ITPB1/4511-78/15/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2015 r. (data wpływu 26 stycznia 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 marca 2015 r. (data wpływu 27 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonej wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 26 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonej wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów z metalu, ewidencja prowadzona jest zgodnie z ustawą o rachunkowości (w formie księgi handlowej).

Sprzedaż wyrobów realizowana jest w większości na rzecz kontrahentów mających siedzibę poza granicami kraju: wewnątrz Unii Europejskiej oraz poza obszarem Unii Europejskiej (dostawy wewnątrzwspólnotowe oraz eksport wyrobów). Dnia 7 października 2014 r. Wnioskodawca otrzymał wiadomość, iż w związku z trudnościami finansowymi odbiorcy z Wielkiej Brytanii, został powołany tam zarząd przymusowy reprezentowany przez Syndyka Łącznego Spółki. Zgodnie z treścią tłumaczenia przez tłumacza przysięgłego pisma z dnia 7 października 2014 r., Syndyk w swoim piśmie poinformował, że "spółka nadal prowadzi działalność i obsługuje swoich klientów, podczas gdy badane są możliwości ratowania niektórych kierunków lub całości działalności". Syndyk wnosił również o przedstawienie Wnioskodawcy jego stanu należności i dokumentów potwierdzających transakcje.

Wnioskodawca dokonał niezbędnych formalności związanych ze zgłoszeniem swoich wierzytelności do Syndyka Zarządu Przymusowego w celu uwzględnienia wierzytelności swojej firmy w podziale masy upadłościowej. Niezależnie od tego Wnioskodawca rozpoznawał sytuację finansową dłużnika poprzez wyjazd osobisty wraz z kompetentnym pracownikiem swojej firmy do siedziby firmy z Wielkiej Brytanii. Przeprowadzono bezpośrednie rozmowy z kierownictwem i pracownikami firmy dłużnika oraz poprzez wynajętą kancelarię prawną działającą w imieniu Wnioskodawcy na terenie Wielkiej Brytanii. Po dokonanym rozpoznaniu faktycznej sytuacji finansowej dłużnika, zwizytowaniu stanu jego magazynów, uwzględnieniu opinii kancelarii prawnej, która doradzała Wnioskodawcy żeby wziąć kwotę wierzytelności, którą proponuje Syndyk upadłej firmy i zgodzić się na umorzenie pozostałej kwoty, bowiem z podziału masy upadłości Wnioskodawca może nic nie uzyskać lub dużo mniej. Dlatego też Wnioskodawca podjął taką właśnie decyzję.

Dnia 28 listopada 2014 r. zostało podpisane porozumienie pomiędzy Wnioskodawcą, a dłużnikiem, reprezentowanym przez Syndyka, z którego wynika, iż dłużnik zapłaci kwotę 155.000 GBP (kwota rozliczenia) na rachunek Wnioskodawcy, co stanowi około 24% całości zobowiązania dłużnika wobec Wnioskodawcy. Zgodnie z treścią porozumienia przetłumaczonego przez tłumacza przysięgłego "zapłata kwoty rozliczenia stanowi pełne i ostateczne zaspokojenie wszelkich roszczeń, praw, żądań, sporów i wzajemnych rozliczeń i innych spraw, zarówno w tej jurysdykcji, jak i w dowolnej innej niezależnie od tego, czy są obecnie znane Stronom lub znane w prawie czy nie, które Strona może mieć obecnie lub w przyszłości przeciwko Spółce i jej Zarządcom lub ich odnośnym pracownikom, członkom kierownictwa, członkom zarządu, konsultantom i doradcom (współpracownikom), wynikających lub pozostających w związku z roszczeniami (sprawy rozliczone), i firma Wnioskodawcy niniejszym odstępuje od nich i je na zawsze rozlicza;" Treść porozumienia jest napisana zgodnie z obowiązującym stanem prawnym dłużnika (prawo angielskie). Poprzez podpisanie tego porozumienia, Wnioskodawca zgodził się na częściową spłatę wierzytelności (którą wyegzekwował), oraz na umorzenie pozostałej kwoty w rozumieniu art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Wierzytelności Wnioskodawcy powstały z tytułu sprzedaży wyrobów i generowały przychody w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowe wierzytelności nie były przedawnione.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego na podstawie art. 22 ust. 1 w powiązaniu z art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych umorzoną przez Wnioskodawcę wierzytelność ściśle związaną z przychodami należnymi w kwocie 2.619.967 zł 90 gr, w dacie podpisanego porozumienia 28 listopada 2014 r. Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne.

Z powyższych przepisów wynika, iż o możliwości zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą zostać spełnione łącznie, a mianowicie:

* wierzytelność musi być zarachowana wcześniej jako przychód należny,

* wierzytelność musi zostać umorzona.

Wnioskodawca uważa, iż z uwagi na spełnienie ww. warunków, umorzona wierzytelność stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodów w dacie podpisania porozumienia tj. 28 listopada 2014 r., gdyż zgodnie z podpisanym porozumieniem zapłata przez dłużnika ustalonej kwoty rozliczenia stanowi pełne i ostateczne zaspokojenie wszelkich roszczeń, praw, żądań, sporów i wzajemnych rozliczeń, a Wnioskodawca odstępuje od nich i je na zawsze rozlicza.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

* celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

* musi być prawidłowo udokumentowany.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 41 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne.

Z powyższego przepisu wynika, że o możliwości zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą zostać spełnione łącznie, a mianowicie:

* wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,

* wierzytelność musi zostać umorzona.

Ponadto należy zastrzec, iż przedmiotowa wierzytelność w myśl z art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może być przedawniona.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia umorzonej wierzytelności.

Natomiast zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.), wierzytelność jest prawem podatnika i nie ma przeszkód, aby mógł się zrzec w każdej chwili tego prawa. Zrzeczenie się, polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. W oparciu o art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik przyjmuje zwolnienie.

Tak więc dla umorzenia wierzytelności koniecznym jest zgoda dłużnika (np. uzyskana w wyniku ugody, zawartego układu czy też poprzez oświadczenie). Wierzytelność będzie umorzona dopiero wówczas, gdy wierzyciel uzyska wiadomość od dłużnika, że przyjął on zwolnienie z długu. Dopiero wówczas okoliczność ta, po spełnieniu ustawowych wymogów może rzutować na wysokość podstawy opodatkowania, a w konsekwencji i na wysokość zobowiązania podatkowego.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż oba warunki decydujące o możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonej wierzytelności zostały spełnione. Bowiem wierzytelności te powstały z tytułu sprzedaży wyrobów i generowały przychody w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. zostały zarachowane jako przychód należny i nie są wierzytelnościami przedawnionymi oraz umorzone zostały w wyniku zawartego przez Wnioskodawcę z dłużnikiem porozumienia, spełniającego w swej treści wymogi przepisu art. 508 Kodeksu cywilnego.

Wobec powyższego, mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz przytoczone przepisy prawa, uznać należy, iż wierzytelności umorzone na podstawie art. 508 Kodeksu cywilnego, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Momentem zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, jest dzień podpisania porozumienia z dłużnikiem, z którego wynika, że dłużnik zwolnienie z długu przyjmuje.

Końcowo zaznaczyć trzeba, że przedstawione we wniosku stanowisko uznano za prawidłowe przy założeniu, iż w istocie, jak wskazano we wniosku, wierzytelności będą wierzytelnościami umorzonymi, w świetle - niepodlegających interpretacji przez Ministra Finansów - przepisów Kodeksu cywilnego.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.