ITPB1/4511-155/16/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2016 r. (data wpływu 15 lutego 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 kwietnia 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup paliwa - jest prawidłowe.

W dniu 15 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup paliwa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej opodatkowanej na zasadach ogólnych (prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów) świadczy usługi taksówek osobowych. Usługi te wykonywane są samochodami osobowymi stanowiącymi własność prywatną Wnioskodawczyni i jej męża, wykorzystywanymi w działalności na podstawie umowy użyczenia spisanej między małżonkami. Samochody te służą wyłącznie do działalność gospodarczej, zamontowane są w nich taksometry i kasy fiskalne. Pracownicy zatrudnieni w charakterze kierowców zostali zapoznani z regulaminem używania samochodów w działalności gospodarczej. Z treści regulaminu wynika, że pracownicy nie mają prawa wykorzystywać samochodów firmowych do celów prywatnych. Samochody te po zakończeniu pracy parkowane są na parkingu, a nie w miejscu zamieszkania pracowników. Wnioskodawczyni jako właściciel firmy często kontroluje, czy regulamin jest przestrzegany. Liczba przejechanych kilometrów ustalana jest na podstawie liczników pojazdu i taksometrów. Stany te potwierdzone są wydrukami z kasy fiskalnej na podstawie danych zawartych w taksometrze zainstalowanym w samochodzie. Faktury na zakup paliwa zawierają numery rejestracyjne samochodów. Sytuacja dotyczy roku 2014 i 2015.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że samochody osobowe wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni w zakresie taxi osobowe, były wcześniej leasingowane w działalności gospodarczej prowadzonej przez jej męża. Po zakończeniu leasingu zostały wykupione i stanowiły majątek wspólny małżonków. Mąż Wnioskodawczyni zlikwidował swoją działalność gospodarczą i samochody te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię. W latach 2014 i 2015 r. samochody te były ujęte w ewidencji środków trwałych, naliczano amortyzację, ale nie uwzględniano amortyzacji w kosztach uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy zakup paliwa do taksówek będzie kosztem uzyskania przychodu w sytuacji jeśli nie jest prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu (samochodu).

Czy w przypadku, gdy taksówki ujęte byłyby w ewidencji środków trwałych, nie należy prowadzić ewidencji przebiegu pojazdów.

Zdaniem Wnioskodawczyni, koszt zakupu paliwa jest kosztem uzyskania przychodu, bowiem w zamontowane w taksówkach taksometry i kasy fiskalne obiektywnie wskazują, że samochody wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje.

W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część - "przesunięciu" momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni wykorzystuje na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług taksówek samochody osobowe stanowiące majątek prywatny jej i jej męża. Samochody te były leasingowane w działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni. Po zakończeniu leasingu zostały wykupione i stanowiły majątek wspólny małżonków. Mąż Wnioskodawczyni zlikwidował działalność gospodarczą. W działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, samochody te ujęte zostały w ewidencji środków trwałych, naliczano amortyzację, ale nie zaliczano jej do kosztów uzyskania przychodów. Faktury dotyczą zakupu paliwa, które zużywane jest wyłącznie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zamontowane taksometry i kasy fiskalne w taksówkach obiektywnie wskazują, że samochody te wykorzystywane są w działalności gospodarczej.

Zgodnie art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu oraz możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej w wysokości wynikającej z tej ewidencji przebiegu pojazdów dotyczy samochodów osobowych niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych.

Z treści wniosku wynika natomiast, że samochody ujęte zostały przez Wnioskodawczynię w ewidencji środków trwałych. Wnioskodawczyni nie ma więc obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów w przypadku samochodów osobowych ujętych w ewidencji środków trwałych oraz nie jest związana ograniczeniem możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z eksploatacją tych samochodów (zakup paliwa) do wysokości wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów działalności gospodarczej podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, o którym mowa w cyt. art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając zatem na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz przytoczone powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że wydatki na zakup paliwa do samochodów osobowych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, używanych przez Wnioskodawczynię na podstawie umowy użyczenia, wykorzystywanych wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawczyni w kwocie netto wynikającej z faktur za paliwo, które zużywane jest w związku z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą.

Końcowo podkreślić należy, że każdorazowo podatnik musi określić, czy dany wydatek został poniesiony w związku z działalnością gospodarczą. Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku, zgodnie z zasadą, że ciężar dowodu spoczywa na tym podmiocie, który z danego faktu wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.

Podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Interpretację indywidualną oparto zatem na informacji zawartej w uzupełnieniu wniosku, że samochody osobowe w latach 2014 i 2015 były ujęte w ewidencji środków trwałych.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania - właściwy organ - ustali, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Pani w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.