ITPB1/4511-372/15/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2015 r. (data wpływu: 23 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 23 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej. Wnioskodawca posiada 1/4 udziału w zyskach - tak jak pozostali trzej wspólnicy. Wnioskodawca rozlicza się z tytułu dochodu z tej spółki na PIT-36L. Wspólnicy spółki jawnej posiadają busa (dopuszczalna ładowność 800 kg, dopuszczalna masa całkowita pojazdu 2380 kg, liczba miejsc siedzących 6), który obecnie jest wykorzystywany do dowozu pracowników do zakładu pracy oraz przewozu z zakładu pracy do domu. Jest to spółka produkcyjna z branży spożywczej. Większość wyrobów ma krótki termin przydatności do spożycia - 8 do 12 dni. W związku z tym produkcja jest uzależniona od bieżących zamówień oraz dostępności surowca na rynku. Około 80% zatrudnienia stanowi dział produkcji, który pracuje w równoważnym systemie czasu pracy, w systemie 2-zmianowym, również w soboty i niedziele. Tylko taki system pracy gwarantuje spółce realizację zamówień. Większość pracowników zaczyna pracę wcześnie rano i dojazd ich do pracy komunikacją publiczną jest utrudniony albo w ogóle niemożliwy. Poza tym zdarza się, że, pracownicy kończą pracę o różnych godzinach, raz po 8, raz po 9,czasami po 10 godzinach pracy, co dodatkowo utrudnia im powrót po pracy do domu. Są to pracownicy z terenów wiejskich, głównie kobiety. Aby zagwarantować spółce zatrudnienie w takim zakresie jaki jest obecnie oraz zapewnić spółce odpowiednią organizację pracy, spółka zmuszona jest dowozić pracowników do pracy z terenów, z których dojazd jest utrudniony. Co miesiąc w spółce sporządzana jest lista osób wyrażających chęć korzystania z dowozu. Ponadto, spółka rozwija swoją działalność, w związku z tym, rośnie zapotrzebowanie na pracowników. Od długiego czasu spółka ma otwarte oferty pracy. Często zdarza się, że potencjalny pracownik nie może podjąć zatrudnienia z powodu braku dojazdu do pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy do podatkowych kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca może zaliczyć wydatki poniesione na utrzymanie busa, zakup paliwa, koszty zatrudnienia kierowcy itp....

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze okoliczności, w których znalazła się spółka, zapewnienie transportu pracownikom stało się koniecznością gwarantującą spółce odpowiednią liczbę pracowników. Bez zapewnienia transportu pracownicy nie byliby w stanie dotrzeć do pracy w oznaczonych porach ani nie mieliby możliwości powrotu do domu w realnym czasie po pracy. Bez zapewnienia transportu tym pracownikom spółka musiałaby zrezygnować z realizacji części zamówień. Zapewnienie dojazdu pracownikom zaspakaja cel spółki jakim jest osiągnięcie przychodu z tytułu realizacji zamówień klientów.

W ocenie Wnioskodawcy, może on zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki (w wysokości #188;) poniesione na utrzymanie busa, zakup paliwa, zatrudnienie kierowcy itp. Zgodnie z artykułem 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wykluczeniami, o których mowa w art. 23 ust. 1, koszty poniesione na dowóz pracowników do i z pracy stanowią - zdaniem Wnioskodawcy - koszt uzyskania przychodu. Niewątpliwie są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przez spółkę przychodu. Gdyby spółka ich nie poniosła, kadra produkcyjna byłaby niewystarczająca. Celem poniesienia tych wydatków jest realizacja planów sprzedażowych spółki jawnej. Koszty te są w sposób pośredni powiązane przyczynowo-skutkowo z osiągniętymi przez spółkę przychodami - w których partycypuje w 1/4 części. Koszty te nie zostały również wykluczone z kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl zaś art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl ww. przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Wydatki na dowóz pracowników do miejsca wykonywania pracy nie zostały wymienione w katalogu zawartym w art. 23 ww. ustawy, a zatem w przypadku spełnienia pozostałych przesłanek mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Dla stwierdzenia, czy ww. wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej istotne jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej. Wnioskodawca posiada 1/4 udziału w zyskach - tak jak pozostali trzej wspólnicy. Wspólnicy spółki jawnej posiadają busa, który obecnie jest wykorzystywany do dowozu pracowników do zakładu pracy oraz przewozu z zakładu pracy do domu. Spółka jawna jest spółką produkcyjną z branży spożywczej. Większość wyrobów ma krótki termin przydatności do spożycia - 8 do 12 dni. W związku z tym produkcja jest uzależniona od bieżących zamówień oraz dostępności surowca na rynku. Około 80% zatrudnienia stanowi dział produkcji, który pracuje w równoważnym systemie czasu pracy, w systemie 2-zmianowym, również w soboty i niedziele. Tylko taki system pracy gwarantuje spółce realizację zamówień. Większość pracowników zaczyna pracę wcześnie rano i dojazd ich do pracy komunikacją publiczną jest utrudniony albo w ogóle niemożliwy. Poza tym zdarza się, że pracownicy kończą pracę o różnych godzinach, raz po 8, raz po 9,czasami po 10 godzinach pracy, co dodatkowo utrudnia im powrót po pracy do domu. Są to pracownicy z terenów wiejskich, głównie kobiety. Aby zagwarantować spółce zatrudnienie w takim zakresie jaki jest obecnie oraz zapewnić spółce odpowiednią organizację pracy, spółka zmuszona jest dowozić pracowników do pracy z terenów, z których dojazd jest utrudniony. Co miesiąc w spółce sporządzana jest lista osób wyrażających chęć korzystania z dowozu. Ponadto, spółka rozwija swoją działalność, w związku z tym, rośnie zapotrzebowanie na pracowników. Od długiego czasu spółka ma otwarte oferty pracy. Często zdarza się, że potencjalny pracownik nie może podjąć zatrudnienia z powodu braku dojazdu do pracy.

Bez zapewnienia transportu pracownicy nie byliby w stanie dotrzeć do pracy w oznaczonych porach ani nie mieliby możliwości powrotu do domu w realnym czasie po pracy. Bez zapewnienia transportu tym pracownikom spółka musiałaby zrezygnować z realizacji części zamówień. Zapewnienie dojazdu pracownikom zaspakaja cel spółki jakim jest osiągnięcie przychodu z tytułu realizacji zamówień klientów.

Mając na uwadze treść wniosku, stwierdzić należy, że wydatki ponoszone przez Spółkę (w tym przez Wnioskodawcę) na organizowanie dojazdów pracowników do zakładu pracy oraz przewozu z zakładu pracy do domu, służą zapewnieniu prawidłowego funkcjonowania prowadzonej przez Spółkę działalności produkcyjnej, co z kolei wpływa na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów.

Zatem, wydatki poniesione na utrzymanie busa, zakup paliwa i zatrudnienie kierowcy, celem organizacji dojazdów pracowników do i z miejsca pracy - jako koszty mające pośredni wpływ na osiągane przychodu - stanowią dla Wnioskodawcy - proporcjonalnie do jego udziału w zysku - koszty uzyskania przychodu.

Jednakże, jak już wskazano, obowiązek udowodnienia, że wydatek został faktycznie przez podatnika poniesiony oraz że pozostaje w związku z uzyskanymi przychodami spoczywa na podatniku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Ponadto, należy zwrócić uwagę na konieczność właściwego udokumentowania poniesionych wydatków.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.