ITPB1/415-669/07/RS - Ustalając przychód z udostępniania samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika należy wziąć pod uwagę m.in. markę samochodu, rok produkcji, stan techniczny, przebieg, wyposażenie i porównać z cenami usług świadczonych przez działające na tym samym terenie firmy zajmujące się wynajmem takich samochodów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2007 r. (data wpływu 5 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia podstaw opodatkowania nieodpłatnych świadczeń w formie korzystania przez pracowników z samochodów służbowych dla celów prywatnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia podstaw opodatkowania nieodpłatnych świadczeń w formie korzystania przez pracowników z samochodów służbowych dla celów prywatnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność polegającą m.in. na świadczeniu usług informatycznych i finansowych (zgodnie z PKD: pozostałe pośrednictwo finansowe, działalność pomocnicza związana z pośrednictwem finansowym, ubezpieczeniami, usługi informatyczne). Spółka jest dostawcą rozwiązań teleinformatycznych dla sektora ubezpieczeń. W celu prowadzenia aktywnej działalności handlowej oraz marketingowej Spółka zatrudnia pracowników na stanowiskach takich, jak np. project manager czy administratorzy rozwiązań teleinformatycznych wdrożonych u klientów Spółki.

Spółka zamierza oddać tym pracownikom do dyspozycji samochody służbowe również w dni wolne od pracy, w związku z charakterem zadań przez nich wykonywanych (konieczność zachowania stałego kontaktu z obsługiwanym klientem, możliwość natychmiastowego stawienia się w miejscu pracy albo w innym miejscu, gdy jest to niezbędne, częste podróże służbowe). Chodzi zatem o sytuacje, w których realizowane zadania wymagają jak najszybszej reakcji i podjęcia się realizacji celu służbowego ze względu na charakter wykonywanej pracy.

Druga grupa osób, w stosunku do których Spółka rozważa oddanie do dyspozycji samochodów służbowych w dni wolne od pracy oraz dodatkowo podczas urlopów, to członkowie kadry menedżerskiej wyższego szczebla (członkowie zarządu, dyrektorzy biur). Osobom tym samochód jest niezbędny do realizacji wykonywanych obowiązków a użytkowanie go uzasadnia dodatkowo ranga pełnionej funkcji w Spółce. Osoby te często, w różnym czasie i w różnych miejscach, prowadzą rozmowy handlowe o poważnych konsekwencjach finansowych z członkami kadry menedżerskiej kontrahentów Spółki. Samochód służbowy często okazuje się niezbędny w powyższym celu.

Spółka zamierza uznać oddanie tym osobom samochodu do dyspozycji również poza godzinami pracy za motywacyjny system wynagradzania i jako świadczenie nieodpłatne uznać je za część wynagrodzenia.

Jednocześnie Spółka zastanawia się nad sposobem ustalenia wartości świadczenia nieodpłatnego. Zamierza obliczyć przychód pracownika korzystającego z samochodu służbowego również dla własnych celów na podstawie średniej z 6-ciu ostatnich miesięcy kosztów eksploatacyjnych (paliwo, usługi związane z samochodem, koszt amortyzacji lub rata leasingowa), łącznie z podatkiem VAT 22%. Stawka "dniówki" świadczenia nieodpłatnego byłaby aktualizowana co 6 miesięcy.

Na tej podstawie, w zależności od ilości dni, w których pracownik będzie korzystał z samochodu służbowego dla celów prywatnych, Spółka zamierza ustalić wartość świadczenia nieodpłatnego, które będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wycena uzyskiwanych przez pracowników świadczeń nieodpłatnych na poziomie średniej ponoszonych kosztów eksploatacyjnych zawierających podatek VAT jest prawidłowa jako podstawa opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy wycena wartości "dniówki" świadczenia nieodpłatnego, oparta o obliczenie średniej z 6-ciu ostatnich miesięcy kosztów eksploatacyjnych samochodu plus VAT, będzie zgodna z zasadami wyceny świadczeń nieodpłatnych określonymi w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie Spółka poddaje w wątpliwość stosowanie jako miernika dla wyceny świadczenia Spółki cen rynkowych stosowanych przez podmioty zajmujące się wynajmem samochodów zawodowo. Cel działalności przedsiębiorcy trudniącego się wynajmem samochodów jest rozbieżny z celem działalności Spółki, która tylko ubocznie nieodpłatnie zamierza świadczyć na rzecz pracowników, których stanowisko uzasadnia takie świadczenie, zezwalając im na używanie samochodu służbowego w celach prywatnych, ale tylko przy okazji realizacji celu służbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, udostępnienie przez Spółkę swoim pracownikom samochodów służbowych w celach prywatnych w dni wolne od pracy lub też dodatkowo za czas urlopów stanowi w świetle powyższych regulacji nieodpłatne świadczenie na rzecz pracowników.

W związku z powyższym, wartość tego nieodpłatnego świadczenia pracodawca powinien dodać do innych przychodów pracownika pochodzących ze stosunku pracy i od łącznej kwoty pobrać miesięczną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z samochodów służbowych Spółki - ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się zgodnie z treścią ust. 2a:

Jak wynika z powołanych wyżej uregulowań, ustawodawca w art. 11 ust. 2a ściśle określił sposoby ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń. Dlatego też średnia z 6-ciu ostatnich miesięcy kosztów eksploatacyjnych tj. paliwo, usługi związane z samochodem, koszt amortyzacji, czy też w przypadku samochodów użytkowanych przez Spółkę na podstawie umów leasingowych - w oparciu o raty leasingowe, nie może służyć do ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników.

Ustalając zatem przychód z udostępniania samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika należy wziąć pod uwagę m.in. markę samochodu, rok produkcji, stan techniczny, przebieg, wyposażenie i porównać z cenami usług świadczonych przez działające na tym samym terenie co Spółka, firmy zajmujące się wynajmem takich samochodów, które po analizie powyższych kryteriów odpowiadają samochodowi wykorzystywanemu przez pracownika.

Realizacja dyspozycji zawartej w przytoczonym powyżej art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oznacza, że w omawianej sytuacji - w celu ustalenia wartości świadczenia - Spółka jako pracodawca, która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie świadczy usług najmu samochodów powinna uwzględnić ceny rynkowe stosowane przez firmy zajmujące się wynajmem samochodów tej samej marki.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.