ITPB1/415-959/11/IG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2011 r. (data wpływu 15 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego - jest prawidłowe.

W dniu 15 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1 lipca 2004 r. W roku 2010 wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro. Podstawowym rodzajem działalności są roboty ziemne koparką, oprócz tego Wnioskodawca wykonuje transport usługowy własnym lub wynajętym samochodem, jak również wydzierżawia sprzęt budowlany. W miesiącu sierpniu 2011 zakupiono koparko-ładowarkę. Z dniem otrzymania sprzętu i faktury - środek trwały został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Zapłata za fakturę została rozłożona na raty. Zakupiona koparko-ładowarka przeznaczona jest do wykonywania usług w zakresie robót ziemnych, jest również sprzętem przeznaczonym do wydzierżawiania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, jednorazowy odpis amortyzacyjny od wartości koparki do robót ziemnych lub wydzierżawiania stanowi pomoc de minimis objętą limitem 200.000 euro, pomimo prowadzenia również działalności w sektorze transportu drogowego.

Zdaniem Wnioskodawcy można dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od nabytej koparki pomimo rozłożenia na raty zapłaty za zakup tego środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca wskazał we wniosku, iż w sierpniu 2011 zakupił koparko-ładowarkę, od której zamierza dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

Grupa "5"- "Specjalistyczne maszyny, urządzenia i aparaty" Klasyfikacji Środków Trwałych obejmuje maszyny, urządzenia i aparaty technologiczne specjalnie dostosowane do technologii wytwarzania w poszczególnych działach wytwórczości, tj. maszyny, urządzenia i aparaty przemysłu chemicznego, maszyny i urządzenia wiertnicze, górnicze, hutnicze, gazownicze, odlewnicze, torfiarskie; aparaty oraz urządzenia do pomiarów i zabiegów geofizycznych, maszyny do obróbki surowców mineralnych i produkcji wyrobów z nich, maszyny do produkcji wyrobów z metali i tworzyw sztucznych, maszyny do obróbki i przerobu drewna, produkcji wyrobów z drewna oraz maszyny papiernicze i poligraficzne, maszyny włókiennicze i odzieżowe, maszyny do obróbki skóry i produkcji wyrobów ze skóry, maszyny, urządzenia i aparaty przemysłów rolnych i spożywczych, maszyny do robót ziemnych, budowlanych i drogowych oraz maszyny rolnicze i gospodarki leśnej, itp.

O zaliczeniu maszyny, urządzenia lub aparatu do odpowiedniej podgrupy decyduje jej przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Za odrębny obiekt uważa się z reguły poszczególne maszyny, urządzenia i aparaty wraz z wyposażeniem normalnym lub dodatkowym i specjalnym stałym. Obiekty złożone konstrukcyjnie i powiązane ze sobą w ciąg technologiczny w zespoły maszyn lub maszyn i urządzeń, agregaty ekstrakcyjne itp. wraz z wyposażeniem, należy traktować jako jeden obiekt inwentarzowy. W skład poszczególnego obiektu inwentarzowego oprócz właściwej maszyny, urządzenia aparatu lub zespołu, wchodzą fundamenty oraz konstrukcje wsporcze i ochronne.

Należy podkreślić, iż przepisy podatkowe nie regulują kwestii kwalifikowania środków trwałych do poszczególnych grup, podgrup lub rodzajów Klasyfikacji. Opinie statystyczne w przedmiocie klasyfikowania do właściwej grupy, podgrupy i rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych ustalone na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 1995 r. Nr 88, poz. 439 z późniejszymi zm.) w zakresie KŚT - Klasyfikacji Środków Trwałych (wprowadzona Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.) wydaje Ośrodek Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych, o wskazanie zaklasyfikowania rodzaju prowadzonej działalności, wyrobu lub usługi, towaru, środka trwałego lub obiektu budowlanego i wydanie informacji do Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych.

Jeżeli zatem przedmiotowa koparko-ładowarka jest środkiem trwałym, zaliczonym do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, to spełniony jest jeden z warunków dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od jej wartości początkowej.

Z omawianej metody jednorazowej amortyzacji, polegającej na możliwości jednorazowego zaliczenia w koszty uzyskania przychodów, wydatków na nabycie środków trwałych do wartości 50 000 euro mogą korzystać dwie grupy podmiotów:

Małym podatnikiem - stosownie do art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest "małym podatnikiem" w rozumieniu cytowanego przepisu - w roku 2010 wartość przychodu Wnioskodawcy ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro.

