ITPB1/4511-544/16/MR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 22 czerwca 2016 r. (data wpływu 28 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* ujęcia odszkodowania otrzymanego z firmy ubezpieczeniowej oraz wartości franszyzy jako przychodu podatkowego - jest prawidłowe,

* zmniejszenia przychodu - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 czerwca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania od firmy ubezpieczeniowej oraz wartości franszyzy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. Sp.k. (dalej "Spółka") jest przedsiębiorstwem świadczącym usługi spedycyjne. Wspólnicy Spółki podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych. Komplementariuszem Spółki jest Sp. z o.o. W 2014 r., Spółka otrzymała zlecenie na transport modułu wlotowego czerpni powietrza od kontrahenta z Niemiec (dalej "Kontrahent"). W celu realizacji zlecenia, Spółka wynajęła podwykonawcę. W wyniku wadliwego wykonania usługi transportu/przeładunku, doszło do uszkodzenia przewożonego sprzętu. W kwietniu 2014 r., Kontrahent wystawił Spółce zawiadomienie o szkodzie (notice of loss/damage), natomiast w kwietniu 2015 r., Spółka otrzymała zawezwanie do próby ugodowej. W styczniu 2016 r., Spółka jako uprawniony otrzymała odszkodowanie od ubezpieczyciela podwykonawcy w walucie polskiej w wysokości 831.650 zł 12 gr (191.373,11 euro), po potrąceniu o wartość franszyzy w wysokości 21.263,68 euro. Spółka z kolei w tym samym miesiącu wystawiła notę obciążeniową na podwykonawcę i na tej podstawie otrzymała w miesiącu lutym całą kwotę franszyzy w euro. Łącznie, odszkodowania otrzymane od ubezpieczyciela i podwykonawcy pokrywają kwotę maksymalnego odszkodowania, które może zostać przyznane Kontrahentowi w wyniku postępowania sądowego. Ostateczna kwota odszkodowania faktycznemu poszkodowanemu nie jest jeszcze znana, gdyż nie doszło do podpisania ugody pomiędzy Spółką a Kontrahentem, w związku z czym uznano, że nie powstało jeszcze zobowiązanie Spółki. W miesiącu maju br. doszło do podpisania ugody z poszkodowanym Kontrahentem i przekazano w tym samym miesiącu na wskazany rachunek wartość szkody w kwocie 212.636,79 euro.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Spółka w sposób właściwy ujęła w przychodach podatkowych uzyskane kwoty odszkodowania od ubezpieczyciela w miesiącu styczniu 2016 r. i franszyzy od podwykonawcy w miesiącu lutym 2016 r.? Czy w miesiącu maju 2016 r. - miesiącu ustalenia i zapłaty odszkodowania Kontrahentowi należy wyłączyć jego wysokość z kosztów podatkowych i o tę kwotę pomniejszyć przychody podatkowe w rachunku narastającym?

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie prawa cywilnego Spółka wykonała wadliwie przewóz (pomimo faktu, że Spółka zleciła wykonanie części swojej usługi podwykonawcy). Podkreśla to zapis art. 774 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) mówiący, że przez "umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy". Usługi przewoźnika obejmują swym zakresem, nie tylko działanie, ale także rezultat. Wobec braku definicji w ustawie terminu "wadliwy", należy uznać za właściwą definicję zawarta w Nowym Słowniku Języka Polskiego "mający wady, usterki defekty, wskazujący braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny".

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm., dalej "Ustawa"), przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Do przychodów podatkowych zalicza się wszelkie przychody, które są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Zgodnie z art. 14 ust. 1 Ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Zgodnie z powyższymi przepisami ustawy, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Decydujące w ocenie danego przysporzenia w kontekście dochodu jest więc, czy podatnik może nim rozporządzać jak właściciel.

