ITPB1/415-926/10/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2010 r. (data wpływu 1 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z założeniem winnicy - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 października 2010 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 23 grudnia 2010 r. (data wpływu 30 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z założeniem winnicy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od kilku lat prowadzi działalność gospodarczą w zakresie budownictwa. Nabył grunt rolny z zamiarem rozszerzenia działalności gospodarczej w zakresie produkcji wina. Planowana działalność w zakresie produkcji wina będzie obejmowała cały cykl związany z wytworzeniem wina, t.j: uprawę, poprzez przetworzenie winogron i kończący się wyprodukowaniem gotowego produktu w postaci wina, przeznaczonego do sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki związane z przygotowaniem podłoża pod uprawę winogron, ogrodzenie terenu, zakup roślin, środków ochrony roślin, zakup wszystkich materiałów niezbędnych do produkcji wina należy uznać jako spójny koszt prowadzonej działalności gospodarczej mającej na celu produkcję wina.

Zdaniem Wnioskodawcy, nakłady na przygotowanie produkcji wina, obejmujące przygotowanie terenu pod uprawę, zakup roślin, uprawę winorośli oraz zakup wszelkich materiałów zmierzających do uzyskania towaru przeznaczonego dla klienta indywidualnego, można traktować jako koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż związane są z pełnym cyklem produkcyjnym, którego produktem końcowym będzie butelkowane wino przeznaczone do sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Przepis art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ustawy,

* być właściwie udokumentowany.

W powołanym przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo - skutkowego tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Opis zdarzenia przyszłego wskazuje, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza ponieść koszty związane z założeniem winnicy. Koszty te należy rozpatrywać jako koszty uzyskania przychodów ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza, gdyż we wniosku wskazał Pan, że planowana działalność będzie obejmowała cały cykl związany z wytwarzaniem wina.

Wydatki inwestycyjne stanowią koszt uzyskania przychodów głównie w sposób pośredni, t.j. przez możliwość zaliczenia w koszty odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (tzw. odpisy amortyzacyjne).

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z treści art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22 m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższego wynika, że składniki majątkowe o wartości początkowej nieprzekraczającej 3.500 zł, mogą być zaliczone bądź do wyposażenia, bądź też do środków trwałych, jednakże decyzję o tym jak zostaną one zakwalifikowane, ustawodawca pozostawił podatnikowi.

Przepis art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r. stanowi natomiast, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia;

1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 22g ust. 3).

Z kolei za koszt wytworzenia uważa się, w myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy, wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że stosownie do postanowień art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Na tle analizy powyższych przepisów stwierdza się, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w ramach planowanego zadania inwestycyjnego, zmierzające do nabycia, wytworzenia lub ulepszenia środków trwałych, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Koszt podatkowy mogą stanowić wyłącznie odpisy amortyzacyjne naliczone po oddaniu środków trwałych do używania.

Zatem, jeżeli ogrodzenie terenu uprawy winogron, wybudowane budowle, zakupione maszyny i urządzenia związane z przerobem winogron i produkcją wina, będą stanowiły środki trwałe, to koszty ich nabycia lub wytworzenia, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć odpisy amortyzacyjne od ich wartości początkowej.

Natomiast ogólne koszty ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z planowaną produkcją wina, nie stanowiące kosztu wytworzenia środków trwałych, takie jak koszty przygotowania gruntu pod uprawę, zakup roślin, środków ochrony roślin, itp. mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej z zachowaniem zasad potrącalności przewidzianych w art. 22 ust. 4-6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nieprawidłowo zatem Wnioskodawca przyjął - przedstawiając własne stanowisko w sprawie - że całość wydatków związanych z planowaną działalnością gospodarczą w zakresie produkcji wina, można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów tejże działalności gospodarczej. Nie uwzględnił bowiem, że koszty wytworzenia, czy też nabycia środków trwałych i wartości niematerialnych, jako wydatki inwestycyjne, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wyłącznie poprzez odpisy amortyzacyjne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.