ITPB1/415-945/10/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2010 r. (data wpływu 7 października 2010 r.),uzupełnionym pismem z dnia 22 grudnia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej budynku - jest prawidłowe.

W dniu 7 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej budynku.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalności gospodarczą od 1 kwietnia 2009 r. W majątku prywatnym posiada budynek wytworzony na cele osobiste, który zamierza przeznaczyć do wykorzystywania w działalności gospodarczej, jako obiekt noclegowy turystyczny, miejsce krótkotrwałego zakwaterowania (PKWiU 55.20Z). Wnioskodawca posiada operat szacunkowy wartości rynkowej tej nieruchomości z 7 października 2008 r., w którym jest ustalony stan budynku jako dobry, piętro i elewacja do wykończenia z przyjętą wyceną za 1 m^2. powierzchni użytkowej 2.712 zł. Ustalenie kosztu wytworzenia w inny sposób jest nie możliwe gdyż Wnioskodawca budował budynek przez wiele lat nie zbierając dokumentacji kosztowej. Wraz z rozpoczęciem działalności Wnioskodawca ponosi nakłady inwestycyjne na wykończenie owego budynku tak by był on zdatny do użytku i kompletny. Do środków trwałych dla celów podatkowych można zaliczyć tylko takie składniki majątkowe, które są kompletne i zdatne do użytku zaś obiekt znajdujący się w częściowej budowie (wykończenie piętra) nie spełnia kryterium kompletności, więc nie został on do tej pory wprowadzony do środków trwałych. Prace wykończeniowe Wnioskodawca ma zamiar zakończyć w grudniu 2010 r.

Wnioskodawca nie ma możliwości określenia rzeczywistego kosztu wytworzenia budynku wg dokumentacji kosztowej znane mu są jedynie koszty nakładów inwestycyjnych poniesione od 1 kwietnia 2009 r. - netto 55.499 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Jak ustalić wartość początkową budynku. Czy zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jeżeli nie można ustalić kosztu wytworzenia wartości początkową ustala się w wysokości z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego powołanego przez podatnika.

Czy Wnioskodawca może przyjąć wycenę biegłego którą posiada z października 2008 r. oraz powiększyć ją o wartość nakładów inwestycyjnych netto.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest ujęcie wartości początkowej budynku wg art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż budynek powstał przed rozpoczęciem działalności podatnika i niemożliwe jest ustalenie jego dotychczasowych kosztów wytworzenia oraz zwiększenie tej wartości poprzez nakłady inwestycyjne. Zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia poprzedzającego rok założenia ewidencji i stopnia ich zużycia. Wobec powyższego Wnioskodawca uważa, iż może ustalić wartość początkową budynku wg operatu szacunkowego z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 8 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w przypadku wprowadzenia budynku do ewidencji w styczniu 2011 r. należy przyjąć wycenę biegłego z grudnia 2010 r. (obecna wycena z października 2008 r. nie może zostać uwzględniona) oraz zwiększenie tej wartości o poczynione nakłady inwestycyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

W myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na ustalenie wartości początkowej w wysokości określonej przez biegłego.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

W myśl natomiast przepisu art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Z powyższego należy zatem wywieść, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko w wyjątkowych sytuacjach dopuszcza ustalenie wartości początkowej środka trwałego w oparciu o opinię biegłego. Odnieść to należy między innymi do przypadku, gdy podatnik wprowadza do działalności gospodarczej lub oddaje do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy itp. składnik majątku wykorzystywanych uprzednio na osobiste potrzeby i nie udokumentował ponoszonych w tym celu wydatków. Wobec tego wskazany sposób określenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w treści art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego zgodnie z generalną zasadą ustanowioną w art. 22g ust. 1 pkt 2 w powiązaniu z art. 22g ust. 4 ww. ustawy musi więc być spowodowana szczególnymi, wyjątkowymi okolicznościami.

Zauważyć należy, iż w przedstawionym przez Wnioskodawcę zdarzeniu przyszłym, istotnym jest, iż nieruchomość należy do jego majątku osobistego.

Jak wskazano we wniosku, wytworzenie budynku we własnym zakresie nie nastąpiło w ramach działalności gospodarczej. Dopiero w późniejszym okresie Wnioskodawca podjął decyzję, że powyższy budynek przeznaczony zostanie do pozarolniczej działalności gospodarczej.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że jeżeli budynek budowany był z przeznaczeniem dla celów prywatnych, i w istocie Wnioskodawca nie posiada dokumentów wskazujących wysokość poniesionych na jego budowę wydatków, a następnie przeznaczony został do działalności gospodarczej, to wartość początkową tego budynku można ustalić na podstawie wyceny biegłego rzeczoznawcy, zgodnie z zasadami określonymi w ww. art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten odsyła do cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, tj. cen środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji. Przy tym, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (ust. 16 art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.