ITPB1/4511-838/15/MPŁ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2015 r. (data wpływu 28 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat za prowadzenie rachunku bankowego, w ramach którego Wnioskodawca otrzymuje pakiet ubezpieczeń przedsiębiorcy - jest prawidłowe.

W dniu 28 lipca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat za prowadzenie rachunku bankowego, w ramach którego Wnioskodawca otrzymuje pakiet ubezpieczeń przedsiębiorcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W ramach wykonywanej działalności Wnioskodawca świadczy usługi taksówkarskie oraz prowadzi niepubliczne przedszkole. Podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest na zasadach ogólnych, ewidencja księgowa prowadzona jest w formie Podatkowej Księgi Przychodów i Rozchodów.

W 2011 r. na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca założył rachunek bankowy w banku. Ww. rachunek został zgłoszony w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG) jako firmowy rachunek bankowy. Za pośrednictwem tego rachunku przyjmowane są opłaty za czesne w przedszkolu, wypłacane są wynagrodzenia pracownikom, płacone są bieżące zobowiązania oraz podatki i składki ZUS.

W ramach prowadzenia rachunku bankowego Wnioskodawca otrzymał dostęp do bankowości internetowej oraz telefonicznej. Zgodnie z umową rachunku bankowego została zawarta jednocześnie umowa na dwie z siedmiu dostępnych umów produktowych. Są to: umowa rachunku rozliczeniowego oraz umowa o kartę debetową w ramach rachunku rozliczeniowego.

W ramach umowy Wnioskodawca został objęty grupowym ubezpieczeniem na życie oferowanym przez towarzystwo ubezpieczeń. Zgodnie z warunkami umowy rachunku Wnioskodawca jest co miesiąc obciążany opłatą za prowadzenie rachunku bankowego w kwocie 2.000 zł. Natomiast w rzeczywistości opłata ta stanowi zadeklarowaną składkę ubezpieczeniową, która jest inwestowana przez firmę ubezpieczeniową. Istnieje możliwość zwrotu ww. środków, kwota zwrotu uzależniona jest od okresu podlegania ubezpieczeniu.

Do chwili obecnej koszty uzyskania przychodu nie były obciążane kwotą prowizji z uwagi na wątpliwości czy prowizja bankowa stanowi koszt podatkowy czy też ma charakter wydatku osobistego przedsiębiorcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w tym przypadku nie obciążanie kosztów firmy kwotą powyższej prowizji za prowadzenie konta bankowego jest prawidłowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, do tej pory postępował on prawidłowo nie uznając kwoty prowizji za prowadzenie konta bankowego jako koszt uzyskania przychodu, gdyż opłata w rzeczywistości stanowi składkę na indywidualne ubezpieczenie na życie i nie ma związku z uzyskiwaniem przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 199I r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361. z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszty uzyskania przychodów winien:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się w katalogu enumeratywnie wymienionych w art. 23 ustawy, wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów,

* być prawidłowo udokumentowany.

Podkreślić należy, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów kosztów pod warunkiem, że zostały one poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W świetle powyższego opłaty stricte związane z prowadzeniem rachunku bankowego i jego obsługą dla potrzeb pozarolniczej działalności gospodarczej stanowią koszty uzyskania przychodu z tej działalności w rozumieniu przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Obowiązek prowadzenia takiego rachunku wynika z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 584 z późn. zm.). Przepis ten stanowi, iż dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy:

Ponadto przepis art. 61 § 1 Ordynacji podatkowej, nakłada na podatników prowadzących działalność gospodarczą i obowiązanych do prowadzenia ksiąg rachunkowych lub podatkowej księgi przychodów i rozchodów, obowiązek zapłaty podatków w formie polecenia przelewu.

Jednakże, jak wynika z opisu stanu faktycznego, w ramach umowy rachunku bankowego Wnioskodawca został objęty grupowym ubezpieczeniem na życie oferowanym przez towarzystwo ubezpieczeń. Zgodnie z warunkami umowy rachunku Wnioskodawca jest co miesiąc obciążany opłatą za prowadzenie rachunku bankowego w kwocie 2.000 zł. Natomiast w rzeczywistości opłata ta stanowi zadeklarowaną składkę ubezpieczeniową, która jest inwestowana przez firmę ubezpieczeniową.

Ponoszone przez Wnioskodawcę opłaty za prowadzenie rachunku bankowego pokrywają zatem koszty ubezpieczenia. Wynika z tego jednoznacznie, że opłata za prowadzenie rachunku bankowego nie dotyczy samej obsługi konta związanego z dokonywanymi operacjami gospodarczymi, lecz również obsługi innych produktów bankowych dostępnych w ofercie banku.

Analizując racjonalność i celowość wydatków na dobrowolne ubezpieczenie na życie, wskazać należy, że celem poniesienia takich wydatków jest przede wszystkim zabezpieczenie bytu w razie zaistnienia tzw. "wypadku ubezpieczeniowego". Wydatki z tego tytułu należy zatem zaliczyć do wydatków o charakterze osobistym. Otrzymane odszkodowanie - w sytuacji zaistnienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem - nie będzie przychodem z działalności gospodarczej.

Reasumując, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznać należy, iż w sytuacji przedstawionej we wniosku, wydatek - z tytułu pobieranej przez bank opłaty za prowadzenie konta bankowego będącej de facto składką ubezpieczeniową - nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu w związku z prowadzona działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.