ITPB1/4511-1113/15/MPŁ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2015 r. (data wpływu 17 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych - jest nieprawidłowe.

* przychodu z działalności gospodarczej oraz wydatków związanych z nieruchomością - jest prawidłowe.

W dniu 17 listopada 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą, obejmującą aktualnie usługi diagnostyki laboratoryjnej i wynajem nieruchomości na cele usługowe (prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, rozlicza podatek dochodowy na zasadach ogólnych, nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT) otrzymała w ramach podziału spadku po zmarłym mężu, udział 4/6 w nieruchomości (budynek usługowy). Pozostałą część nieruchomości otrzymały w ramach podziału spadku dwie córki Wnioskodawczyni, w równych częściach po 1/6.

Nieruchomość była wykorzystywana w jednoosobowej działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni, wprowadzona jako środek trwały, amortyzowana oraz wynajmowana na cele usługowe.

Nieruchomość ta jest obciążona kredytem hipotecznym. Ze względu na skomplikowaną sytuację prawną, do czasu uzyskania pełnoletności przez jednego ze współwłaścicieli nieruchomości, umowa kredytu hipotecznego dotycząca nieruchomości pozostanie w dotychczasowej formie tj. stroną umowy pozostanie mąż podatniczki. Natomiast do spłaty kredytu (kapitału i odsetek oraz ewentualnych innych kosztów okołokredytowych) zobowiązana jest Wnioskodawczyni, co też czyni w comiesięcznych spłatach.

Podatniczka postanowiła kontynuować wynajem nieruchomości na cele usługowe. W związku z tym nieruchomość została wniesiona (zgodnie z udziałem 4/6) jako środek trwały do jednoosobowej działalności gospodarczej podatniczki.

Z dwiema pozostałymi współwłaścicielkami nieruchomości (jedna córka niepełnoletnia i druga córka pełnoletnia) Wnioskodawczyni podpisała porozumienie, mówiące o tym, że wszelkie prawa i obowiązki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie wynajmu lokali w nieruchomości, będą ujmowane przez Wnioskodawczynię w ramach jej jednoosobowej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem po uzupełnieniu zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawczyni jest zobowiązana do wystawiania faktur sprzedaży dotyczącej wynajmowanej nieruchomości i wykazywania całości pożytku z najmu jako swojego przychodu z działalności gospodarczej.

2. Czy Wnioskodawczyni w ramach swojej działalności gospodarczej ma prawo do ujmowania całości kosztów związanych bezpośrednio z eksploatacją nieruchomości typu: energia, woda, ścieki, ogrzewanie, telefony, wywóz nieczystości, utrzymanie porządku i czystości, ochrona itp. oraz związane pośrednio z nieruchomością typu usługi księgowe, doradztwo podatkowe i prawne itp....

3. Czy Wnioskodawczyni w ramach swojej działalności gospodarczej ma prawo do ujmowania całości czy 4/6 kosztów (proporcjonalnie do posiadanego udziału) związanych z nieruchomością typu: amortyzacja, odsetki i koszty okołokredytowe, podatek od nieruchomości, opłaty z tytułu użytkowania wieczystego itp....

4. Czy tuż przed przekroczeniem limitu 150.000 zł (o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług), obejmującego wynajem na cele usługowe, będzie zobowiązana do rejestracji jako podatnik VAT czynny a co za tym idzie do wystawiania faktur VAT dotyczących wynajmowanej nieruchomości na cele usługowe.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest rozpoznanie wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie obowiązku rejestracji dla celów podatku od towarów i usług oraz wystawiania faktur zostanie wydana odrębna interpretacja.

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawczyni, jest zobowiązana do ujmowania całości przychodów z tej nieruchomości w swojej działalności gospodarczej.

Ad. 2-3

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z tym, że nieruchomość stanowi środek trwały prowadzonej działalności gospodarczej, tytułem prawnym do wykorzystywania całości nieruchomości w działalności podatniczki jest umowa zawarta z pozostałymi współwłaścicielami, na mocy której podatniczka została m.in. zobowiązana do ponoszenia wszelkich kosztów związanych z nieruchomością, jak również biorąc pod uwagę fakt, że wszelkie koszty bezpośrednio i pośrednio związane z nieruchomością ponoszone są w celu uzyskania lub zabezpieczenia źródła przychodu w postaci wynajmu na cele usługowe, podatniczka ma prawo do ujęcia całości kosztów wymienionych w pytaniu nr 2 i w pytaniu nr 3, jako koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że w przypadku kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup nieruchomości, nie zostały dopełnione względy formalne, tj. przepisanie na obecnych właścicieli. Bowiem faktycznymi właścicielami nieruchomości są spadkobiercy, przyjmujący nie tylko prawa, ale i obowiązki, w tym między innymi wynikające z kredytu hipotecznego. Naturalnie odsetki i koszty okołokredytowe, mogą być ujęte jako koszty uzyskania przychodów w wysokości wydatku, czyli faktycznie opłaconej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych - jest nieprawidłowe, w zakresie przychodu z działalności gospodarczej oraz wydatków związanych z nieruchomością - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i pkt 6 tego przepisu:

* pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

* najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, - w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest wraz z córkami współwłaścicielką nieruchomości otrzymanej w spadku po zmarłym mężu.

