ITPB1/415-904/11/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2011 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji podatkowej należności z tytułu udzielonego zabezpieczenia finansowego dla kontrahentów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 26 sierpnia 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji podatkowej należności z tytułu udzielonego zabezpieczenia finansowego dla kontrahentów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie: handlu, wynajmu maszyn i nieruchomości, działalności finansowej, wyszukiwania miejsc pracy, usługi związane z udostępnianiem pracowników. W ramach prowadzonej działalności zamierza udzielić zabezpieczenia finansowego dla kontrahentów. Obecnie prowadzi rozmowy z dwoma kontrahentami z innych krajów UE, którzy zamierzają zawrzeć transakcję między sobą. Pan przy tych transakcjach ma tworzyć zabezpieczenie finansowe - na Pana rachunku bankowym związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą będą środki finansowe stron, które zostaną przekazane dla kontrahenta dokonującego dostawy. Przewiduje Pan, że na podstawie zawartej umowy pomiędzy nim, sprzedającym a kupującym zapłata będzie odbywać się za pośrednictwem Jego konta w sposób następujący: kupujący wpłaci na Pana konto określoną kwotę za zakupiony od drugiego kontrahenta towar, a Pan tę kwotę, pomniejszoną o kwotę prowizji za zabezpieczenie transakcji, przekaże na rachunek kontrahenta dokonującego dostawy towaru. Podkreśla Pan, że na Jego firmę nie będzie wystawiona faktura zakupu i to nie On będzie dokonywał sprzedaży towaru.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy istnieje możliwość kwalifikowania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie zawartej umowy pomiędzy Panem, dostawcą i kupującym jako różnicy pomiędzy kwotą wpływu na konto od kupującego i rozchodu z konta na rzecz dokonującego dostawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, może On ustalić przychód poprzez ustalenie różnicy pomiędzy wpływem na konto i rozchodem z konta. Uważa, iż przychodem do opodatkowania będzie różnica, którą stanowi prowizja - zgodnie z zawartą umową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Ogólne pojęcie przychodu w rozumieniu ustawy z dnia z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) określone jest w przepisach art. 11 tej ustawy. Nie ma ono jednakże zastosowania w przypadku, gdy inne przepisy ustawy w sposób odmienny określają pojęcie przychodu. Z sytuacją taką mamy do czynienia w przypadku przychodów z działalności gospodarczej.

Zgodnie z przepisem art. 14 ww. ustawy, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W przypadku przychodów z działalności gospodarczej nie jest zatem istotny moment otrzymania pieniędzy (wartości pieniężnych). Przychodem są bowiem kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane. Zasadnicze znaczenie ma zatem ustalenie pojęcia "kwota należna", determinuje ono bowiem rozumienie przychodu z działalności gospodarczej.

W przepisach podatkowych oraz w przepisach innych gałęzi prawa brak jest definicji pojęcia "kwota należna". Konieczne jest zatem odwołanie się do słownikowego rozumienia tego pojęcia. W myśl Słownika języka polskiego, "należny" to "przysługujący, należący się komuś". Z kolei czasownik "należeć się" oznacza tyle, co "przysługiwać komuś, stanowić dług, powinność, zapłatę".

Należy jednak mieć też na uwadze fakt, iż w większości przypadków umowy występujące w obrocie gospodarczym mają charakter odpłatny. Wierzytelności pieniężne (należności) związane są z dokonywaniem przez podatnika innych świadczeń na rzecz drugiej strony. Są więc kwotami należnymi za świadczenie wykonywane przez podatnika.

Tak więc w celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw otrzymania przez podatnika kwoty należnej. Jest to tym bardziej istotne, jeśli zważyć, że w niektórych przypadkach kwoty otrzymane nie są kwotami należnymi.

Dotyczyć to może w szczególności tych umów, w których podatnik występuje jako szeroko rozumiany pośrednik (przedstawiciel, pełnomocnik, zastępca pośredni etc.). W tych przypadkach, gdy podatnik działa na rzecz kogoś innego, kwotami należnymi nie są kwoty otrzymane od osoby, która jest drugą stroną umowy zawieranej i wykonywanej przez pośrednika, lecz wynagrodzenie wypłacane podatnikowi przez osobę, na rzecz której działa. Przychodem z działalności gospodarczej jest wówczas prowizja (lub inaczej: określone wynagrodzenie), a nie kwoty otrzymywane z tytułu czynności dokonywanej przez podatnika (działającego na rzecz innej osoby).

Z treści wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności zamierza Pan udzielić zabezpieczenia finansowego dla kontrahentów, którzy zamierzają zawrzeć transakcję między sobą. Pan przy tej transakcji ma tworzyć zabezpieczenie finansowe - na Pana rachunku bankowym związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą będą środki finansowe stron, które zostaną przekazane dla kontrahenta dokonującego dostawy. Faktura na zakup towaru nie będzie wystawiona na Pana firmę jak również nie będzie Pan dokonywał sprzedaży towaru. Przebieg transakcji będzie następujący: kupujący wpłaci na Pana konto określoną kwotę za zakupiony od drugiego kontrahenta towar, a Pan tę kwotę (pomniejszoną o kwotę prowizji za zabezpieczenie transakcji) przekaże na rachunek kontrahenta dokonującego dostawy towaru.

Mając zatem na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej w przypadku świadczenia usług zabezpieczenia finansowego dla kontrahentów, będzie kwota ustalonej na podstawie umowy prowizji, stanowiąca w tym przypadku różnicę pomiędzy kwotą wpływu na Pana konto od kupującego i rozchodu z konta na rzecz dokonującego dostawy.

Dodatkowo wskazać należy, iż jeżeli opis zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.