ITPB1/415-793/08/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2008 r. (data wpływu 17 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czesnego za studia doktoranckie pracownika sfinansowane przez pracodawcę - jest prawidłowe.

W dniu 17 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czesnego za studia doktoranckie pracownika sfinansowane przez pracodawcę.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pani Doradcą Podatkowym. W swoim biurze zatrudnia Pani pracowników na podstawie umowy o pracę. Jednego z pracowników delegowała Pani na studia doktoranckie z ekonomii. Będzie Pani pokrywała koszty czesnego. Zdobyta przez pracownika wiedza ma pomóc w poszerzeniu działalności Pani przedsiębiorstwa, poprzez świadczenie usług z zakresu przeprowadzania szkoleń dla podmiotów zewnętrznych, co wiąże się ze zwiększeniem przychodu z Pani przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwota dofinansowania będzie stanowiła dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy art. 17 Kodeksu pracy zawierają jedną z naczelnych zasad prawa pracy, która stanowi iż pracodawca jest zobowiązany ułatwiać pracownikowi podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Art. 103 kodeksu stanowi zaś, że w zakresie i warunkach określonych przez Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w rozporządzeniu wykonawczym, pracodawca ułatwia pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Jest to rozporządzenie z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych. (Dz. U. Nr 103, poz. 472 z późn. zm.). Zgodnie z treścią ww. rozporządzenia za wydatki na podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się kształcenie m.in. w szkole wyższej. Studia doktoranckie, na które Pani skierowała pracownika odbywają się na Uniwersytecie czyli w szkole wyższej i mieszczącej się w katalogu tej ustawy.

Katalog art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów nie zawiera wydatków ponoszonych na rzecz pracownika z tytułu świadczeń na podnoszenie kwalifikacji zawodowych. W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów. Ukończenie przez pracownika studiów doktoranckich z ekonomii wiąże się z możliwością zwiększenia Pani przychodów, poprzez "stworzenie nowej usługi" - organizowanie szkoleń dla przedsiębiorców i zwiększenie ilości obsługiwanych przedsiębiorstw.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki na czesne można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonego przedsiębiorstwa. Podobne stanowisko znajduje się w orzeczeniu NSA z dnia 13 maja 1998 r. (sygn. akt SA/Sz 1354/97; POP 2000/3/78): "Podnoszenie kwalifikacji pracowniczych ma wpływ na osiąganie przez firmę przychodów i powinno być zakwalifikowane jako koszty uzyskania przychodów, choć taki wydatek trudno wiązać z konkretnym przychodem. Jest to koszt ogólny działalności firmy, podobnie jak płace pracowników i inne tego typu koszty funkcjonowania przedsiębiorstwa".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103, poz. 472 z późn. zm.), przepisy rozporządzenia stosuje się do osób podnoszących kwalifikacje zawodowe i wykształcenie ogólne, zakładów pracy oraz organizatorów oświaty dorosłych prowadzących działalność w formach szkolnych i pozaszkolnych. W myśl § 3 ww. rozporządzenia kształcenie dorosłych w formach szkolnych odbywa się w szkołach podstawowych, ponadpodstawowych i szkołach wyższych. Może ono być realizowane na podstawie skierowania zakładu pracy lub bez takiego skierowania. Z przepisów rozporządzenia wynika, że pracownikowi, który podejmuje naukę w szkole na podstawie skierowania zakładu pracy, przysługują urlop szkoleniowy i zwolnienia z części dnia pracy w określonych wymiarach, płatne według zasad obowiązujących przy obliczaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy, jak również dodatkowe świadczenia w postaci:

* zwrotu kosztów przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia na zasadach obowiązujących przy podróżach służbowych na obszarze kraju, o ile nauka odbywa się w innej miejscowości niż miejsce zamieszkania i miejsce pracy pracownika,

* pokrycia kosztu podręczników i innych materiałów szkoleniowych,

* pokrycia opłaty za naukę, pobierane przez szkołę,

* udzielenia dodatkowego urlopu szkoleniowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, określonych w art. 23 ww. ustawy nie przewiduje wykluczenia z kosztów uzyskania przychodów, wydatków ponoszonych za pracownika związanych z jego kształceniem w szkole wyższej. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego uprawnienia konieczne jest by wydatek mógł przyczynić się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła oraz by był prawidłowo udokumentowany. Celowość ponoszenia tego rodzaju kosztów przez przedsiębiorcę jest uzasadnieniem wynikającym z przepisów prawa pracy nakazem ułatwiania pracownikom podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Zakres wiedzy, jaki pracownicy mogą zdobywać na koszt pracodawcy w ramach wyżej wymienionego obowiązku podnoszenia kwalifikacji nie jest jednak nieograniczony. Wydatki na podnoszenie kwalifikacji pracowniczych - aby mogły stanowić koszt uzyskania przychodu dla pracodawcy - muszą mieć ścisły związek z zakresem obowiązków pracownika wynikającym ze stosunku pracy oraz charakterem działalności pracodawcy. Koszty ponoszone przez Wnioskodawcę należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodu, ale jednocześnie nie jest niezbędne odnoszenie ich do konkretnego przychodu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wydatki jakie zamierza ponieść Wnioskodawca dotyczą pokrycia kosztów studiów doktoranckich z zakresu ekonomii zatrudnionego pracownika. Kierunek sfinansowanych przez Wnioskodawcę studiów wiąże się z zakresem wykonywanych przez pracownika czynności zawodowych. Studia te mają na celu zwiększenie i poszerzenie umiejętności pracownika, co w konsekwencji wiąże się z możliwością zwiększenia przychodów firmy Wnioskodawcy. Przyjąć zatem należy, iż spełniona zostanie dyspozycja generalna dotycząca kosztów uzyskania przychodów wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, tj. przedmiotowe wydatki poniesione zostaną w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy mogą więc zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem ich należytego udokumentowania. Jednakże zauważyć należy, iż to na Wnioskodawcy spoczywać będzie ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Odnośnie cytowanego we wniosku wyroku, organ podatkowy wyjaśnia, że został on wydany w indywidualnej sprawie i nie wiąże organu podatkowego do wydania interpretacji indywidualnej.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.