Co do zasady, odszkodowania i kary umowne stanowią trwałe przysporzenie majątkowe. Zgodnie z obowiązującą linią interpretacyjną, odszkodowania stanowią przychód podatnika w momencie ich otrzymania. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 17 listopada 2009 r. (znak IBPBI/2/423-927/09/MO) stwierdził, że przychód podatkowy stanowią środki pieniężne faktycznie otrzymane, w chwili ich wpływu na rachunek bankowy, a nie wartość wynikająca z wystawionych przez podatnika not obciążeniowych. Należy zauważyć, że ze względu na charakter odszkodowania jako świadczenia rekompensacyjnego, istnieje możliwość traktowania go jako zwrot wydatków niezaliczonych do kosztów podatkowych. W sytuacji gdy podatnik osiągnął przysporzenie majątkowe w postaci odszkodowania, przysporzenie to, w pewnych sytuacjach, może nie być przychodem podatkowym, ponieważ zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 3a Ustawy do przychodów nie zalicza się zwróconych wydatków, np. w postaci otrzymanej kary umownej, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższe Spółka w miesiącu styczniu 2016 r. ujęła uzyskane odszkodowania w pozostałych przychodach operacyjnych w części wypłaconej przez ubezpieczyciela. Natomiast na potrąconą franszyzę wystawioną notę obciążeniową na P. i w tym momencie zarachowała na koncie rozliczeń międzyokresowych przychodów. W chwili wpłaty na rachunek bankowy w miesiącu lutym 2016 r. ujęła w pozostałych przychodach operacyjnych (21.263,68 euro w przeliczeniu na walutę polską do potrzeb ujęcia w księgach rachunkowych/podatkowych 95.658 zł 92 gr).

W związku z powyższym stanem prawnym sprawy, zakłada, że odszkodowanie otrzymane przez Spółkę we własnym imieniu i na własną rzecz, jest odszkodowaniem otrzymanym jako pokrycie/ naprawienie szkody Spółki. W maju 2016 r. w momencie ustalenia ostatecznej kwoty odszkodowana/zapłaty odszkodowania Kontrahentowi (dla potrzeb ujęcia w księgach rachunkowych/podatkowych Spółka przeliczyła na walutę polską kwotę 941.449 zł 39 gr). Spółka nie ujęła w kosztach podatkowych, zgodnie z wyjątkiem zawartym w art. 23 ust. 1 pkt 19 Ustawy: Nie zalicza się do kosztów podatkowych kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. W tym momencie odnosząc się w kontekście otrzymanego odszkodowania przez Spółkę należy uznać, że skoro w myśl wyjątku określonego w powołanym wyżej przepisie wydatek z tytułu odszkodowania na rzecz Kontrahenta nie stanowi kosztu uzyskania przychodu, to zastosowanie powinien mieć wyjątek ustanowiony w art. 14 ust. 3 pkt 3a Ustawy: "Do przychodów (...) nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów". W związku z tym przepisem odszkodowanie otrzymane przez Spółkę na pokrycie zobowiązania wobec Kontrahenta, nie powinno stanowić przychodu po stronie Spółki w takiej wysokości w jakiej nie zostało zaliczone do kosztów podatkowych.

Na powyższą możliwość wskazuje interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydana w dniu 3 lipca 2009 r. (znak ITPB3/423-194a/09/MK), w której stwierdzono, że " (...) nie zalicza się do przychodów otrzymanego odszkodowania, świadczenia pieniężnego (od ubezpieczyciela lub podwykonawcy) w kwocie odpowiadającej poniesionym wydatkom, które nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych.

Przychodem będzie natomiast ewentualna nadwyżka otrzymanego świadczenia pieniężnego (świadczeń pieniężnych) nad poniesionymi kosztami dotyczącymi wyrządzonych szkód w towarach powstałych podczas wykonywania usługi transportowej.

Jeżeli Wnioskodawca poniósł wydatki, które zostały mu następnie zwrócone w formie wypłaconego świadczenia pieniężnego, odszkodowania to mamy do czynienia ze zwrotem poniesionych wydatków nie tylko pod względem ekonomicznym, ale również prawnym.

