ITPB1/415-724/09/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2009 r. (data wpływu 25 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 25 września 2009 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 4 listopada 2009 r. (data wpływu 5 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W lipcu 2009 r. jako osoba bezrobotna, otrzymała Pani dotację z Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej. Jest to pomoc de minimis udzielana z Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach projektu POKL. Środki te przeznaczone są na sfinansowanie zakupu środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych, towarów, materiałów, surowców, wyposażenia, a także na remont i adaptację lokalu. Po wpłynięciu środków, rozpoczęła Pani działalność gospodarczą i następnie kupiła z ww. środków wyposażenie biura, sprzęt itp. Wartość żadnego zakupionego składnika nie przekroczyła 3.500 zł, można więc uznać je jako wyposażenie i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu do wniosku wskazała Pani, że podstawą prawną umowy zawartej z urzędem pracy są:

* ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2000 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.);

* rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r. w sprawie dokonywania refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 62, poz. 512 z późn. zm.);

* rozporządzenie Komisji WE Nr 1998/2006 z 15 grudnia 2009 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z 28 grudnia 2006 r. str. 5).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki sfinansowane dotacją stanowią koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki sfinansowane przyznaną dotacją.

W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, występuje ograniczenie wynikające z art. 23 ust. 1 pkt 45. Jednak ograniczenie to dotyczy jedynie odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym lub zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Oznacza to, że pozostałe wydatki pochodzące z dofinansowania (wyposażenie czy zakup towarów handlowych) mogą stanowić koszty działalności gospodarczej. Ponieważ żaden z poczynionych wydatków, sfinansowanych ze środków uzyskanych z dotacji nie przekroczył wartości 3.500 zł na podstawie art. 22d ust. 1 w powiązaniu z ust. 2 ww. ustawy, nie został zaliczony do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, dlatego też można całość zakupów zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Potwierdziły to stanowisko liczne interpretacje indywidualne: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 grudnia 2008 r. ILPB1/415-756/08-3/IM, z dnia 14 marca 2008 r. IPPB1/415-489/07-4/AŻ, z dnia 16 listopada 2007 r. IPPB1/415-202/07-2/AG, postanowienia Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola z 29 grudnia 2006 r. US40/VAT/96/2006/AP, Urzędu Skarbowego w Ostrołęce z dnia 30 listopada 2006 r. US15/POIII/443/47/AG/06, Drugiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 29 marca 2006 r. 1425/021/443/4/06/IW.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że z Urzędu Pracy jako osoba bezrobotna otrzymała Pani pomoc finansową na podjęcie działalności gospodarczej. Jest to pomoc de minimis udzielana z Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach projektu POKL. Środki te przeznaczone są na sfinansowanie zakupu środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych, towarów, materiałów, surowców, wyposażenia, a także na remont i adaptację lokalu. Z ww. środków zakupiła Pani wyposażenie biura, sprzęt itp., przy czym wartość żadnego zakupionego składnika, nie przekroczyła 3.500 zł.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. (...).

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122 i 129.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.).

W treści wniosku wskazano, że podstawą umowy z urzędem pracy o przyznanie jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej była m.in. wskazana powyżej ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

W związku z powyższym, podstawę prawną zwolnienia otrzymanej dotacji od podatku dochodowego stanowi wskazany powyżej art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Analiza treści przepisów art. 22 ust. 1 jak i art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy wskazuje, że może Pani zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia i sprzętu niezbędnych do rozpoczęcia działalności gospodarczej, a sfinansowanych ze środków otrzymanych z urzędu pracy. Warunkiem zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest jednakże istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie ich poniesienia.

Wyjaśnienia wymaga przy tym, że zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.) przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Zgodnie z § 4 pkt 2 ww. rozporządzenia ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22 m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższego wynika, że składniki majątkowe o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł, mogą być zaliczone bądź do wyposażenia, bądź też do środków trwałych, jednakże decyzja o tym jak zostaną one zakwalifikowane, ustawodawca pozostawił podatnikowi.

Gdyby zakupione z dofinansowania składniki majątku stanowiły środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, zarówno wydatki na ich nabycie jak i odpisy amortyzacyjne od tej części ich wartości, która pokryta została z otrzymanej dotacji, nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) i art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy). Taka sama sytuacja wystąpi w przypadku wskazanym w art. 22g ust. 17 ww. ustawy, tj. w przypadku ulepszenia środka trwałego.

Reasumując, stwierdzić należy, że wydatki na nabycie wyposażenia (w rozumieniu cytowanego przepisu), niezbędnego do rozpoczęcia działalności gospodarczej, dofinansowanych z Urzędu Pracy, mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.