ITPB1/4511-1064/15/PSZ - Sposób zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z przebudową wejścia i podjazdów dla osób niepełnosprawnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2015 r. (data wpływu) uzupełnionym pismem z dnia 8 stycznia 2016 r. (data wpływu 12 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z przebudową wejścia i podjazdów dla osób niepełnosprawnych - jest prawidłowe.

W dniu 30 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z przebudową wejścia i podjazdów dla osób niepełnosprawnych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 12 stycznia 2016 r. (data wpływu 14 stycznia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan wraz z żoną Specjalistyczną Przychodnię Lekarską. Posiadają Państwo w użytkowaniu wieczystym na 96 lat działki. Wraz z żoną - od dnia 2 kwietnia 1998 r. - jest Pan właścicielem lokalu użytkowego, w którym jest prowadzona ww. Przychodnia Lekarska. Lokal ten jest środkiem trwałym w działalności gospodarczej małżonków i obecnie jest jeszcze amortyzowany. W budynku jest 12 lokali mieszkalnych i 3 lokale użytkowe. Do przychodni prowadzi odrębne wejście i podjazd dla osób niepełnosprawnych. Chodnik był bardzo szeroki, zezwolono Państwu by podjazd do przychodni mógł częściowo być usytuowany na chodniku. W dniu 25 lipca 2014 r. otrzymaliście pismo od Prezydenta Miasta, w którym poinformował, o budowie linii tramwajowej, która obejmie Państwa działki. W związku z powyższym podjazd dla osób niepełnosprawnych musiał być przebudowany. Pracownia Kosztorysowo-Projektowa w kosztorysie szacunkowym określiła, iż jest to przebudowa wejścia i podjazdów dla osób niepełnosprawnych.

W momencie gdy władze miasta podjęły decyzję o budowie linii tramwajowej chodnik został zwężony, a Państwo otrzymaliście decyzję, by podjazd do przychodni skrócić i zwęzić. W związku z tym podjęte zostały roboty budowlane, by podjazd skrócić i częściowo zwęzić. Prace te jeszcze nie zostały zakończone, pozostało jeszcze pomalowanie podjazdu, ale ze względu na stan pogody zostaną one wykonane na wiosnę. Obecny koszt skrócenia i zwężenia podjazdu to kwota 42.886 zł. Roboty te nie podwyższają wartości budynku stanowią one wartość remontu tego podjazdu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy świetle art. 22 i 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przebudowa wejścia i podjazdów do przychodni jest kosztem podatkowym.

Zdaniem Wnioskodawcy, przebudowa ta jest koniecznością wynikającą z budowy linii tramwajowej. Nie jest to Państwa przedsięwzięcie. Przy czym nie jest to budowa podejścia na nowo lecz jej przebudowa. W tym stanie rzeczy nie jest tworzony nowy środek trwały, a przebudowa już istniejącego środka trwałego. Dlatego uważa Pan, że koszt przebudowy podejścia można zaliczyć do kosztów podatkowych, a nie poprzez odpisy amortyzacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

* wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przez ulepszenie środków trwałych należy rozumieć:

* przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,

* rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,

* rekonstrukcję, tj. odtworzenie zużytych całkowicie lub częściowo składników majątku,

* adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych, rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,

* modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Z kolei, istotą remontu jest wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, niezwiększających jego wartości początkowej. Remontem jest zatem przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego poprzez wymianę zużytych składników technicznych, nie powodujące jednak zmian w użytkowaniu, przeznaczeniu i konstrukcji tego obiektu. Remont środka trwałego powinien zmierzać do zachowania jego dotychczasowej substancji. Konsekwencją remontu ma być utrzymanie środka trwałego we właściwym stanie technicznym i użytkowym.

W przypadku, gdy wydatki zostaną poniesione na remont środka trwałego - bez względu na ich wielkość stanowią koszty uzyskania przychodów.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że prowadzi Pan wraz z żoną Specjalistyczną Przychodnię Lekarską. Wraz z żoną - od dnia 2 kwietnia 1998 r. - jest Pan właścicielem lokalu użytkowego, w którym jest prowadzona ww. Przychodnia Lekarska. Lokal ten jest środkiem trwałym w działalności gospodarczej małżonków i obecnie jest jeszcze amortyzowany. Do przychodni prowadzi odrębne wejście i podjazd dla osób niepełnosprawnych. Chodnik był bardzo szeroki, zezwolono Państwu by podjazd do przychodni mógł częściowo być usytuowany na chodniku. W dniu 25 lipca 2014 r. otrzymaliście pismo od Prezydenta Miasta, w którym poinformował, o budowie linii tramwajowej, która obejmie Państwa działki. Wobec tego podjazd dla osób niepełnosprawnych musiał być przebudowany. W związku z tym podjęte zostały roboty budowlane. Roboty te nie podwyższają wartości budynku stanowią one wartość remontu tego podjazdu.

Mając na uwadze zaprezentowany opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy a także kierując się Pana oświadczeniem, iż dokonuje Pan jedynie remontu podjazdu oraz, że roboty nie podwyższają wartości środka trwałego należy stwierdzić, że wydatki związane z remontem środka trwałego wykorzystywanego w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej składnika majątku, nie stanowią kosztów ulepszenia, w rozumieniu art. 22g ust. 17 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mogą zatem być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu, o ile spełniają kryterium celowości wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym mieć na uwadze, że to na podatniku spoczywa ciężar dowodu odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont podjazdu, zgodnie z zasadą, iż konieczność udowodnienia określonych okoliczności spoczywa na stronie, która wywodzi z nich skutki prawne.

Podkreślić jednak należy, że interpretacja indywidualna stanowi ocenę prawną stanowiska pytającego w jego indywidualnej sprawie, która nie toczy się jednak jeszcze w ramach postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej albo postępowania przed sądem administracyjnym. W ramach interpretacji organ podatkowy dokonuje oceny tego stanowiska na podstawie przytoczonych przepisów prawa.

Postępowanie interpretacyjne w istocie nie jest postępowaniem podatkowym, nie może też zastępować postępowania podatkowego. Przepis art. 14h Ordynacji podatkowej nakazuje do załatwienia wniosku o interpretację stosować tylko niektóre przepisy działu IV ustawy (Postępowanie podatkowe).

Wydając więc interpretację indywidualną w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny. Jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.