ITPB2/415-181/10/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2010 r. (data wpływu 22 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu dokumentowania wydatków poniesionych na opłacenie przewodników osób niewidomych I grupy inwalidztwa- jest prawidłowe.

W dniu 22 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu dokumentowania wydatków poniesionych na opłacenie przewodników osób niewidomych I grupy inwalidztwa.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pani osobą niepełnosprawną zaliczoną do I grupy inwalidztwa z powodu wzroku. Korzysta Pani z pomocy osób trzecich, które w danym momencie dysponują wolnym czasem i towarzyszą Pani w podróży, np. do lekarza, urzędu lub banku.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie.

Jakie obowiązują zasady odliczenia kwoty przeznaczonej dla opiekuna doraźnego inwalidy I grupy, z którym nie można zawrzeć umowy...

Zdaniem Wnioskodawczyni, ze względu na tymczasowość korzystania z pomocy kilku osób nie jest możliwe, ani też wymagane zawieranie umowy. Sam fakt bycia inwalidą I grupy jest jednoznaczny i związany z koniecznością korzystania z pomocy osób trzecich. Dlatego też, Wnioskodawczyni ma prawo odliczenia pełnej kwoty przeznaczonej dla opiekuna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu m.in. wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Za wydatki, o których mowa wyżej stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy, uważa się wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł.

Wydatki na cele rehabilitacyjne, zgodnie z przepisem art. 26 ust. 7b tejże ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu tylko wówczas, jeżeli nie były finansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W razie, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c).

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Ponadto odliczenia z tytułu ulgi rehabilitacyjnej mogą być dokonane również, wówczas, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną zaliczaną do I grupy inwalidztwa ze względu na wzrok, która korzysta z pomocy osób trzecich.

Treść cytowanego art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że aby wydatki, o których mowa w tym przepisie mogły być odliczone od dochodu muszą dotyczyć osoby niewidomej z I lub II grupą inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonej do I grupy inwalidztwa oraz muszą zostać faktycznie poniesione na opłacenie przewodników. Przy czym kwota w wysokości 2.280 zł stanowi górny limit przysługującej ulgi - nie jest to natomiast kwotą odliczenia przysługująca podatnikowi bezwarunkowo - niezależnie od wysokości faktycznie poniesionych wydatków.

Oznacza to, że z woli ustawodawcy do skorzystania z ww. ulgi niewystarczającym jest faktyczne korzystanie z usług przewodników i poniesienie związanych z tym wydatków, ale koniecznym jest również bycie osobą niewidomą z I lub II grupą inwalidztwa.

Zatem należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni, o ile spełnia przesłanki określone w cytowanych przepisach w postaci bycia osobą niewidomą, może skorzystać z odliczenia do wysokości 2.280 zł, jeżeli faktycznie korzystała z usług przewodników i ponosiła związane z tym wydatki.

Należy przy tym wskazać, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią, że wydatki ponoszone przez osoby niewidome na opłacenie przewodników nie wymagają dokumentów potwierdzających ich poniesienie, np. umowy, rachunku czy faktur. Jednakże organ podatkowy w toku czynności sprawdzających może zwrócić się z prośbą o uprawdopodobnienie zasadności skorzystania z tej ulgi, na przykład poprzez wskazanie danych identyfikujących osób świadczących pomoc w charakterze przewodników osób niepełnosprawnych oraz wysokości wypłaconego im wynagrodzenia. Jeśli natomiast dana osoba nie potrafi wykazać, że wydatek poniosła, nie może go odliczyć w ramach tejże ulgi.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń