ITPB2/415-1064/08/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2008 r. (data wpływu 17 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W strukturze Spółki jest wydzielony zakład, który mieści się w innej miejscowości aniżeli jej siedziba. Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) Spółka jak płatnik oblicza i pobiera w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychód ze stosunku pracy. W wyodrębnionym zakładzie pracują:

* pracownicy, którzy mieszkają na stałe w miejscowości w której jest on położony, oraz

* pracownicy, którzy mieszkają na terenie miejscowości gdzie znajduje się główna siedziba przedsiębiorstwa.

Pracownicy, którzy mieszkają na stałe w miejscowości, gdzie znajduje się wyodrębniony zakład, na początku 2008 r. złożyli oświadczenie do działu administracyjno-prawnego (kadry) z prośbą o potrącanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodów przy naliczaniu podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu umowy o pracę z powodu, iż ich miejsce zamieszkania jest poza siedzibą firmy. Spółka zgodnie z art. 31 ww. ustawy, uwzględniła prośbę pracowników. Powyższa kwestia budzi wiele wątpliwości, ponieważ Spółka nie wie jak należy potraktować pracowników, którzy mieszkają na terenie miejscowości, gdzie znajduje się główna siedziba przedsiębiorstwa, a dojeżdżają do pracy do jej wyodrębnionego zakładu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Którym pracownikom przysługują podwyższone koszty uzyskania przychodów, zamieszkałym na terenie miejscowości gdzie znajduje się siedziba zakładu, czy tym którzy mieszkają na terenie miejscowości, na której znajduje się wydzielony zakład.

Zdaniem Wnioskodawcy, aby prawidłowo określić, którym pracownikom przepisy prawa pozwalają na zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, niezbędne jest zdefiniowanie pojęcia "zakładu pracy", które zostało przywołane w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Spółki taką definicję zawiera art. 31 ww. ustawy, stanowiący że: "osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej". W opinii Spółki jak wynika z powyższego zapisu, "zakłady pracy" są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy, a zatem należy wysunąć z tego wniosek, że "zakład pracy" powinien mieć właściwość płatnika w zakresie obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy. Spółka stoi na stanowisku, iż takiej właściwości nie posiada wydzielony zakład lecz główny zakład pracy, którego siedziba znajduje się w innej miejscowości. Dlatego też zdaniem Spółki prawo do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, według ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mają osoby zamieszkałe na terenie miejscowości, gdzie znajduje się wydzielony zakład, chociaż faktycznie osoby te pracę wykonują w miejscu swojego zamieszkania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 8 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588), do obliczania dochodu uzyskanego w 2008 r. z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, koszty uzyskania przychodów w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika położone jest poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę - wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr.

Zgodnie z ust. 13 art. 22 przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 ww. ustawy nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Natomiast w myśl art. 32 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakład pracy przy obliczaniu zaliczki stosuje koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 3, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w tym przepisie; przepisy ust. 3a i 4 stosuje się odpowiednio.

Z literalnego brzmienia wyżej przywołanych przepisów wynika, że o możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu decyduje spełnienie równocześnie niżej wymienionych warunków:

Tym samym stwierdzić należy, iż ustawodawca wiąże prawo do podwyższonych kosztów uzyskania przychodów ze stałym lub czasowym zamieszkiwaniem w innej miejscowości niż ta, w której znajduje się zakład pracy. Istotne jest zatem miejsce położenia zakładu pracy, w którym podatnik faktycznie świadczy pracę, a nie miejsce położenia siedziby przedsiębiorstwa.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż w miejscowości w której znajduje się wydzielony zakład, zatrudnieni są pracownicy mieszkający w niej na stałe oraz pracownicy dojeżdżający do pracy z tej samej miejscowości, gdzie znajduje się siedziba głównego zakładu.

Mając na uwadze powyższe, uznać należy, iż Spółka może zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodów wyłącznie w stosunku do tych pracowników, którzy nie mieszkają na terenie miejscowości, gdzie położony jest wydzielony zakład, gdyż wtedy ta grupa pracowników faktycznie świadczy pracę poza miejscem zamieszkania. Tym samym w myśl art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest podstaw prawnych do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów w stosunku do tych pracowników, którzy faktycznie pracują i mieszkają w tej samej miejscowości, w przedmiotowej sprawie w miejscowości gdzie położony jest wydzielony zakład.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.