ITPB2/415-1064/12/IB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2012 r. (data wpływu 19 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania w Polsce dochodów osiągniętych we Francji w latach 2007-2009 - jest prawidłowe.

W dniu 19 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania w Polsce dochodów osiągniętych we Francji w latach 2007-2009.

Wezwaniem z dnia 28 stycznia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zwrócił się o wyczerpujące przedstawienie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 11 lutego 2013 r. (data wpływu 13 lutego 2013 r.) uzupełniono wniosek w ww. zakresie.

W przedmiotowym wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem francuskim i otrzymuje emeryturę francuską opodatkowaną we Francji. Emeryturę tę otrzymuje z tytułu zatrudnienia we Francuskich Siłach Powietrznych, z tytułu pracy na stanowisku nauczyciela w Liceum Rolniczym oraz zatrudnienia na stanowisku eksperta - doradcy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Emeryturę tę otrzymuje z trzech państwowych kas emerytalnych oraz prywatnej grupy M. w Paryżu i wpływa ona na Jego konto bankowe we Francji. Podlegają opodatkowaniu według francuskiego prawa podatkowego. Ponadto, uzyskuje przychody z tytułu najmu dwóch domów we Francji i przychody te są również opodatkowane we Francji. Na dowód tego Generalna Dyrekcja Finansów Publicznych sporządza co roku zawiadomienie o wymiarze podatku dochodowego za rok podatkowy i określa wysokość podatku dochodowego, który powinien być uiszczony. W 2000 r. Wnioskodawca zawarł związek małżeński z Polką i od tego momentu Jego sprawy osobiste są związane zarówno z Polską, jak i z Francją. W związku z tym, część Jego środków pieniężnych przekazuje z osobistego konta bankowego we Francji na osobiste konto bankowe w Polsce na podstawie pisemnej dyspozycji zlecenia przelewu z rachunku osobistego banku francuskiego na rachunek osobisty w banku polskim. W miesiącu kwietniu 2010 r. Wnioskodawca uzyskał prawo stałego pobytu w Polsce i za ten rok złożył zeznanie podatkowe oraz zapłacił podatek od środków pieniężnych, które sam przesłał sobie z konta bankowego we Francji. Ponadto, interesy życiowe Wnioskodawcy nadal są związane z Francją, zarówno ze względu na Jego rodzinę (dzieci, wnuki), jak i posiadany we Francji majątek, z którego czerpie korzyści majątkowe w postaci przychodów z najmu.

W przesłanym uzupełnieniu wniosku podano, że wskazane we wniosku dochody z tytułu emerytury oraz najmu domów uzyskał w latach 2007-2009. W ww. latach posiadał przychody z czterech funduszy/ kas emerytalnych (Caisse Nationale d'Assurance Melodie de I'Etat - CRAM, Fonds de Retraite Agricole de I'Etat Francois MSA, Fonds des Fondionnaives de I'Etat Francois IRCANTEC, Fonds Prive Groupe M.). Przychody/dochody z tytułu emerytury i najmu są przekazywane bezpośrednio we Francji na konto osobiste w banku we Francji. W zależności od potrzeb Wnioskodawca dokonuje przelewów do Polski.

W latach 2007-2009 Wnioskodawca nie posiadał rezydencji podatkowej i nie miał nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce. Miał miejsce zamieszkania oraz stałe miejsce zamieszkania we Francji.

Ponieważ jest obywatelem Francji, tam posiada majątek nieruchomy (dwa domy), w który musi inwestować i z którego czerpie korzyści finansowe opodatkowane we Francji. Ponadto, ma liczną rodzinę, dzieci, wnuki, które bardzo często odwiedzał i wspomagał finansowo. Po śmierci matki bardzo często jeździł do Francji do siostry, która mieszkała i opiekowała się matką. W 2000 r. zawarł związek małżeński z Polką.

W latach 2007-2009 ze względu na sprawy rodzinne, majątkowe więcej czasu spędzał we Francji.

Wnioskodawca jest byłym oficerem Francuskich Sił Powietrznych i pracował dla Ministerstwa Spraw Zagranicznych od 1993 r. (stanowisko w Republice Czeskiej, paszport dyplomatyczny służbowy). Jako były doradca handlowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych na stanowisku w Republice Czeskiej miał uprawnienia do pomocy finansowej aż do roku 2005-2006, a od tamtej pory do emerytury z Retraite du Fonds des Fonctionnaires de I'Etat Francois IRCANTEC (linstitution de retraite complémentaire des agents non titulaires de lÉtat et des collectivités publiques) - dla pracowników sektorów państwowych, inny fundusz /filar emerytury to MSA (Fundusz Pracowników Rolnictwa) -"jako państwowych", były nauczyciel Liceum Rolniczego. Jako doradca Ministerstwa Spraw Zagranicznych na stanowisku w Republice Czeskiej pod opieką Ambasady Francji w Czechach, otrzymywał finanse na podróże po Europie Środkowej. Był urzędnikiem państwowym - radcą handlowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca miał obowiązek składania w Polsce zeznań rocznych za lata 2007-2009, w których opodatkuje środki pieniężne przelewane przez Wnioskodawcę z osobistego konta we Francji na osobiste konto w Polsce, a opodatkowane wcześniej we Francji.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma takiego obowiązku, ponieważ francuskie organy rentowe przesyłają emerytury na konto bankowe we Francji w kwocie brutto, którą rozlicza w rocznych deklaracjach podatkowych we Francji i na ich podstawie dokonuje zapłaty obliczonego podatku.

Przychody z najmu domów również wpływają na francuskie konto bankowe w kwocie brutto i Wnioskodawca odprowadza podatek dochodowy do francuskiego urzędu skarbowego na podstawie rocznych deklaracji podatkowych.

Środki pieniężne przelewane na konto bankowe w Polsce nie są dodatkowym przychodem, a stanowią jedynie środki utrzymania w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 4 ust. 1 umowy z dnia dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5) w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Jak wskazano w uzupełnieniu wniosku w latach 2007-2009 Wnioskodawca nie posiadał rezydencji podatkowej i nie miał nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce. Miał miejsce zamieszkania oraz stałe miejsce zamieszkania we Francji.

Mając na uwadze powyższe uznać należy, iż Wnioskodawca w Polsce nie podlegał obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, ale tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji, Wnioskodawca nie miał w Polsce obowiązku opodatkowania dochodów osiąganych we Francji i składania zeznań podatkowych w związku z osiąganiem ww. dochodów.

Końcowo jednak zaznaczyć należy, że tut. organ wydając interpretację indywidualną jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsk, 80-219 Gdańsk Al. Zwycięstwa 16/17 po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.