ITPB1/4511-119/16/JC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2016 r. (data wpływu 5 lutego 2016 r.), uzupełnionym w dniu 29 lutego 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego przekazania przedsiębiorstwa - jest prawidłowe.

W dniu 5 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego przekazania przedsiębiorstwa

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca zamierza zarejestrować indywidualną działalność gospodarczą oraz zarejestrować się jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca jest w związku z małżeńskim. Pomiędzy Wnioskodawcą a jego żoną obowiązuje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej (art. 31 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego).

W trakcie małżeństwa z Wnioskodawcą, żona Wnioskodawcy rozpoczęła prowadzenie indywidualnej działalności gospodarczej jako czynny podatnik VAT.

Ze względu na obowiązki rodzinne (opieka nad nowonarodzoną wnuczką), żona Wnioskodawcy planuje bezpłatnie przekazać Wnioskodawcy (na podstawie protokołu przekazania) do dalszego prowadzenia całą prowadzoną dotychczas działalność gospodarczą. Przedmiotem przekazania między małżonkami będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego. Na bazie przekazanego przedsiębiorstwa, Wnioskodawca będzie kontynuował działalność gospodarczą prowadzoną uprzednio przez żonę.

Składnikami przedsiębiorstwa, które zostanie przekazane pomiędzy małżonkami, są m.in. środki trwałe oraz towary handlowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, który w ramach przekazanego przez żonę przedsiębiorstwa, do swojej działalności gospodarczej otrzyma:

* środki trwałe, będzie miał prawo wpisać do ewidencji wartość początkową środków trwałych w wysokości ustalonej uprzednio przez żonę, oraz kontynuować metodę amortyzacji wybraną wcześniej przez żonę przy uwzględnieniu dotychczasowej wysokości odpisów w działalności gospodarczej żony.

* towary handlowe, będzie miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup towarów handlowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli w ramach przekazanego przez żonę przedsiębiorstwa, do swojej działalności gospodarczej otrzyma:

* środki trwałe, to będzie miał prawo wpisać do ewidencji wartość początkową środków trwałych w wysokości ustalonej uprzednio przez żonę, oraz kontynuować metodę amortyzacji wybraną wcześniej przez żonę przy uwzględnieniu dotychczasowej wysokości odpisów w działalności gospodarczej żony

* towary handlowe, to będzie miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup towarów handlowych.

Poniżej argumenty na uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Środki trwałe

Z art. 22g ust. 12 i ust. 13 pkt 5 ustawy o PIT wynika, że w przypadku zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego, wartość początkową środków trwałych (oraz wartości niematerialnych i prawnych) ustala się w wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) małżonka, który uprzednio wykorzystywał środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej. W takim przypadku podatnik jest również zobowiązany do dokonywania odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuowania metody amortyzacji, przyjętej uprzednio przez małżonka (art. 22h ust. 3 ustawy o PIT).

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 maja 2013 r., nr IPPB1/415-192/13-5/MT.

Towary handlowe

Zgodnie z art. 31 § 1 Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 788 z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Istotna cechą ustawowej wspólności majątkowej jest jej bezudziałowy charakter i dlatego jest ona nazywana współwłasnością łączną małżonków. Oznacza to, że każdy małżonek ma prawo do wszystkich przedmiotów łącznie, jak i do każdego z osobna, a nie tylko do określonego ułamkowo udziału.

Natomiast art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, określa co stanowi osobisty majątek każdego z małżonków. Do majątku odrębnego małżonków nie zalicza się przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 34¹ Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka. Z kolei art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego ustanawia zakaz żądania podziału majątku wspólnego, a także rozporządzania w jakiejkolwiek formie udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Małżonek prowadzący działalność gospodarczą ma przy tym prawo do samodzielnego zarządzania przedmiotami majątkowymi służącymi do prowadzenia przez niego indywidualnej działalności gospodarczej (art. 36 § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

W myśl art. 206 i 207 Kodeksu Cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Wobec powyższego małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie współwłasności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią. Mając na uwadze treść ww. przepisów należy przyjąć, że dają one możliwość przekazania towarów handlowych stanowiących współwłasność łączną małżonków, wykorzystywanych w działalności gospodarczej żony - na rzecz Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o PIT i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

W omawianym stanie faktycznym żona Wnioskodawcy zamierza przekazać Wnioskodawcy nieodpłatnie przedsiębiorstwo w skład którego wchodzą m.in. towary handlowe. Wnioskodawca zamierza wykorzystywać ww. składniki majątku w swojej działalności. Między małżonkami istnieje wspólność majątkowa małżeńska (wspólność ustawowa). Przekazywane towary handlowe stanowią przedmiot ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej.

W rozpatrywanej sprawie, po przejęciu towarów handlowych Wnioskodawca stanie się ich zarządcą i to Wnioskodawca w swojej działalności gospodarczej będzie osiągał przychody z tytułu sprzedaży tych przejętych towarów. W przypadku gdy małżonkowie prowadzą odrębne działalności gospodarcze, jednakże żona zamierza swoje przedsiębiorstwo przekazać mężowi wraz z niesprzedanymi towarami handlowymi do działalności prowadzonej przez męża, to żadne przepisy nie zabraniają, aby małżonkowie mający wspólność majątkową nie mogli ustalić miedzy sobą, które z nich będzie i od kiedy osobą zarządzającą rzeczami nabytymi ze wspólnych środków finansowych. Z uwagi na obowiązujące w przedstawionym przypadku, a wymienione wcześniej przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, koszt nabytych towarów, a przekazanych z działalności żony do działalności Wnioskodawcy z chwilą przekazania tych towarów spełni w przypadku Wnioskodawcy przesłankę wymienioną w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, ponieważ będzie można uznać, że został poniesiony w celu uzyskania przychodu w firmie Wnioskodawcy. Ustawa o PIT, nie określa w jakim czasie od dnia poniesienia kosztu musi być osiągnięty z tego tytułu przychód.

