ITPB2/415-173/12/13-S/DSZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 24 października 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 915/12 stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2012 r. (data wpływu 24 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania przychodu ze sprzedaży lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość wraz z przynależnym do niego udziałem w gruncie - jest prawidłowe.

W dniu 24 lutego 2012 r. (data wpływu) został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania przychodu ze sprzedaży lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość wraz z przynależnym do niego udziałem w gruncie.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 19 listopada 2011 r. wraz z małżonką na podstawie aktu notarialnego sprzedał Pan lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość, który nabyty został w dniu 14 września 2007 r.

W dniu 17 lutego 2011 r. wraz z małżonką złożył Pan w urzędzie skarbowym oświadczenie o przysługującym prawie do zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodu uzyskanego ze sprzedaży ww. lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość. W lokalu tym byliście Państwo zameldowani na pobyt stały przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy przed datą zbycia - tj. w okresie od 16 lutego 2007 r. do 2 września 2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zwolnienie z podatku w ramach "ulgi meldunkowej", o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 126 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy zarówno lokalu mieszkalnego wraz z pomieszczeniami przynależnymi jak i gruntu (użytkowanie wieczyste) który nierozerwalnie jest z nim złączony.

Zdaniem Pana, zwolnienie z podatku dochodowego od osób fizycznych w ramach "ulgi meldunkowej", o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 126 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje, poza przychodami (dochodami) uzyskanymi ze sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z pomieszczeniami przynależnymi, również przychody (dochody) uzyskane ze sprzedaży udziału w części nieruchomości wspólnej (użytkowanie wieczyste), z którą lokal jest nierozerwalnie złączony.

W ocenie Pana, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia "lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość", należy odwołać się do ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. Nr 85, poz. 388 z późn. zm.).

Z treści tej ustawy wynika, że lokal stanowiący odrębną nieruchomość, to nieruchomość składająca się z dwóch członów:

Zgodnie z tą definicją w skład samodzielnego lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość wchodzi zarówno własność lokalu, jak i własność lub prawo użytkowania wieczystego gruntu, na którym budynek w którym znajduje się lokal mieszkalny został posadowiony.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Pana zwolnienie z podatku dochodowego od osób fizycznych w ramach "ulgi meldunkowej", o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 126 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) dotyczy całego przychodu (dochodu) ze sprzedaży lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, tj. przychodu (dochodu) uzyskanego ze sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z pomieszczeniami przynależnymi, jak również przychodu (dochodu) uzyskanego ze sprzedaży udziału w części nieruchomości wspólnej (użytkowanie wieczyste), z którą lokal mieszkalny jest nierozerwalnie złączony.

Według Pana zasadność stosowania tego typu wykładni potwierdza również orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 23 września 2010 r. sygn. akt I SA/Ol 576/10.

W dniu 24 maja 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr ITPB2/415-173/12/BK, w której uznał stanowisko Pana za nieprawidłowe.

Wskazując na konstrukcję i systematykę ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych organ podniósł, że wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania, od której odstępstwa muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą.

Podkreślił, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 126 ww. ustawy wskazuje na objęcie zwolnieniem jedynie przychodu ze zbycia lokalu mieszkalnego, co oznacza, że brak jest prawnych podstaw do objęcia zwolnieniem również przychodu ze sprzedaży pomieszczenia przynależnego, jak i gruntu (użytkowanie wieczyste), który nierozerwalnie jest z nim złączony.

Organ uznał, że użyte w ww. przepisie sformułowanie "zbycia lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udział w takim lokalu" nie jest odejściem od cywilistycznego rozumienia nieruchomości, lecz stanowi wyraz autonomii prawa podatkowego. Prawo cywilne i podatkowe należą do dwóch różnych od siebie gałęzi prawa, na gruncie których możliwe jest dokonanie odrębnego i niezależnego od siebie przypisania skutków prawnych poszczególnym zdarzeniom faktycznym.

W konsekwencji organ stwierdził, że przedmiotowym zwolnieniem objęty jest wyłącznie przychód ze sprzedaży lokalu mieszkalnego, natomiast przychód w części przypadającej na pomieszczenia przynależne jak i na udział w gruncie związany z lokalem mieszkalnym podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 12 czerwca 2012 r. wniesiono w dniu 13 czerwca 2012 r. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 3 lipca 2012 r. znak ITPB2/415W-36/12/MK.

