ITPB1/4511-84/16/JŁ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2016 r. (data wpływu 27 stycznia 2016 r.), uzupełnionym w dniu 12 kwietnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zakupu sprzętu elektronicznego - jest prawidłowe.

W dniu 27 stycznia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zakupu sprzętu elektronicznego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Działalność ta polega na szeroko pojętym projektowaniu architektoniczno - budowlanym oraz obsłudze inwestycji, począwszy od inwentaryzacji budowlanych, poprzez koncepcje funkcjonalno - użytkowe, a skończywszy na projektach architektoniczno - budowlanych wszelkich obiektów budowlanych, a także pośrednictwie w załatwianiu wszelkich formalności związanych z procesem inwestycyjnym. Jako formę opodatkowania działalności gospodarczej dla celów podatku dochodowego wybrał zasady ogólne. W związku z zakresem działalności oraz zmieniającą się technologią, Wnioskodawca zamierza dokonać zakupu telewizora (dowolnej wielkości) z technologią m.in. NFC do nawiązywania łączności Bluetooth o wartości około 3.500 zł netto wraz z odtwarzaczem multimedialnym płyt DVD, VCD i CD-R o wartości 1.500 zł netto. Telewizor i odtwarzacz nie są integralnie powiązane, telewizor może działać bez odtwarzacza, może być podłączony do laptopa. Natomiast odtwarzacz bez telewizora nie funkcjonuje, choć może on również zostać podłączony np. do laptopa. Zestaw ten ma służyć do odtwarzania materiałów promocyjno - reklamowych w celu prezentacji firmy, przedstawiania klientom realizowanych projektów architektoniczno - budowlanych w fazie projektowej oraz pokazywania efektów prac projektowych. Dodatkowo dzięki funkcji smartTV Wnioskodawca będzie miał możliwość przeglądania stron internetowych branżowych z rozwiązaniami np. sposobem realizacji systemu dociepleń, rodzaju stropów, co w połączeniu z zasobami serwisu... pozwoli zaprezentować klientom wybrane technologie, które mają być ujęte np. w projekcie budowlanym domu jednorodzinnego. Wnioskodawca zaznacza, iż zakupiony sprzęt elektroniczny będzie znajdował się w pomieszczeniu przeznaczonym do celów prowadzenia działalności gospodarczej oraz będzie służył tylko i wyłącznie celom firmowym, a nie prywatnym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatek na zakup wymienionego powyżej sprzętu elektronicznego, tj. telewizora (dowolnej wielkości) z technologią m.in. NFC do nawiązywania łączności Bluetooth wraz z odtwarzaczem multimedialnym płyt DVD, VCD i CD-R można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli opisany powyżej sprzęt elektroniczny wykorzystywany będzie w miejscu zamieszkania z uwzględnieniem, że będzie on wykorzystywany wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy opisane wydatki należy uznać za koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej. Koszty te mają bowiem związek z prowadzoną działalnością i jednocześnie nie są wymienione w katalogu wyłączeń określonych w art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem zdaniem Wnioskodawcy, kwota wydatkowana na zakup wymienionych urządzeń może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu bezpośrednio, bądź przez odpisy amortyzacyjne, w zależności od charakteru urządzeń, tj. czy stanowią one środek trwały, czy też nie. Jeśli przedmiotowe urządzenia zostaną zaliczone do środków trwałych, zastosowanie mogą mieć przepisy art. 22a-22o ww. ustawy. W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodu będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, ze zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów, nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodu nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Ustawy podatkowe regulujące zagadnienie kosztów uzyskania przychodów zaliczają do nich również koszty pozostające jedynie w pośrednim związku z osiąganymi przychodami.

