ITPB2/415-13/13/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 grudnia 2012 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 4 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest jednostką organizacyjną powiatu i realizuje zadania określone w ustawie o promocji i zatrudnieniu i instytucjach rynku pracy. W oparciu o art. 108 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 23 ust. 7 ww. ustawy Wnioskodawca zorganizował szkolenie dla członków Powiatowej Rady Zatrudnienia poza miejscem swojej siedziby. Szkolenie zorganizowane dla ww. osób obejmowało temat z realizacją ww. ustawy. Do realizacji szkolenia została wybrana instytucja szkoleniowa, a poniesione wydatki zostały sfinansowane ze środków Funduszu Pracy. Na łączny koszt szkolenia składał się koszt: wyżywienia, zakwaterowania, dojazdu, trenera, materiałów szkoleniowych. Członkowie Powiatowej Rady Zatrudnienia nie otrzymują wynagrodzenia za posiedzenia Rady i nie mają statusu pracownika Powiatowego Urzędu Pracy.

Organizację oraz tryb działania Rady Zatrudnienia określa rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy w sprawie Rad Zatrudnienia. Wnioskodawca pełni funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych dla pracowników urzędu oraz pozostających z Nim w stosunkach cywilnoprawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy łączny koszt szkolenia finansowany w całości ze środków Funduszu Pracy, dla członków Powiatowej Rady Zatrudnienia stanowi wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu szkoleń otrzymywanych na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Wnioskodawca podziela stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wyrażone w wyroku z dnia 30 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 1541/11 dotyczącym tożsamego zagadnienia, iż nieodpłatne szkolenie członków Powiatowych Rad Zatrudnienia - na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy wolne jest od podatku dochodowego, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 118 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych co powoduje, że organizujące je urzędy pracy nie mają obowiązku z tego tytułu pobierania zaliczek na podatek dochodowy. Nie mają też obowiązku ujmowania w imiennych informacjach PIT-11 lub PIT-8C wartości tego typu świadczeń przekazywanych uczestnikom szkoleń. Powyższe wynika przede wszystkim z braku zawarcia przez ustawodawcę w treści ww. przepisu wyraźnego ograniczenia podmiotowego zwalnianych z podatku świadczeń jedynie w stosunku do osób bezrobotnych. Prawidłowość tego stanowiska dowodzi wykładnia językowa wsparta konstytucyjnymi zasadami interpretacji zwolnień podatkowych, wykładnia systemowa oraz wykładnia odwołująca się do procesu legislacyjnego.

Zdaniem Wnioskodawcy WSA słusznie wskazał, że zakaz wykładni rozszerzającej zwolnień podatkowych (ulg lub odliczeń) nie powoduje, że dozwolona jest interpretacja zawężająca. W szczególności nieuzasadnionym sposobem interpretowania przepisu dotyczącego zwolnienia podatkowego byłoby dążenie wbrew wynikom wykładni językowej, do ograniczenia sposobu jego rozumienia w oparciu o pozostałe typy interpretacji tekstu prawnego.

Wnioskodawca wskazuje, że w uzasadnieniu wyroku prawidłowo wskazano, że w art. 21 ust. 1 pkt 118 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest wyraźnego zastrzeżenia, że zwolnienie podatkowe dotyczy wyłącznie osób bezrobotnych. Analiza rządowego projektu ustawy (druk 2421 Sejmu IV Kadencji) również nie zawiera elementów, które mogłyby przemawiać za takim stanowiskiem. Z dokumentów sejmowych można wnioskować (Biuletyn nr 2987/IV Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektów ustawy związanych z rządowym "programem uporządkowania i ograniczenia wydatków publicznych), że ustawodawca potraktował ustawę o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy jako unormowanie o znacznie szerszym zakresie niż regulacja sytuacji bezrobotnych. Wstępna dyskusja posłów nad założeniem projektu i tytułem nowej ustawy oraz nad faktem pominięcia w jej tytule słowa "bezrobocie" dowodzi, że ustawa nie dotyczyła wyłącznie bezrobotnych. Nadto nie można uznać za słuszną wykładnię sugerującą, że skoro art. 1 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku dotyczy zadań "...państwa w zakresie promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia oraz aktywizacji zawodowej", to wprowadzone tą ustawą zwolnienie podatkowe dotyczy wyłącznie osób bezrobotnych. Należy bowiem zauważyć, że ustawa ta dotyczy również powiatowych rad zatrudnienia, które zgodnie z art. 22 ust. 3 tejże ustawy są organami opiniodawczo - doradczymi starosty w sprawach polityki rynku pracy. Zadania państwa w zakresie promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia oraz aktywizacji zawodowej (czyli w kształcie wymienionym w art. 1 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy), to inaczej "polityka rynku pracy" (tytuł rozdziału 2 ustawy). Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy "polityka rynku pracy realizowana przez władze publiczne opiera się na dialogu, współpracy z partnerami społecznymi, w szczególności w ramach: (...) działalności rad zatrudnienia. W oparciu o powyższe brak jest podstaw do przyjęcia, że zarówno treść ustawy, jak i jej cel miałyby świadczyć o regulacjach dotyczących bezrobocia i bezrobotnych, co tym samym zawężyłoby wprowadzone przez tę ustawę zwolnienie podatkowe, wyłącznie do osób bezrobotnych.