W dniu 27 lipca 2012 r. wpłynęła do tutejszego organu podatkowego skarga na ww. interpretację, w której wniósł Pan o jej uchylenie jako naruszającej prawo, zarzucając:

W odpowiedzi na ww. skargę udzielonej pismem z dnia 24 sierpnia 2012 r. znak ITPB2/4160-41/12/BK Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, wnosząc o jej oddalenie, podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wyrokiem z dnia 24 października 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 915/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Sąd powołał się na uchwałę siedmiu sędziów NSA z dnia 2 kwietnia 2012 r. (sygn. akt. II FPS 3/11) w której opierając się na zgodnych wynikach wykładni systemowej (wewnętrznej i zewnętrznej) oraz funkcjonalnej (celowościowej) doszedł do wniosku, że przychodem zwolnionym od opodatkowania o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 126 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest przychód uzyskany ze zbycia nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym a nie przychód wyłącznie ze zbycia budynku. Redakcja przepisu wprowadzającego ulgę meldunkową jak podkreślono, wskazuje, że zawarte w art. 46 i 47 k.c. normy prawa cywilnego uzupełniają normy prawa podatkowego. Bez systemowego odniesienia do ww. przepisów k.c. wykładnia językowa art. 21 ust. 1 pkt 126 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prowadziłaby do wyników niemożliwych do zaakceptowania. Ratio legis ulgi meldunkowej, jak zauważono, było zapobieżenie spekulacjom na rynku nieruchomości, zwłaszcza zaś na rynku dotyczącym budynków i lokali mieszkalnych. Intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem każdego z podatników, który korzystał z budynku, czy praw do lokalu, bądź domu w spółdzielni mieszkaniowej zgodnie z jego przeznaczeniem. W opinii NSA konsekwencją literalnej wykładni omawianych przepisów byłaby sytuacja, w której analizowana ulga podatkowa nie mogłaby znaleźć zastosowania zgodnego ze swoim celem. Jeżeli ustawodawca podatkowy inaczej rozumiałby pojęcia nieruchomości i budynku mieszkalnego, to powinien był zawrzeć stosowne definicje w ustawie podatkowej.

WSA w Gdańsku odnosząc tezy powołanej uchwały na grunt niniejszej sprawy doszedł do wniosku, iż podniesione w niej twierdzenia znajdują zastosowanie do ocenianego stanu faktycznego. Zauważono, że również w stosunku do "lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość" o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 126 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest odmiennej od przyjętej na gruncie prawa cywilnego legalnej definicji ustanowionej dla potrzeb podatku dochodowego. W opinii Sądu wskazany w uzasadnieniu uchwały NSA cel przedmiotowej regulacji, a więc chęć zapobieżenia spekulacji w obrocie, również pozostaje aktualny w stosunku do lokali mieszkalnych.

W konsekwencji Sąd uznał, iż nie można zgodzić się z twierdzeniami organu dotyczącymi niemożności oceny powstałych na gruncie prawa podatkowego zdarzeń faktycznych w oparciu o normy prawa cywilnego ze względu na autonomię prawa podatkowego. Wprawdzie Sąd przyznał, że obie te dziedziny prawa są od siebie niezależne i regulują inne sfery życia to jednak, jak wskazała przeprowadzona przez NSA wykładnia przedmiotowego przepisu, przy ustalaniu właściwej treści normy prawnej statuującej ulgę meldunkową niezbędne jest ich wspólne stosowanie. Tym samym, znaczenie pojęcia "lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość" wywodzić należy z przepisów ustawy o własności lokali.