Wnioskodawca powyższe stanowisko uzasadnia tym, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo - skutkowy, czyli że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Koszt uzyskania przychodu stanowią również wydatki związane z przychodami w sposób pośredni, jeżeli są ściśle związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Sposób ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z działalnością gospodarczą zależy od rodzaju poniesionych wydatków oraz ich wartości. Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na nabycie środków trwałych. Kosztem uzyskania przychodów są jednak, w myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...), zwane środkami trwałymi. Stosownie do przepisu art. 22f ust. 1 i ust. 3 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 -3 oraz w art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22 m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym. W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł. Wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Przepis art. 22d ust. 2 zd. 1 wymienionej ustawy stanowi, iż składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 49 wymienionej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle cytowanych wyżej przepisów możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup sprzętu audiowizualnego, tj. telewizora oraz odtwarzacza multimedialnego, bowiem sprzęt ten potrzebny jest do wykonywania działalności gospodarczej. Będzie on wykorzystywany wyłącznie do celów prowadzonej działalności, a wydatki poniesione na jego zakup mają wpływ lub mogą mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub funkcjonowanie źródła przychodów. Sprzęt ten będzie znajdować się w pomieszczeniu, w którym wykonywana jest działalność gospodarcza.

Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie składników majątku, zależy od spełnienia przesłanek definicji środka trwałego, w tym również od wartości nakładów poniesionych na ich zakup. Jeżeli cena nabycia sprzętu przekracza 3.500 zł oraz jest on kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie dłuższym niż rok, Wnioskodawca powinien zaliczyć sprzęt do środków trwałych i amortyzować według stawek ustawowych. Jeżeli natomiast cena jego nabycia jest niższa niż 3.500 zł, Wnioskodawca jest zdania, iż może:

* zaliczyć sprzęt do środków trwałych i dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania sprzętu do używania albo w miesiącu następnym,

* zaliczyć sprzęt do środków trwałych i począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym oddano sprzęt do używania, dokonywać jego amortyzacji,

* nie wprowadzać sprzętu do ewidencji środków trwałych i zaliczyć wydatek bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania go do używania.

Zdaniem Wnioskodawcy, przy prowadzeniu działalności gospodarczej m.in. w miejscu stałego zameldowania (dom mieszkalny jednorodzinny), nie powinno budzić wątpliwości, iż sprzęt, który zamierza zakupić, mógłby również służyć do celów prywatnych. Przepisy prawa podatkowego, nie zabraniają bowiem prowadzenia działalności w budynku mieszkalnym, który jest jednocześnie miejscem stałego zameldowania podatnika. Według Wnioskodawcy nieistotny z punktu widzenia podatkowego jest obiekt, w którym telewizor i odtwarzacz multimedialny będą się znajdować, lecz istotny jest fakt, czy będą wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej, a ich wykorzystanie będzie miało bezpośredni, obiektywny wpływ na uzyskane przychody z działalności gospodarczej.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki poniesione na zakup ww. sprzętu elektronicznego, tj. telewizora (dowolnej wielkości) z technologią m.in. NFC do nawiązywania łączności Bluetooth wraz z odtwarzaczem multimedialnym płyt DVD, VCD i CD-R, wykorzystywanych następnie do celów działalności gospodarczej, w miejscu jej prowadzenia, w sytuacji gdy będzie istniał związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy zakupem ww. sprzętu, a przychodem uzyskanym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, stanowić będą koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu.

Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na nabycie środków trwałych.

Kosztem uzyskania przychodów są jednak, w myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, iż jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej bądź wynajmowania lub wydzierżawiania podmiotom trzecim.

Stosownie do przepisu art. 22f ust. 1 i ust. 3 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22 m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł. Wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Przepis art. 22d ust. 2 wymienionej ustawy stanowi, iż składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 49 wymienionej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Z wniosku o wydanie interpretacji wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na szeroko pojętym projektowaniu architektoniczno - budowlanym oraz obsłudze inwestycji, począwszy od inwentaryzacji budowlanych, poprzez koncepcje funkcjonalno - użytkowe, a skończywszy na projektach architektoniczno - budowlanych wszelkich obiektów budowlanych, a także pośrednictwie w załatwianiu wszelkich formalności związanych z procesem inwestycyjnym. W związku z zakresem działalności oraz zmieniającą się technologią, Wnioskodawca zamierza dokonać zakupu telewizora (dowolnej wielkości) z technologią m.in. NFC do nawiązywania łączności Bluetooth o wartości około 3.500 zł netto wraz z odtwarzaczem multimedialnym płyt DVD, VCD i CD-R o wartości 1.500 zł netto. Telewizor i odtwarzacz nie są integralnie powiązane, telewizor może działać bez odtwarzacza, może być podłączony do laptopa. Natomiast odtwarzacz bez telewizora nie funkcjonuje, choć może on również zostać podłączony np. do laptopa. Zestaw ten ma służyć do odtwarzania materiałów promocyjno - reklamowych w celu prezentacji firmy, przedstawiania klientom realizowanych projektów architektoniczno - budowlanych w fazie projektowej oraz pokazywania efektów prac projektowych. Dodatkowo dzięki funkcji smartTV Wnioskodawca będzie miał możliwość przeglądania stron internetowych branżowych z rozwiązaniami np. sposobem realizacji systemu dociepleń, rodzaju stropów, co w połączeniu z zasobami serwisu... pozwoli zaprezentować klientom wybrane technologie, które mają być ujęte np. w projekcie budowlanym domu jednorodzinnego. Wnioskodawca zaznacza, iż zakupiony sprzęt elektroniczny będzie znajdował się w pomieszczeniu przeznaczonym do celów prowadzenia działalności gospodarczej oraz będzie służył tylko i wyłącznie celom firmowym, a nie prywatnym. Do prowadzenia ww. działalności niezbędne są nowoczesne i wysokiej jakości: telewizor oraz odtwarzacz multimedialny.

