczególności wysokość oraz terminy wypłaty przyznanego świadczenia), przepis ten znajduje zastosowanie wyłącznie w sytuacji gdy - od momentu zawarcia umowy, ugody lub uprawomocnienia się wyroku sądu, przyznających odszkodowanie - zobowiązany spóźni się z jej wypłatą poszkodowanemu, tj. nie dotrzyma wyznaczonego w umowie, ugodzie czy wyroku terminu płatności.

Przepis art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Uwzględniając powyższe, otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie wraz z odsetkami podlega opodatkowaniu jako przychód z innych źródeł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.