ITPB2/415-1157/11/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2011 r. (data wpływu 27 grudnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Spółka z o.o. kupuje usługę wynajmu sali gimnastycznej raz w tygodniu na dwie godziny i udostępnia tę salę nieodpłatnie do korzystania swoim pracownikom. Pracownicy grają tam w siatkówkę. Opłaty za wynajem sali ponoszone są ze środków obrotowych Spółki. Spółka nie prowadzi żadnych list, z których wynikałaby obecność danego pracownika w danym dniu, pracownicy też nie deklarują chęci korzystania z tej sali. Może zatem na salę przyjść każdy pracownik wtedy, gdy ma na to ochotę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest udzielenie odpowiedzi w zakresie pytania drugiego. Odpowiedź w zakresie pytania pierwszego udzielona zostanie w odrębnym piśmie.

Zdaniem Wnioskodawcy z tytułu bezpłatnego użytkowania sali przez pracowników nie powinien być rozpatrywany przychód do opodatkowania po ich stronie. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami są wartości nieodpłatnych świadczeń otrzymanych przez pracownika od pracodawcy. W opisanej sytuacji nie można jednak ustalić owej wartości przypadającej na danego pracownika, ponieważ nie można ustalić kto faktycznie i w jakim zakresie korzystał z sali, a zatem kto jaki uzyskał przychód. Gdyby Spółka całą wartość poniesionego wydatku podzieliła na wszystkich swoich pracowników uprawnionych do korzystania z sali zachodziłaby sprzeczność z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego wynika, iż przychodem jest wartość otrzymanych nieodpłatnych świadczeń, a niektórzy pracownicy tego świadczenia nigdy nie otrzymali, bowiem z niego nie korzystali.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zaliczyć należy zatem również świadczenia w postaci udostępnienia wynajmowanej przez pracodawcę sali gimnastycznej, a w zasadzie ich równowartość.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca - Spółka z o.o. kupuje usługę wynajmu sali gimnastycznej raz w tygodniu na dwie godziny i udostępnia tę salę nieodpłatnie do korzystania swoim pracownikom. Pracownicy grają tam w siatkówkę. Opłaty za wynajem sali ponoszone są ze środków obrotowych Spółki. Spółka nie prowadzi żadnych list, z których wynikałaby obecność danego pracownika w danym dniu, pracownicy też nie deklarują chęci korzystania z tej sali. Może zatem na salę przyjść każdy pracownik wtedy, gdy ma na to ochotę.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że u pracowników którzy korzystają z wynajmowanej przez Wnioskodawcę sali gimnastycznej powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, którego wysokość należy ustalić według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym techniczne trudności w ustaleniu wartości świadczenia nie mogą stanowić podstawy do uznania, iż dana osoba świadczenia nie otrzymała. Jest to tylko problem organizacyjny możliwy do rozwiązania. Stanowisko tutejszego organu potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, z dnia 3 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96. Sąd stwierdził w nim, iż "ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego."

Ryczałtowy sposób opłacenia przez spółkę (pracodawcę) kosztów związanych z wynajęciem ww. sali nie stanowi zatem przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym, przy dochowaniu przez Wnioskodawcę należytej staranności, nie ma przeszkód w ustaleniu wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez poszczególnych pracowników z tytułu korzystania przez nich z wynajętej sali gimnastycznej.

Reasumując, w związku z zakupem usługi wynajmu sali gimnastycznej przez Wnioskodawcę i udostępniania tej sali pracownikom, u pracowników z niej korzystających powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, którego wysokość należy ustalić według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.