Powyższa interpretacja indywidualna wydana została w stanie faktycznym zbliżonym do sytuacji, w której obecnie znajduje się Spółka. Podobne stanowiska zostały potwierdzone w interpretacjach indywidualnych:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 sierpnia 2010 r. (znak IBPBI/2/423-1049/10/BG),

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 stycznia 2010 r. (znak IPPB3/423-817/09-2/PD),

* Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 12 lutego 2013 r. (znak IPTPB3/423-414/12-3/IR). Podsumowując powyższe, Spółka ujęła w przychodach podatkowych w miesiącu styczniu i lutym kwotę otrzymanego odszkodowania w łącznej kwocie 927.309 zł 04 gr wobec braku wiedzy (braku ugody) o ostatecznej kwocie wydatku (odszkodowania przyznanego Kontrahentowi). W maju, tj. momencie podpisania ugody Spółka przekazała odszkodowanie Kontrahentowi i jego wysokość nie ujęła w kosztach podatkowych, tj. kwoty w przeliczeniu na walutę polską 941.449 zł 39 gr. Wobec powyższego Spółka uznaje, że w miesiącu ustalenia ostatecznej kwoty odszkodowania (zapłaty odszkodowania Kontrahentowi) o kwotę 941.449 zł 39 gr nieujętą w kosztach podatkowych powinna obniżyć przychód podatkowy w rachunku narastającym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* ujęcia odszkodowania otrzymanego z firmy ubezpieczeniowej oraz wartości franszyzy jako przychodu podatkowego - jest prawidłowe,

* zmniejszenia przychodu - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Artykuł 23 ww. ustawy, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet, jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Na podstawie przepisu art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W zawartym w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy zamkniętym katalogu wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, ustawodawca uwzględnił kary umowne i odszkodowania z tytułu:

* wad dostarczonych towarów,

* wad wykonanych robót,

* wad wykonanych usług,

* zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

* zwłoki w usunięciu wad towarów,

* zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług.

Jest to katalog zamknięty. Wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu, jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania. W konsekwencji, przepis ten wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów w nim wymienionych.

Stosownie zaś do postanowień zawartych w art. 355 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380) dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność). Ponadto z treści art. 355 § 2 ww. ustawy wynika, iż należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności.

Odszkodowania są natomiast sposobem naprawienia szkody, w tym m.in. szkody powstałej na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Zgodnie z art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego odszkodowanie to świadczenie, które wyrównuje straty poniesione przez poszkodowanego oraz utracone przez niego korzyści. Stosownie do zapisu art. 471 tej ustawy, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wykonanie w sposób wadliwy zobowiązania jest równoznaczne z nienależytym wykonaniem zobowiązania w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. Z art. 472 ww. ustawy wynika zasada, że dłużnik jest odpowiedzialny za niezachowanie należytej staranności, jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego.

Stosownie z kolei do norm art. 774 tej ustawy przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Usługi przewoźnika nie obejmują samego tylko działania, ale również jego rezultat.

Jeżeli zatem usługa w dostarczeniu towaru została wykonana, a w trakcie jej wykonania nastąpiło uszkodzenie przewożonego towaru, wówczas zastosowanie znajdzie właśnie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na jego dyspozycję wydatki Spółki z tytułu zawartej ugody z poszkodowanym Kontrahentem, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się do kwestii związanej z powstaniem przychodu należy wskazać, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Co do zasady, przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie przysporzenia majątkowe, uzyskane w związku z tą działalnością, o ile ustawa nie włącza ich z tej kategorii.

Według art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną (art. 8 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

W art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy ustawodawca wyłączył natomiast z przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, kwoty zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Wyłączenie zawarte w tym przepisie dotyczy uzyskanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą kwot będących zwrotem takich wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Wskazać w tym miejscu należy, że niezaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów winno wynikać bądź z ustawowego wyłączenia tego wydatku z kosztów na podstawie art. 23 ust. 1 ww. ustawy, bądź z braku związku poniesionego wydatku z przychodem, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy. Nie może ono zatem być wynikiem dobrowolnego działania podmiotu, nie znajdującego oparcia w obowiązujących w tym zakresie przepisach prawa.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowią przychód z działalności gospodarczej.