Tym samym, wydatki poniesione na zakup towarów handlowych, które Wnioskodawca otrzyma od żony będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 24 listopada 2015 r. nr ITPB1/4511-1012/15/WM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r. poz. 2082 z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Natomiast w myśl art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

Wyżej wymieniony przepis określa, zatem, co stanowi osobisty majątek każdego z małżonków. Do majątku odrębnego małżonków nie zalicza się, zatem przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

W myśl art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Wobec powyższego małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie współwłasności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią.

Mając na uwadze treść ww. przepisów należy przyjąć, że dają one możliwość przekazania towarów handlowych stanowiących współwłasność łączną małżonków, wykorzystywanych w działalności gospodarczej żony Wnioskodawcy - na rzecz Zainteresowanego.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza zarejestrować indywidualną działalność gospodarczą oraz zarejestrować się jako czynny podatnik VAT. W trakcie małżeństwa, żona Wnioskodawcy rozpoczęła prowadzenie indywidualnej działalności gospodarczej jako czynny podatnik VAT.

Żona Wnioskodawcy planuje bezpłatnie przekazać Wnioskodawcy (na podstawie protokołu przekazania) do dalszego prowadzenia całą prowadzoną dotychczas działalność gospodarczą. Przedmiotem przekazania między małżonkami będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Składnikami przedsiębiorstwa, które zostanie przekazane pomiędzy małżonkami, są m.in. środki trwałe oraz towary handlowe. Na bazie przekazanego przedsiębiorstwa, Wnioskodawca będzie kontynuował działalność gospodarczą prowadzoną uprzednio przez żonę.

Pomiędzy Wnioskodawcą a jego małżonką obowiązuje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej.

W rozpatrywanej sprawie wyjaśnić należy, że - po przejęciu towarów handlowych Wnioskodawca w swojej działalności gospodarczej będzie osiągał przychody z tytułu sprzedaży przejętych towarów. Żadne przepisy nie zabraniają przy tym, aby małżonkowie mający wspólność majątkową ustalili między sobą, które z nich będzie i od kiedy osobą zarządzającą rzeczami nabytymi ze wspólnych środków finansowych.

Z uwagi na przytoczone przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, koszt nabytych towarów które zostaną przekazane z działalności żony do działalności Wnioskodawcy spełni przesłankę wymienioną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ będzie można uznać, że został poniesiony w celu uzyskania przychodu w firmie Wnioskodawcy. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie określa, w jakim czasie od dnia poniesienia kosztu musi być osiągnięty z tego tytułu przychód.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku uznać należy, że wydatki poniesione na zakup towarów handlowych, które Wnioskodawcy zostaną przekazane z działalności żony będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W kwestii amortyzacji środków trwałych które zostaną przekazane z działalności gospodarczej żony, do działalności Wnioskodawcy, wskazać należy co następuje.

Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalania wartości początkowej, który jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób nabycia, reguluje art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze spadku lub darowizny, łączną wartość początkową nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowi suma ich wartości rynkowej, nie wyższa jednak od różnicy pomiędzy wartością tego przedsiębiorstwa albo jego zorganizowaną częścią a wartością składników mienia, niebędących środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi, określoną dla celów podatku od spadków i darowizn.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

W przypadku jednak nabycia do prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej składników majątku, które wcześniej stanowiły środki trwałe w pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej indywidualnie przez małżonka podatnika, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje wyjątek od powyższej zasady.

W myśl bowiem art. 22g ust. 12 ww. ustawy, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego.

Przy czym, zgodnie z art. 22g ust. 13 pkt 5 ww. ustawy, przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu).

Stosownie natomiast do treści art. 22h ust. 3 ww. ustawy, podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż Wnioskodawca, przyjmując do swojej działalności gospodarczej m.in. środki trwałe, które wchodziły w skład przedsiębiorstwa otrzymanego przez niego od żony, a więc wykorzystywane uprzednio w prowadzonej przez żonę Wnioskodawcy pozarolniczej działalności gospodarczej, może dokonywać ich amortyzacji. Jednakże z uwagi na fakt, iż przedmiotowe środki trwałe były najpierw amortyzowane przez żonę Wnioskodawcy w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a następnie te same środki trwałe będą przedmiotem amortyzacji w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, to wartość początkową tych środków trwałych winien on ustalić na podstawie cyt. wyżej art. 22g ust. 13 pkt 5 w zw. z art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 ww. ustawy, a więc w wysokości wartości przyjętej wcześniej przez małżonkę oraz kontynuować stosowaną przez nią metodę amortyzacji przedmiotowych środków trwałych. Przy dokonywaniu amortyzacji tych środków trwałych Wnioskodawca powinien również uwzględnić dokonane już przez żonę odpisy amortyzacyjne. Przekazane Wnioskodawcy środki trwałe już zamortyzowane w działalności gospodarczej żony, należy ująć w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, jednak bez możliwości ich amortyzacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.