Nadto definicja szkolenia zawarta w art. 2 ust. 1 pkt 37 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy nie zawiera ograniczenia co do osób, które mogą, a nawet powinny mieć na celu: "...uzupełnienie lub doskonalenie umiejętności i kwalifikacji zawodowych lub ogólnych, potrzebnych do wykonywania pracy." Pracą tą mogą być również nałożone na członków powiatowych rad zatrudnienia obowiązki opiniodawczo-doradcze. Definicja szkolenia zawarta w ustawie nie ogranicza się więc jedynie do szkoleń bezrobotnych.

W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy stanowisko WSA należy uznać za właściwe i jedynie słuszne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 tej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z przepisu art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 118 ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych oraz wartość świadczeń rzeczowych, z tytułu:

- otrzymanych na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca jest jednostką organizacyjną powiatu i realizuje zadania określone w ustawie o promocji i zatrudnieniu i instytucjach rynku pracy. W oparciu o art. 108 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 23 ust. 7 ww. ustawy Wnioskodawca zorganizował szkolenie dla członków Powiatowej Rady Zatrudnienia poza miejscem swojej siedziby. Szkolenie zorganizowane dla ww. osób obejmowało temat z realizacją ww. ustawy. Do realizacji szkolenia została wybrana instytucja szkoleniowa, a poniesione wydatki zostały sfinansowane ze środków Funduszu Pracy. Na łączny koszt szkolenia składał się koszt: wyżywienia, zakwaterowania, dojazdu, trenera, materiałów szkoleniowych. Członkowie Powiatowej Rady Zatrudnienia nie otrzymują wynagrodzenia za posiedzenia Rady i nie mają statusu pracownika Powiatowego Urzędu Pracy.

Organizacje oraz tryb działania Rady Zatrudnienia określa rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy w sprawie Rad Zatrudnienia. Wnioskodawca pełni funkcje płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych dla pracowników urzędu oraz pozostających z Nim w stosunkach cywilnoprawnych.

Przepisy odnoszące się do szkoleń członków rad zatrudnienia zawiera rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 6 października 2004 r. w sprawie rad zatrudnienia (Dz. U. Nr 224, poz. 2281) wydane na podstawie art. 23 ust. 7 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.).

Paragraf 8 powyższego rozporządzenia, stanowi, że rada zatrudnienia może ustalić, w formie uchwały, roczny plan potrzeb szkoleniowych jej członków lub podjąć uchwałę o potrzebie zorganizowania dla zainteresowanych członków szkolenia na określony temat, związany z realizacją przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

W świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, iż członkowie Powiatowej Rady Zatrudnienia uczestniczący w szkoleniach przy jednoczesnym nie ponoszeniu wydatków z tego tytułu uzyskują nieodpłatne świadczenie. W konsekwencji też, powstaje u nich w tym przypadku przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego zasady ustalania określa art. 11 ust. 2a ww. ustawy.

Jednocześnie nie sposób uznać iż przychód ten może korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 118 lit. b ustawy, bowiem jak wynika z powyżej zacytowanych przepisów, przedmiotowe zwolnienie odnosi się tylko i wyłącznie do szkoleń przyznanych na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Stosownie do brzmienia art. 2 ust. 1 pkt 37 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o szkoleniu - oznacza to pozaszkolne zajęcia mające na celu uzyskanie, uzupełnienie lub doskonalenie umiejętności i kwalifikacji zawodowych lub ogólnych, potrzebnych do wykonywania pracy, w tym umiejętności poszukiwania zatrudnienia.

Przepis ten nie dotyczy zatem członków rad zatrudnienia uzyskujących przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji na Wnioskodawcy ciąży obowiązek płatnika, określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z ww. przepisem art. 41 ust. 1 tej ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

Końcowo wskazać należy, iż do świadczeń otrzymywanych przez członków Powiatowej Rady Zatrudnienia w związku ze szkoleniem, polegających na otrzymaniu nieodpłatnego zakwaterowania, wyżywienia oraz zwrotu kosztów podróży (dojazdu) może mieć zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem o wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Stosownie do treści art. 21 ust. 13 ustawy, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.