ITPB1/4511-162/16/JŁ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2016 r. (data wpływu 18 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej, amortyzacji oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej znaków towarowych-jest prawidłowe.

W dniu 18 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej, amortyzacji oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej znaków towarowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W najbliższym czasie Wnioskodawca uzyska od syna - w formie darowizny - prawa do dwóch znaków towarowych (słownego i słowno-graficznego), które zostały zarejestrowane w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, jako wspólnotowe znaki towarowe i objęte są ochroną wynikającą z rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U.UE. L Nr 78 str. 1 - zwanym dalej w skrócie rozporządzeniem nr 207/2009) oraz ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1410 z późn. zm. - zwaną dalej w skrócie "p.w.p."). W umowie darowizny zostanie określona dokładna wartość ww. praw, która będzie odpowiadała ich wartości rynkowej ustalonej przez właściwego rzeczoznawcę majątkowego. Niemniej jednak - wg wstępnych ustaleń Wnioskodawcy - wartość ta będzie wyższa od kwoty 3.500 zł. Otrzymane prawa Wnioskodawca zamierza wykorzystać na potrzeby jednoosobowej działalności gospodarczej albo oddać - w ramach tej działalności - do używania podmiotowi (podmiotom) trzeciemu na podstawie umowy licencyjnej. Zważywszy jednak, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej, rozważa również wniesienie tych praw aportem do tej spółki, która wówczas wykorzystywałaby ten znak na potrzeby związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą albo odda do używania na podstawie umowy licencyjnej.

W związku z tym, że w obu rozważanych przypadkach przewidywany okres używania przedmiotowych praw będzie dłuższy niż rok, zostaną one wprowadzone do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych - odpowiednio - Wnioskodawcy lub spółki komandytowej, a od ich wartości początkowej będą dokonywane odpisy amortyzacyjne.

Omawiane prawa do wspólnotowych znaków towarowych nie były przy tym dotychczas amortyzowane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy otrzymane przez Wnioskodawcę w drodze darowizny prawa ochronne do wspólnotowych znaków towarowych będą podlegać amortyzacji na podstawie art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

2. Czy wartość początkowa tych praw - w przypadku przeznaczenia ich na potrzeby jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy i wprowadzenia do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych - winna zostać ustalona w wysokości wartości rynkowej z dnia zawarcia umowy darowizny.

3. Czy wartość początkowa tych praw - w przypadku wniesienia ich aportem do spółki komandytowej, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem i wprowadzenia do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych takiej spółki - winna zostać ustalona w wysokości wartości rynkowej z dnia dokonania aportu.

4. Czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczać odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej - ustalonej w sposób określony w pkt 2, tj. w wysokości wartości rynkowej z dnia zawarcia umowy darowizny - do kosztów uzyskania przychodów.

5. Czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczać odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej, ustalonej w wysokości wartości rynkowej z dnia dokonania aportu - z uwzględnieniem zasad wynikających z art. 8 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - do kosztów uzyskania przychodów.

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane przez Niego w drodze darowizny prawa ochronne do wspólnotowych znaków towarowych będą podlegać amortyzacji na podstawie art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w Prawie własności przemysłowej o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi. Oczywistym przy tym jest - zważywszy na treść art. 1, art. 6 i przepisów szczegółowych zawartych w Dziale I Tytułu III p.w.p., z których wynika, że przedmiotem regulacji Prawa własności przemysłowej objęte są zasady uzyskania, treść, zakres i warunki wykonywania praw ochronnych na znaki towarowej - że prawem, o którym mowa art. 22 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest m.in. prawo ochronne na znak towarowy udzielone na podstawie decyzji Urzędu Patentowego RP wydanej na podstawie p.w.p. Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinno budzić wątpliwości, że amortyzacji mogą także podlegać prawa do wspólnotowego znaku towarowego. Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 1 p.w.p., jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii Europejskiej obowiązujące bezpośrednio w krajach członkowskich określają szczególny tryb udzielania ochrony na wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne lub topografie układów scalonych, w sprawach nieuregulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo pozostawionych w kompetencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się odpowiednio. Przepisami prawa Unii Europejskiej, o których mowa w tej regulacji, są min. przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego. W myśl art. 1 ust. 1 tego rozporządzenia znaki towarowe dla towarów lub usług, zarejestrowane na warunkach i w sposób przewidziany w niniejszym rozporządzeniu, zwane są dalej "wspólnotowymi znakami towarowymi". Wspólnotowy znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Wspólnocie: może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji stwierdzającej wygaśnięcie praw właściciela znaku lub unieważnienie znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Wspólnoty. Zasadę tę stosuje się, jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej (art. 1 ust. 2). Ten ostatni przepis ustanawia jedną z podstawowych zasad, na których opiera się wspólnotowe prawo znaków towarowych, tj. zasadę jednolitości wspólnotowego znaku towarowego. Polega ona na tym, że prawo do takiego znaku obejmuje całe terytorium Wspólnoty Europejskiej, w tym terytorium RP. Ponadto - jak wynika z art. 16 ust. 1 lit. a ww. Rozporządzenia - co do zasady, wspólnotowy znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Wspólnoty tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w państwie członkowskim, w którym według rejestru wspólnotowych znaków towarowych właściciel ma swoją siedzibę lub swoje miejsce zamieszkania w dacie dokonywania oceny. Z powyższym koresponduje treść art. 132 ust. 6 p.w.p., z którego wynika, że nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy, gdy wspólnotowy znak towarowy korzysta na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z prawa z wcześniejszej rejestracji znaku towarowego zgodnie z przepisami art. 34 i 35 rozporządzenia nr 207/2009.

