ITPB2/415-209/14-4/17S/IL - Skutki podatkowe pokrycia pracownikom mobilnym kosztów noclegów.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 4 grudnia 2014 r., sygn. akt I SA/Bk 473/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 4 maja 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2014 r. (data wpływu 25 lutego 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych pokrycia pracownikom mobilnym kosztów noclegów - jest prawidłowe.

W dniu 25 lutego 2014 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych pokrycia pracownikom mobilnym kosztów noclegów.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 23 maja 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Spółki (Wnioskodawcy) indywidualną interpretację znak: ITPB2/415-209/14/IL, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że sfinansowanie przez pracodawcę pracownikom noclegu nie powoduje u pracownika - niebędącego w podróży służbowej powstania przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 23 maja 2014 r. znak: ITPB2/415-209/14/IL wniósł pismem z dnia 6 czerwca 2014 r. (data wpływu 12 czerwca 2014 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z dnia 21 lipca 2014 r. znak: ITPB2/415W-65/14/MM stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 23 maja 2014 r. znak: ITPB2/415-209/14/IL złożył skargę z dnia 7 sierpnia 2014 r. (data wpływu 18 sierpnia 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 4 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Bk 473/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 23 maja 2014 r. znak: ITPB2/415-209/14/IL.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 4 grudnia 2014 r., sygn. akt I SA/Bk 473/14, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, złożył skargę kasacyjną z dnia 15 stycznia 2015 r. znak: ITPB2/4160-61/14/IL/10/15 do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Pismem z dnia 14 marca 2017 r. znak: 0110-KWR4.4021.1.2017.1.MK pełnomocnik Szefa Krajowej Administracji Skarbowej cofnął wniesioną skargę kasacyjną.

Postanowieniem z dnia 23 marca 2017 r., sygn. akt II FSK 507/15 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie umorzył postępowanie kasacyjne.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych pokrycia pracownikom mobilnym kosztów noclegów wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka) jest producentem podzespołów elektronicznych oraz mechanicznych dla przemysłu motoryzacyjnego. Produkuje w szczególności elementy samochodowych instalacji gazowych LPG i CNG. Produkowane przez Spółkę podzespoły są sprzedawane w kraju i za granicą i powinny być montowane tylko przez uprawnione i przeszkolone warsztaty.

Wnioskodawca zatrudnia regionalnych doradców techniczno-handlowych (pracownicy mobilni), którzy udzielają pomocy technicznej warsztatom montującym samochodowe instalacje gazowe Wnioskodawcy oraz prowadzą szkolenia. Miejscem wykonywania przez nich pracy jest obszar jednego lub kilku województw. W związku z charakterem pracy stale podróżują. Odbywa się to w ramach określonego dla nich miejsca pracy oraz zgodnie z treścią zawartej umowy o pracę. Z uwagi na powyższe wyjazdy takie w ramach obszaru określonego w umowie nie stanowią podróży służbowej, a Spółka nie wypłaca za to diet. Wynika to z istoty definicji podróży służbowej, która opiera się na wykonywaniu obowiązków służbowych poza stałym, wskazanym w umowie miejscem pracy. W danym stanie faktycznym pracownicy wykonują swoje obowiązki służbowe w określonym w umowie obszarze. Jednakże w pewnych przypadkach Spółka ponosi koszty związane z wykonywaniem tej pracy przez pracowników mobilnych na obszarze ich pracy określonym w umowie o pracę, tj. koszty noclegów poza miejscem zamieszkania danego pracownika. Odbywa się to w sytuacjach, gdy np. pracownik kończy pracę w danym dniu daleko od miejsca zamieszkania, a następnego dnia ma ją kontynuować w tej okolicy i niezasadnym, również ekonomicznie, zdaniem Wnioskodawcy byłoby gdyby pracownik wracał kilkadziesiąt/kilkaset kilometrów na nocleg do domu i następnego dnia pokonywał tę odległość ponownie, aby kontynuować pracę. Wnioskodawca wskazuje, że analogiczne sytuacje mają miejsce, kiedy pracownik prowadzi szkolenie 2-dniowe lub dnia następnego drugie w okolicy. Dokumenty potwierdzające zakup (rachunki, faktury) takich usług są wystawiane na Spółkę jako nabywcę i to ona faktycznie (tj. ze swoich zasobów majątkowych) ponosi te koszty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jako płatnik powinna traktować pokrycie kosztów noclegów pracowników mobilnych jako ich przychód ze stosunku pracy oraz pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione przez Spółkę wydatki mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę. Wydatki ponoszone przez Spółkę ponoszone są przez nią w jej interesie i na jej rzecz.