Przepis art. 2 ust. 2 zd. 1 tej ustawy stanowi, że samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Zgodnie z ust. 4 do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi". Ponadto, zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 zdanie pierwsze, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. "Nieruchomość wspólną" należy rozumieć zatem jako grunt oraz części budynku i urządzenia które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Odwołując się do poglądów doktryny oraz poglądów prezentowanych w innych wyrokach Sąd stwierdził, iż lokal mieszkalny jest to pewien zespół wyszczególnionych przez ustawodawcę elementów, a nie wyłącznie mieszkanie w związku z czym uznał, że ulga meldunkowa przewidziana w art. 21 ust. 1 pkt 126 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w omówionym stanie prawnym obejmowała swoim zakresem nie tylko przychody uzyskane z odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, ale także pozostałych wskazanych przez skarżącego elementów, takich jak przynależności lokalu i udział w nieruchomości wspólnej oraz nieruchomości gruntowej (użytkowaniu wieczystym).

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

* jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Zatem odpłatne zbycie nieruchomości i ww. praw majątkowych nie rodzi na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych skutków podatkowych jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:

* odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej (nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej) oraz

* zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie lub wybudowanie.

Z analizy wniosku wynika, że w dniu 19 listopada 2011 r. wraz z małżonką na podstawie aktu notarialnego sprzedał Pan lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość, który nabyty został aktem notarialnym w dniu 14 września 2007 r.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316) do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) - c) ustawy, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2008 r., stosuje się zasady określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r.

W myśl art. 30e ust. 1, 4 i 5 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008 r. - podatek od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Podatek ten płatny jest w terminie złożenia zeznania, o którym mowa w art. 45, za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie. Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Artykuł 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Natomiast jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ustawy).

Stosownie do art. 22 ust. 6c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Z kolei zgodnie z art. 22 ust. 6d ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e tejże ustawy).

Natomiast w myśl art. 22 ust. 6f cytowanej ustawy koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".

Jednakże, stosownie do postanowień art. 21 ust. 1 pkt 126 ww. ustawy - w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r. - wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z odpłatnego zbycia:

* jeżeli podatnik był zameldowany w budynku lub lokalu wymienionym w lit. a - d) na pobyt stały przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy przed datą zbycia.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 126 ww. ustawy, nie określa daty, od której należy liczyć okres zameldowania, ani nie uzależnia zameldowania, a tym samym prawa do zwolnienia, od posiadania tytułu własności do nieruchomości lub lokalu, lecz stanowi, że istotny jest fakt zameldowania podatnika na pobyt stały w zbywanym lokalu czy też budynku przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy przed datą zbycia.

Warunek zwolnienia spełniony jest także w sytuacji, gdy podatnik zameldowany był w okresach krótszych niż rok, ale w sumie zameldowanie trwało 12 miesięcy.

Powyższe zwolnienie ma zastosowanie do przychodów podatnika, który w terminie 14 dni od dnia dokonania odpłatnego zbycia nieruchomości lub prawa majątkowego złoży oświadczenie, że spełnia warunki do zwolnienia (art. 21 ust. 21 ww. ustawy).

Jednakże na mocy art. 8 ust. 3 powołanej ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, podatnicy do których mają zastosowanie przepisy dotyczące tzw. ulgi meldunkowej, oświadczenie o którym mowa w art. 21 ust. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r., składają w terminie złożenia zeznania, o którym mowa w art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy. W przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, 14 dniowy termin określony w art. 21 ust. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r., nie ma zastosowania.

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 22 ww. ustawy zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 126 ustawy, ma zastosowanie łącznie do obojga małżonków.

Z analizy wniosku wynika, iż w dniu 17 lutego 2011 r. wraz z małżonką złożył Pan w urzędzie skarbowym oświadczenie, o spełnieniu warunków do zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodu uzyskanego ze sprzedaży lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość. W lokalu tym byliście Państwo zameldowani na pobyt stały przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy przed datą zbycia - tj. w okresie od 16 lutego 2007 r. do 2 września 2011 r.

Mając na uwadze powyższe oraz wykładnię zawartą w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 24 października 2012 r. stwierdzić należy, że wobec spełnienia warunku dwunastomiesięcznego okresu zameldowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 126 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz warunku złożenia oświadczenia o spełnieniu warunków zwolnienia przychód, jaki uzyskał Pan ze sprzedaży lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość wraz z pomieszczeniem przynależnym oraz udziałem w gruncie (prawie użytkowania wieczystego) z nim związanym może korzystać ze zwolnienia od podatku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.