W przedmiotowym wniosku Wnioskodawca wskazał również, iż działalność gospodarczą prowadzi w miejscu stałego zameldowania, tj. w domu jednorodzinnym.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie opisanych we wniosku składników majątku, zależy od tego, czy spełniają one przesłanki definicji środka trwałego, w tym również od wartości nakładów poniesionych na ich zakup. Jeżeli cena nabycia sprzętu przekroczy 3.500 zł oraz będzie on kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie dłuższym niż rok, podatnik ma obowiązek zaliczyć sprzęt do środków trwałych i amortyzować według stawek ustawowych. Jeżeli natomiast cena jego nabycia jest niższa niż 3.500 zł, może:

* zaliczyć sprzęt do środków trwałych i dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania sprzętu do używania albo w miesiącu następnym,

* zaliczyć sprzęt do środków trwałych i począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym oddano sprzęt do używania, dokonywać jego amortyzacji,

* nie wprowadzać sprzętu do ewidencji środków trwałych i zaliczyć wydatek bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania go do używania.

Przepisy prawa podatkowego, nie zabraniają prowadzenia działalności w budynku mieszkalnym który jest jednocześnie miejscem stałego zameldowania podatnika. Nieistotny zatem z punktu widzenia podatkowego jest obiekt, w którym telewizor i odtwarzacz płyt będą funkcjonowały, lecz to czy będą wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej, a ich wykorzystanie będzie miało bezpośredni, obiektywny wpływ na uzyskane przychody z działalności gospodarczej. Sprzęt ten winien ponadto znajdować się w pomieszczeniu, w którym wykonywana jest działalność gospodarcza.

Reasumując stwierdzić należy, iż wydatki, które Wnioskodawca zamierza ponieść na zakup sprzętu, tj. telewizora i odtwarzacza płyt, wykorzystywanych następnie do celów działalności gospodarczej, w miejscu jej prowadzenia, będącym równocześnie miejscem Jego zameldowania (w domu jednorodzinnym), w sytuacji gdy wykaże, że istnieje związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy zakupem ww. sprzętu, a przychodem uzyskanym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej - jeżeli wartość poszczególnych niezależnych od siebie składników majątku (niestanowiących zestawu) - nie przekroczy 3.500 zł, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli natomiast ich wartość początkowa przekroczy kwotę 3.500 zł, Wnioskodawca winien zaliczyć taki składnik do środków trwałych. W takiej sytuacji do kosztów mogą być zaliczone odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych, dokonane zgodnie z przepisami ustawy.

Należy przy tym podkreślić, że to Wnioskodawca powinien wykazać, że zakupiony sprzęt jest niezbędny dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa oraz będzie wykorzystywany wyłącznie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Również to, czy zakup ww. sprzętu będzie zasadny, musi ocenić sam Wnioskodawca, biorąc pod uwagę specyfikę prowadzonej działalności.

Interpretację indywidualną oparto na stwierdzeniu Wnioskodawcy, że zakupiony telewizor oraz odtwarzacz multimedialny będą wykorzystywane wyłącznie w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania - właściwy organ - ustali, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.