Wynika z tego, iż obowiązek taki ciąży na pracodawcy, jako czerpiącym ekonomiczne korzyści z pracy podwładnego. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia kosztów związanych ze świadczeniem pracy na rzecz pracodawcy, a finansowanie noclegów przez Wnioskodawcę realizowane jest na tej samej podstawie, co zapewnianie pracownikom materiałów biurowych itp.

Wnioskodawca uważa, że mając na uwadze powyższe nie można tu mówić o żadnym pokrywaniu tych kosztów "za pracownika" poprzez co pracownik zostałby niejako zwolniony z obowiązku zapłaty za usługi hotelowe "z własnej kieszeni" i jednocześnie uzyskał w ten sposób przychód. Co więcej, Spółka pokrywa koszty noclegu w wysokości im odpowiadającej, bez zapewniania pracownikowi jakichkolwiek dodatkowych korzyści finansowych. W związku z tym nie stanowią one ani przychodu związanego ze świadczeniem pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani nawet elementu regularnego wynagrodzenia pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy, pokrycie przez Spółkę kosztów noclegów pracowników mobilnych nie stanowi dla pracownika przychodu ze stosunku pracy i z tego względu na Spółce, jako płatniku, nie ciąży obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości finansowanych noclegów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z art. 12 ust. 2 ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka) jest producentem podzespołów elektronicznych oraz mechanicznych dla przemysłu motoryzacyjnego. Produkuje w szczególności elementy samochodowych instalacji gazowych LPG i CNG. Produkowane przez Spółkę podzespoły są sprzedawane w kraju i za granicą i powinny być montowane tylko przez uprawnione i przeszkolone warsztaty. Wnioskodawca zatrudnia regionalnych doradców techniczno-handlowych (pracownicy mobilni), którzy udzielają pomocy technicznej warsztatom montującym samochodowe instalacje gazowe Wnioskodawcy oraz prowadzą szkolenia. Miejscem wykonywania przez nich pracy jest obszar jednego lub kilku województw. W związku z charakterem pracy stale podróżują. Odbywa się to w ramach określonego dla nich miejsca pracy oraz zgodnie z treścią zawartej umowy o pracę. Z uwagi na powyższe wyjazdy takie w ramach obszaru określonego w umowie nie stanowią podróży służbowej, a Spółka nie wypłaca za to diet. Wynika to z istoty definicji podróży służbowej, która opiera się na wykonywaniu obowiązków służbowych poza stałym, wskazanym w umowie miejscem pracy. W danym stanie faktycznym pracownicy wykonują swoje obowiązki służbowe w określonym w umowie obszarze. Jednakże w pewnych przypadkach Spółka ponosi koszty związane z wykonywaniem tej pracy przez pracowników mobilnych na obszarze ich pracy określonym w umowie o pracę, tj. koszty noclegów poza miejscem zamieszkania danego pracownika. Odbywa się to w sytuacjach, gdy np. pracownik kończy pracę w danym dniu daleko od miejsca zamieszkania, a następnego dnia ma ją kontynuować w tej okolicy i niezasadnym, również ekonomicznie, zdaniem Wnioskodawcy byłoby gdyby pracownik wracał kilkadziesiąt/kilkaset kilometrów na nocleg do domu i następnego dnia pokonywał tę odległość ponownie, aby kontynuować pracę. Wnioskodawca wskazuje, że analogiczne sytuacje mają miejsce, kiedy pracownik prowadzi szkolenie 2-dniowe lub dnia następnego drugie w okolicy. Dokumenty potwierdzające zakup (rachunki, faktury) takich usług są wystawiane na Spółkę jako nabywcę i to ona faktycznie (tj. ze swoich zasobów majątkowych) ponosi te koszty.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 4 grudnia 2014 r., sygn. akt I SA/Bk 473/14, wskazał, że w sytuacji gdy w art. 12 ust. 1 nie wymienia się w sposób wyczerpujący wszystkich świadczeń, które składają się na przychody ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych w praktyce mogą powstawać wątpliwości, czy danego rodzaju świadczenie należy zaliczyć do przychodów ze stosunku pracy, czy też nie. Ten brak wyczerpującego wyliczenia świadczeń, które składają się na przychody ze stosunku pracy wywołał także wątpliwości, co do zgodności art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z Konstytucją RP. Na skutek wniesionej skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny w sprawie o sygn. K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), dokonał oceny zgodności przepisów art. 12 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z Konstytucją RP, w zakresie w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń, które pracownik może otrzymywać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy w tym także tych, które związane są z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę.