Zgodnie z art. 22k ust. 8 ww. ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Stosownie do art. 22k ust. 10 ww. ustawy, pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

Zasady pomocy de minimis w ramach Wspólnoty określa rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. Wspólnoty Europejskiej L 379/5 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Przez pomoc de minimis rozumie się pomoc przyznaną temu samemu podmiotowi gospodarczemu w ciągu bieżącego roku budżetowego oraz dwóch poprzedzających go lat budżetowych, która nie przekroczy równowartości 200 000 euro.

Przepisów tych nie stosuje się - do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego - przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego. Powyższe rozporządzenie ma zastosowanie w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. co wynika z art. 6 niniejszego rozporządzenia.

Zauważyć jednak należy, iż ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego. Zatem podatnicy prowadzący działalność gospodarczą w zakresie drogowego transportu towarowego - jak ma to miejsce w przypadku Wnioskodawcy - mają możliwość korzystania z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od zakupionych dla potrzeb tej działalności pojazdów transportu towarowego.

Ponadto wniosek dotyczy koparko-ładowarki, która nie jest wykorzystywana do działalności w zakresie transportu towarowego. Zatem, fakt że Wnioskodawca prowadzi działalność transportową nie stanowi przeszkody dla możliwości skorzystania z jednorazowej amortyzacji do zakupionej koparki.

Na podstawie art. 2 ust 2 ww. rozporządzenia, ogólna kwota pomocy de minimis przyznana dowolnemu podmiotowi gospodarczemu nie przekracza 200 000 EUR w dowolnie ustalonym okresie trzech lat budżetowych. Całkowita wartość pomocy de minimis przyznanej jednemu podmiotowi gospodarczemu działającemu w sektorze transportu drogowego przez dowolny okres trzech lat budżetowych nie może przekroczyć 100 000 EUR. Pułapy te stosuje się bez względu na formę i cel pomocy de minimis, a także bez względu na to, czy pomoc przyznana państwu członkowskiemu jest w całości, czy w części finansowana z zasobów Wspólnoty. Wyżej wymieniony okres ustala się poprzez odniesienie do lat budżetowych stosowanych przez podmiot gospodarczy w danym państwie członkowskim.

W tym miejscu wskazać należy, iż rozporządzenie Komisji w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis ustanawia limit pomocy de minimis dla jednego przedsiębiorstwa, a nie na dany sektor działalności. Wobec powyższego, w przypadku, gdy przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą w różnych sektorach, w tym w sektorze transportu drogowego, może otrzymać pomoc de minimis do pułapu 200 tys. euro w okresie 3 lat budżetowych, z czego na działalność w sektorze transportu nie może otrzymać więcej niż 100 000 EUR.

Z treści wniosku wynika, iż wątpliwości Wnioskodawcy budzi również to, czy fakt, że koparko-ładowarka zakupiona została na raty nie stanowi przeszkody dla możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego

Odnosząc się do tej kwestii, należy stwierdzić, iż mając na uwadze treść art. 22a ust. 1 ww. ustawy jednym z podstawowych wymogów dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest tytuł własności (współwłasności) do danego środka trwałego. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek trwały został oddany do używania. Z kolei zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych, którą ustala się na podstawie art. 22g ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia. Ceną nabycia zgodnie z powołaną ustawą jest kwota należna zbywcy, powiększona o ewentualne koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Podkreślenia wymaga fakt, iż możliwość wyboru jednorazowej metody amortyzacji nie została uwarunkowana formą zapłaty za zakup środka trwałego. Nie ma zatem przeszkód do jej stosowania, gdy zapłata za środek trwały nastąpiła w ratach - jak ma to miejsce w przypadku Wnioskodawcy. Decydujący jest bowiem tytuł własności (współwłasności) do danego środka trwałego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Reasumując - w odniesieniu do cytowanych wyżej przepisów oraz przedstawionego stanu faktycznego - należy uznać, iż prowadzenie przez Wnioskodawcę działalności w zakresie transportu drogowego oraz płatność ratalna za zakupioną koparko-ładowarkę nie wyklucza możliwości dokonania przez Wnioskodawcę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej koparko-ładowarki w ramach i na zasadach pomocy de minimis.

Należy przy tym zastrzec, iż rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego sprawy.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega bowiem regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego - nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę spełnienia przez Wnioskodawcę przesłanek do zastosowania jednorazowej amortyzacji koparko-ładowarki. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest bowiem sam przepis prawa. Wobec tego, wydając przedmiotową interpretację oparto się na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, w którym wskazano na istnienie przesłanek do zastosowania jednorazowej amortyzacji środka trwałego. W przypadku, gdy w toku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwe organy ustalą, że przytoczony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, to wówczas Wnioskodawca nie będzie mógł ze skutkiem prawnym powołać się na niniejszą interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.