ITPB1/4511-712/16-1/PSZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2016 r. (data wpływu 11 sierpnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 października 2016 r. (data wpływu 19 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 11 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 18 października 2016 r. (data wpływu 19 października 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest m.in. możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na eksploatację dwóch samochodów, których Wnioskodawca używa w działalności gospodarczej.

Jedno auto jest własnością Wnioskodawcy. Jest to auto osobowe wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej, jednoosobowej działalności gospodarczej. Poza tym Wnioskodawca zawarł umowę użyczenia drugiego auta od małżonki. Auto to ma przeznaczenie prywatno - służbowe. W działalności Wnioskodawcy posiadanie auta jest konieczne, jako że zajmuje się On sprzedażą w branży instalacji sanitarnej, grzewczej oraz wykonuje też usługi w tej branży. Często Wnioskodawca zmuszony jest dojeżdżać do kontrahenta z towarem jak i nadzorować roboty w branży, dokonywać pomiary, oględziny aby złożyć ofertę klientowi. Ze względu na charakter prac i warunki umowy Wnioskodawca nierzadko odwiedza miejsca gdzie klient zamierza dokonać zakupu towaru czy zdecydować się również na usługę w ustalone z nim dni, wieczorem czy w sobotę albo niedzielę. Auto, które Wnioskodawca użycza od małżonki jest autem gabarytowo większym co pozwala na zabranie niezbędnego towaru i narzędzi a ponadto ma ono instalację gazową co znacznie obniża koszty działalności firmy. Miejsce siedziby firmy oddalone jest od miejsca dodatkowego prowadzenia działalności o około 200 km

Wnioskodawca zarejestrował działalność gospodarczą 21 czerwca 2016 r. Działalność opodatkowana jest na zasadach ogólnych - Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Między małżonkami istniej ustrój rozdzielności majątkowej.

W złożonym wniosku nie zadano pytania, ale z treści przedstawionego stanu faktycznego i własnego stanowiska w sprawie wynika, iż intencją Wnioskodawcy było otrzymanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na eksploatację dwóch samochodów, które używane są w działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie wydatków na eksploatację drugiego samochodu w firmie jednoosobowej można je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu firmy. Auto jest wykorzystywane do działalności gospodarczej, ponieważ jest to auto większe gabarytowo co pozwala na dowóz do klienta towaru oraz niezbędnych narzędzi, dodatkowo ma instalację gazową, co obniża znacznie koszty firmy a w konsekwencji zwiększa przychody. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera ograniczeń co do liczby aut wykorzystywanych w działalności. Wydatki związane z pojazdami mogą stanowić zatem koszty uzyskania przychodów działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Zgodnie z art. 710 k.c. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm. określonego w dalszej części skrótem - k.c.) przez umowę użyczenia, użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. W myśl art. 712 k.c., jeżeli umowa nie określa sposobu używania rzeczy, biorący może rzeczy używać w sposób odpowiadający jej właściwościom i przeznaczeniu. Bez zgody użyczającego biorący nie może oddać rzeczy użyczonej osobie trzeciej do używania. Przepis art. 713 k.c. stanowi z kolei, iż biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Przedsiębiorcy, którzy korzystają nieodpłatnie z cudzych rzeczy, mogą zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów - w oparciu o stosowną umowę - wydatki związane z bieżącym utrzymaniem użytkowanej rzeczy.

Zgodnie art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Stosownie do art. 23 ust. 4 ww. ustawy, ilekroć w ust. 1 jest mowa o stawce za jeden kilometr przebiegu pojazdu, rozumie się przez to stawkę określoną dla samochodów osobowych, uwzględniającą odpowiednio pojemność silnika.

W myśl przepisu art. 23 ust. 5 ustawy o podatku od osób fizycznych, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 i 46, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu obowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Zgodnie art. 23 ust. 7 ustawy, ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa w ust. 5, powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane.

Zatem brak ewidencji przebiegu pojazdu lub prowadzenie tej ewidencji w sposób nieprawidłowy spowoduje, że wydatek poniesiony z tytułu używania samochodu osobowego na podstawie zawartej umowy użyczenia, nie może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawa nie zawiera natomiast ograniczeń co do ilości samochodów wykorzystywanych w działalności gospodarczej.

Mając zatem na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz przytoczone powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że wydatki związane z eksploatacją samochodu osobowego, używanego przez Wnioskodawcę na podstawie umowy użyczenia, rozliczone poprzez ewidencję przebiegu pojazdu będą stanowić koszty uzyskania przychodów, jednak tylko do kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów działalności gospodarczej podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Zatem kosztem uzyskania przychodów mogą być kwoty netto wynikające z faktur za eksploatację użyczonego samochodu wykorzystywanego przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej, do wysokości limitu wskazanego w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy jednak podkreślić, że ww. koszty przekraczające ten limit nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Uwzględniając powyższe wyjaśnienie, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.