Z powyższego zatem jednoznacznie wynika, że prawo do wspólnotowego znaku towarowego wynikające z rejestracji w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego dokonanej w oparciu o przepisy rozporządzenia nr 207/2009 pełni tożsamą funkcję, co prawo ochronne na znak towarowy wynikające z rejestracji w Urzędzie Patentowym RP dokonanej na podstawie p.w.p., tyle że jego zasięg terytorialny jest szerszy, gdyż obejmuje nie tylko terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lecz całej Unii Europejskiej. Stąd też winno być traktowane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w taki sam sposób, jak odpowiadające mu na gruncie krajowym prawo ochronne do znaku towarowego, tym bardziej, że ma do niego zastosowanie p.w.p., a zatem ustawa powołana w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując zatem, prawo do wspólnotowego znaku towarowego może podlegać amortyzacji, jako wartość niematerialna i prawna, o której mowa w tym ostatnim przepisie, o ile zostaną spełnione pozostałe przesłanki tej regulacji, tj. prawo takie musi być nabyte i nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. Stanowisko takie znajduje przy tym potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych (por. np. interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 grudnia 2015 r. ITPB3/4511-107/15-5/AD oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 kwietnia 2012 r. IPPB3/423-41/12-4/MS i z dnia 11 lipca 2011 r. IPPB3/423-246/11-4/MS).

Ad.2

Według Wnioskodawcy wartość początkowa prawa ochronnego do znaków towarowych - w przypadku przeznaczenia ich na potrzeby jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy i wprowadzenia do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych - winna zostać ustalona w wysokości wartości rynkowej z dnia zawarcia umowy darowizny. Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Stosownie zaś do art. 22g ust. 1 pkt 3 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. Przy czym - w myśl art. 22g ust. 16 - przy ustalaniu tej wartości początkowej odpowiednie zastosowanie znajduje art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym jego ust. 3, w świetle którego wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Przenosząc powyższe na grunt opisanego wyżej zdarzenia przyszłego, nie powinno zatem budzić wątpliwości, że wartość początkowa nabytych przez Wnioskodawcę w drodze darowizny praw do wspólnotowych znaków towarowych - w przypadku przeznaczenia ich na potrzeby prowadzonej przez niego jednoosobowej działalności gospodarczej i wprowadzenia do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych - winna zostać ustalona zgodnie z przywołanym art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości wartości rynkowej z dnia zawarcia umowy darowizny. Powyższe stanowisko znajduje przy tym potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych (por. np. interpretacje indywidualne: Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 9 grudnia 2013 r. IBPBI/1/415-923/13/SK oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 listopada 2013 r. ILPB1/415-893/13-4/AA).

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy wniesie On ww. prawa aportem do spółki komandytowej, w której jest wspólnikiem, zastosowanie znajdzie art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną:

Zważywszy, że - jak wynika z przedstawionego wyżej zdarzenia przyszłego - ww. prawa (tekst jedn.: przedmiot wkładu) nie był wcześniej amortyzowany, a nadto nie jest możliwe ustalenie wydatków na nabycie przedmiotu wkładu przez Wnioskodawcę, gdyż został on nabyty w drodze darowizny, zatem wartość początkową tych praw należy ustalić zgodnie z - cytowany już wyżej - art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według wartości rynkowej z dnia wniesienia wkładu.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie zostało zresztą podzielone w licznych interpretacjach organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacjach Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 grudnia 2015 r. ITPB3/4511-107/15-5/AD i z dnia 22 maja 2014 r. ITPB1/415-240/14/MP oraz w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 lipca 2014 r. IPPB1/415-465/14-2/ES).

Ad. 4

Wnioskodawca uważa, iż będzie mógł zaliczać odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej - ustalonej w wysokości wartości rynkowej z dnia zawarcia umowy darowizny - do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W myśl zaś art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

* nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw, lub

* dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

* nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Z powyższego zatem wynika, że kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny. W konsekwencji, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne (od wartości początkowej wskazanej w Ad. 2) z tytułu używania wspólnotowych znaków towarowych w jednoosobowej działalności gospodarczej.

Ad. 5

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie On mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej, ustalonej w wysokości wartości rynkowej z dnia dokonania aportu - z uwzględnieniem zasad wynikających z art. 8 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zasady opisane w art. 22 ust. 1 i ust. 8 ww. ustawy znajdą zastosowanie również do rozliczania kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do sytuacji, gdy Wnioskodawca wniesie przedmiotowe prawa do wspólnotowych znaków towarowych do spółki komandytowej. Przy czym w takim wypadku, należy także uwzględnić treść art. 8 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Przy czym organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności (art. 199a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania - właściwy organ - ustali, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-563 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.