ITPB1/415-741/07/IB - Opodatkowanie przychodów pracowników z tytułu dojazdu do zakładu pracy sfinansowanego przez pracodawcę.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2007 r. (data wpływu 17 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 grudnia 2007 r. (data wpływu) został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń, tj. dojazdu do zakładu pracy sfinansowanego przez Spółkę.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka, jako pracodawca, zamierza finansować koszt autobusu, który dowozić będzie pracowników do zakładu pracy. Pracownicy nie będą obciążani należnościami za przejazdy - koszty w całości poniesie Spółka.

Obowiązywała będzie dobrowolność korzystania z tego środka transportu. Pracownicy będą mogli, ale nie będą zobowiązani do korzystania z przejazdu autobusem. Fakt skorzystania z przejazdu przez danego pracownika, jak i trasa przejazdu nie będą odnotowywane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka - jako płatnik - powinna pobrać zaliczki na podatek dochodowy z tytułu pokrywania kosztów dojazdu pracowników uznając, że pracownicy korzystający z przejazdów otrzymają świadczenie ze stosunku pracy i w jaki sposób w takim przypadku określić wysokość przychodu danego pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym nie wystąpi obowiązek pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż nie jest możliwe przypisanie danemu pracownikowi konkretnej kwoty przychodu. Koszty danego przejazdu autobusu będą zmienne (zależne od wielu czynników, takich jak: długość trasy, omijanie miejscowości pracownika przebywającego na urlopie, warunki drogowe i pogodowe). Z danego przejazdu korzystać będzie również zmienna ilość pracowników. Wyliczenie kosztu przejazdu i podzielenie go przez liczbę korzystających z tego przejazdu pracowników byłoby w praktyce niemożliwe (m.in. z powodu konieczności badania ilości zużytego na dany przejazd paliwa). Przyjęcie zryczałtowanych wartości przejazdu działałoby natomiast na niekorzyść pracowników. Nie byłoby bowiem pewności, czy nie zawyża się poprzez taki zabieg kwoty przychodu i pobiera nienależny podatek.

Nie można także uznać, że pracownik uzyskuje przychód w kwocie odpowiadającej wartości biletu autobusowego na liniach płatnych. Biletu tego bowiem często pracownicy nie muszą nabywać, gdyż korzystają z "przyjazdów okazjonalnych (grzecznościowych)" i nie ponoszą codziennie kosztów dojazdu do pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jednocześnie - stosownie do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, (...).

W złożonym wniosku Spółka podkreśla, iż planowany dowóz pracowników do zakładu ma charakter dobrowolny. Z zawartego we wniosku własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego wynika jednak, iż kierowca autobusu zmienia trasę, jeśli nie ma konieczności dojazdu po określonego pracownika (gdy ten przebywa np. na urlopie). Wobec tego istnieje realna możliwość ustalenia tego, którzy pracownicy korzystają z dojazdów.

Tut. organ nie kwestionuje więc poglądu, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości doliczania do dochodu pracownika wartości nieodpłatnych świadczeń finansowanych przez pracodawcę przypadających na pracownika, jeżeli określenie przez pracodawcę wysokości świadczeń faktycznie otrzymanych na poszczególnego pracownika nie jest możliwe. W przedmiotowej sprawie jednak, uwzględniając powyższe przepisy i opis zdarzenia przyszłego, istnieje możliwość zindywidualizowania wartości świadczenia otrzymanego przez poszczególnych pracowników w postaci dowozu ich do pracy na koszt pracodawcy.

Przy ustalaniu wartości nieodpłatnych świadczeń obowiązują natomiast zasady określone w wyżej cytowanym art. 11 ust. 2a ustawy.

W przypadku więc, gdy pracodawca wykupuje usługę u przewoźnika, w tym polegającą na zakontraktowaniu określonej liczby miejsc w środkach transportu firmy przewozowej dla określonej grupy pracowników wartość uzyskanego nieodpłatnego świadczenia przez danego pracownika stanowić będzie wartość wykupionej przez pracodawcę usługi dla pracownika, w tym wartość ustalona poprzez podzielenie faktycznie poniesionych kosztów na ilość pracowników korzystających z dowozu do pracy. W momencie wykupu ww. usługi znana będzie bowiem kwota przypadająca do zapłaty za jednego pracownika albo też łączna (globalna) kwota do zapłaty.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia (pracodawcy) wartość nieodpłatnego świadczenia u pracownika ustala się według cen stosowanych wobec innych odbiorców.

W pozostałych przypadkach natomiast - zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. Wartość nieodpłatnego świadczenia stanowić może więc np. wysokość ceny biletu, jaki pracownik musiałby zakupić, żeby dojechać do pracy.

Jednocześnie należy nadmienić, że o powstaniu obowiązku podatkowego po stronie podatnika nie decyduje ile razy pracownik faktycznie skorzystał z przewozu zorganizowanego przez zakład pracy (np. w ramach umowy z przewoźnikiem), ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości korzystania z danej usługi (np. wykupionej u przewoźnika).

Reasumując, w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku wartość nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika w postaci dowozu do pracy stanowi jego przychód ze stosunku pracy.

W konsekwencji więc Spółka, jako płatnik, ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.