Wskazał, iż we wspomnianym wyroku z 8 lipca 2014 r. o sygn. K 7/13 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozumiane w ten sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z ww. przepisami Konstytucji RP. W uzasadnieniu orzeczenia TK wskazał, że "podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku". W orzeczeniu tym podkreśla się realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia "innego nieodpłatnego świadczenia", podatkiem dochodowym oraz akcentuje "otrzymanie" nieodpłatnego świadczenia jako zdarzenia, z którym wiąże się powstanie obowiązku podatkowego. W wyniku analizy poddanych kontroli przepisów, TK określił cechy istotne "innych nieodpłatnych świadczeń", stanowiących przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. TK przyjął, że za przychód pracownika mogą być uznane jedynie świadczenia, które: po pierwsze zostały spełnione za zgodą pracownika, po drugie spełnione zostały w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi. W ten sposób TK wskazał kryteria prawidłowego, zgodnego z Konstytucją RP, rozumienia ustawowego sformułowania "inne nieodpłatne świadczenie", o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

WSA stwierdził iż, w analogicznej sprawie wypowiadały się także sądy administracyjne w tym Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 2 października 2014 r., w sprawie o sygn. II FSK 2387/12. We wspomnianym wyroku NSA przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku o sygn. K 7/13, kryterium oceny uznał, że "ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy".

Uzasadniając swoje stanowisko NSA wskazał, że "obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak aby była ona wydajna i należytej jakości". Skład orzekający w sprawie jak stwierdził powyższy pogląd akceptuje i przyjmuje za swój.

W świetle powyższego Sąd uznał za nieprawidłowe stanowisko organu interpretacyjnego, że sfinansowanie przez pracodawcę pracownikom noclegu powoduje u pracownika - niebędącego w podróży służbowej powstanie przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz uwzględniając stanowisko wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 4 grudnia 2014 r., sygn. I SA/Bk 473/14 dotyczące kwestii sfinansowania pracownikom mobilnym kosztów noclegów, a także uwzględniając wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryteria oceny, uznać należy, że zapewnienie przez pracodawcę pracownikowi niebędącemu w podróży służbowej noclegu nie jest korzyścią pracownika ale wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy. Zatem świadczenie takie nie może zostać uznane za przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, finansowanie (pokrywanie) przez Spółkę (pracodawcę) swoim pracownikom mobilnym kosztów noclegów nie powoduje po stronie pracowników powstania przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że na Spółce nie ciąży obowiązek płatnika określony w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.