Nieruchomość była wykorzystywana w jednoosobowej działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni, wprowadzona jako środek trwały, amortyzowana oraz wynajmowana na cele usługowe. Wnioskodawczyni postanowiła kontynuować najem nieruchomości na cele usługowe. W związku z tym podpisała porozumienie z dwiema pozostałymi współwłaścicielkami nieruchomości (jedna córka niepełnoletnia i druga córka pełnoletnia), mówiące o tym, że wszelkie prawa i obowiązki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie wynajmu lokali w nieruchomości, będą ujmowane przez Wnioskodawczynię w ramach jej jednoosobowej działalności gospodarczej. Nieruchomość jest środkiem trwałym w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż całość pożytków pobieranych przez Wnioskodawczynię z wynajmu przedmiotowej nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej należy uznać za przychód z działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

* nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

* dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

* nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

W tym miejscu należy wskazać na przepis art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze spadku lub darowizny mogą stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej. Jednakże w przypadku środków trwałych, których podatnik jest współwłaścicielem, możliwość ta dotyczy jedynie odpisów amortyzacyjnych od tej części wartości początkowej środków trwałych w jakiej podatnikowi przysługuje udział we współwłasności.

Z powołanego przepisu art. 22g ust. 11 cytowanej ustawy wyraźnie wynika, iż w przypadku kiedy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, jego wartość początkową ustala się w takiej proporcji jego wartości w jakiej podatnik pozostaje jego współwłaścicielem. Nie dotyczy to tylko sytuacji, kiedy współwłaścicielami składnika majątku są małżonkowie i wykorzystują dany składnik majątku w odrębnie prowadzonych przez siebie działalnościach gospodarczych.

W związku z powyższym, prowadząc jednoosobową działalność gospodarczą na własny rachunek przy wykorzystywaniu nieruchomości, stanowiącej współwłasność Wnioskodawczyni i Jej dzieci, wartość początkową tej nieruchomości Wnioskodawczyni powinna ustalić w takiej proporcji jej wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku, czyli zgodnie z dyspozycją art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na powyższe nie ma wpływu fakt, że Wnioskodawczyni wykorzystuje tą nieruchomość w całości w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

W części dotyczącej ujmowania odpisów amortyzacyjnych w kosztach uzyskania przychodu, stanowisko Wnioskodawczyni należało zatem uznać za nieprawidłowe. Wnioskodawczyni może bowiem zaliczyć do kosztów odpisy dokonane od wartości początkowej ustalonej w proporcji do udziału we współwłasności.

Odnosząc się natomiast do kwestii zaliczenia w koszty uzyskania przychodów - podatku od nieruchomości, opłat z tytułu użytkowania wieczystego, usług księgowych i doradztwa oraz kosztów związane bezpośrednio z eksploatacją nieruchomości (tekst jedn.: energia, woda, ścieki, ogrzewanie, telefony, wywóz nieczystości, utrzymanie porządku i czystości, ochrona itp.) płaconych przez Wnioskodawczynię, zgodnie z zawartym porozumieniem - należy stwierdzić, że powyższe wydatki będą stanowić koszt uzyskania przychodów dla Wnioskodawczyni.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa oraz opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że wymienione wyżej wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię mieszczą się w definicji art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione i prawidłowo udokumentowane wydatki, o których mowa powyżej.

W kwestii zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup nieruchomości, która jest wykorzystywana w działalności gospodarczej, wskazać należy, co następuje.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

* pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

* pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie stanowią również kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W świetle powyższego należy uznać, że dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 33 cytowanej ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z wyżej powołanych przepisów wynika, że odsetki od kredytu mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem łącznego spełnienia następujących warunków:

Należy przy tym podkreślić, że ustawodawca nie różnicuje rodzaju kredytu, od którego spłacane są odsetki. Jednakże należy zaznaczyć, iż to na Wnioskodawczyni spoczywa obowiązek udowodnienia faktu, że pobrane środki zostały przeznaczone na cel związany z przedmiotem prowadzonej działalności.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że jeżeli odsetki od kredytu zostały naliczone i zapłacone po dniu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji środków trwałych, to wówczas można je zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Zaznaczyć jednak należy, że zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli odsetki od kredytu zostały naliczone i zapłacone do dnia przekazania środka trwałego do używania, to zwiększają one wartość początkową tego środka trwałego i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Reasumując, przepisy ww. ustawy nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę odsetek od pożyczek (kredytów) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu.

Warunkiem uznania odsetek od kredytu za koszt uzyskania przychodów, jest ich zapłacenie oraz istnienie związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, między kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Istotne dla oceny, czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej jest to, czy zapłacone zobowiązanie oraz wykorzystywana nieruchomość mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Przyjmując za Wnioskodawczynią, że spłaty kredytu dokonuje wyłącznie ona, wskazać należy, że wydatki ponoszone od momentu wprowadzenia nieruchomości do ewidencji środków trwałych z tytułu odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup tej nieruchomości mogą być w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Końcowo wskazać należy, że to strony dokonujące czynności cywilnoprawnych określają warunki zawieranych przez siebie umów. Wobec powyższego analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych, a zwłaszcza kwestii rozliczeń między stronami, nie mieści się w ramach postępowania określonego w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Tutejszy organ zastrzega, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Przy czym organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności (art. 199a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest - zgodnie z zakresem wniosku - sposób ustalenia wartości początkowej nieruchomości. Zakres wniosku wyznacza bowiem w szczególności:

* stan faktyczny przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,

* stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz

* zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.