Przy czym składnikami majątku związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą będą zarówno składniki majątku stanowiące środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne w tej działalności, jak i wszelkie inne przedmioty, które są w funkcjonalny sposób związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, tj. wszelkie przedmioty wykorzystywane przez podatnika w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie można rozważyć możliwość zastosowania art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii "innych wydatków", o których mowa w art. 14 ust. 3 pkt 3a cytowanej ustawy, konieczne jest, by "wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów" w rozumieniu ustawy oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc "wydatek zwrócony" to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

Otrzymane przez Spółkę odszkodowanie z firmy ubezpieczeniowej jest wykonaniem świadczenia wynikającego z zawartej umowy ubezpieczenia i nie jest zwrotem wydatków poniesionych przez Spółkę niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Również wartość franszyzy (w istocie "brakująca" część odszkodowania), którą Spółka otrzymała od podwykonawcy nie może być potraktowana jako zwrot wydatków w świetle tego przepisu. Niezależnie od powyższego podkreślenia wymaga, że w przedstawionym stanie faktycznym w ogóle nie doszło do wypełnienia hipotezy analizowanej powyżej normy prawnej (zwrotu wydatków). Najpierw bowiem nastąpiła wypłata odszkodowania (otrzymanie przychodu) a następstwie w wyniku ugody z Kontrahentem określono ostateczną wartość szkody i Spółka przekazała tę kwotę poszkodowanemu.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy oraz zaprezentowany stan faktyczny stwierdzić należy, że wskazane we wniosku odszkodowanie, wartość franszyzy, nie stanowi kwoty zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, wobec czego stanowi ono dla Wnioskodawcy - w dacie jego otrzymania - przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, z uwzględnieniem art. 8 ust. 1 ustawy, tj. proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) Spółki. Odszkodowanie (wraz z franszyzą), o którym mowa we wniosku jest bowiem otrzymanym odszkodowaniem objętym dyspozycją art. 14 ust. 2 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest to przy tym odszkodowanie za szkody dotyczące składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Wobec tego należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że prawidłowo postąpiła Spółka zaliczając kwoty, o których mowa we wniosku do przychodów, które dla niego - na mocy art. 14 ust. 2 pkt 12 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy - stanowią w dacie otrzymania przychody ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Skoro w niniejszej sprawie - jak wykazano - odszkodowanie stanowi dla Wnioskodawcy przychód, brak jest więc podstaw do jego pomniejszania (korygowania) w związku z podpisaniem ugody z poszkodowanym Kontrahentem.

W konsekwencji nie można uznać za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ stwierdza, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego. Należy bowiem uwzględnić to, że wykładnia operatywna prawa dokonana w danej sprawie nie posiada formalnej mocy prawnej w innych postępowaniach. Nawet więc porównywalny pozytywnie stan faktyczny nie uzasadnia odniesienia go oraz przekazanych na jego podstawie informacji o ocenie możliwości zastosowania i wykładni prawa w relacji do innych podmiotów. Interpretacja indywidualna nie jest prawem ani też źródłem prawa, a z racji zawarcia jej w piśmie administracyjnym, stanowiącym wynik postępowania administracyjnego w indywidualnej sprawie, jest prawnie znacząca tylko dla jej adresata, to jest wnioskodawcy i spełniającej wymogi prawa strony postępowania (zainteresowanego), w którym została wydana. Zaakcentowania wymaga też, że stanowisko wyrażone w niniejszej interpretacji zgodne jest z aktualnym orzecznictwem. Tytułem przykładu można powołać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 27 sierpnia 2015 r., sygn. akt I SA/Po 769/15.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.