ITPB1/415-60/12/HD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2012 r. (data wpływu 17 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 26 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie najmu lokali, produkcji materiałów budowlanych i ogrodniczych oraz usług budowlanych. Prowadzi również starania o kontrakty zagraniczne i rozszerzenie zakresu produkcji.

Osobą współpracującą z Wnioskodawczynią jest członek najbliższej rodziny (I stopień pokrewieństwa), który wykonuje pracę bezumownie i nie ma sformułowanego zakresu czynności. Osoba współpracująca posiada stałe pełnomocnictwo do reprezentowania Wnioskodawczyni m.in. w urzędzie skarbowym oraz w sprawach sądowych.

Współpracownik Wnioskodawczyni podjął studia na Wydziale Prawa na kierunku Prawo Ogólne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej opłaty za studia współpracownika.

Zdaniem Wnioskodawczyni, opłaty za studia współpracownika mogą stanowić koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W ocenie Wnioskodawczyni wydatki na studia współpracownika są bardzo ściśle związane ze zdobywaniem wiedzy i umiejętności, które są potrzebne w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej i mają bardzo ścisły związek z tą działalnością. Związek ten polega na tym, że dzięki pomocy osoby współpracującej Wnioskodawczyni może rozwiązywać problemy organizacyjne, prawne i podatkowe firmy. Bez osoby współpracującej, mając ośmioro dzieci (w tym czworo w rodzinie zastępczej), Wnioskodawczyni nie mogłaby np. uczestniczyć w kontroli z urzędu skarbowego oraz prowadzić działalności. Zatem pomoc osoby współpracującej jest istotna dla funkcjonowania działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodów" zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej Wnioskodawcy podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Wydatki związane z opłacaniem studiów współpracownika nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, zawartym w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Konieczne jest również wykazanie związku przyczynowego między poniesionymi wydatkami, a celem jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodu każdy przypadek wymaga bowiem indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami i racjonalnością działania dla osiągnięcia przychodu.

Dla stwierdzenia, czy wydatki poniesione w związku z opłacaniem studiów współpracownika mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej istotne jest ustalenie:

* czy takie wydatki związane są z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, zdobywaniem wiedzy i umiejętności, które są potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej i które mają z nią związek,

* czy takie wydatki służą tylko podnoszeniu ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia nie związanego z działalnością, a więc które co do zasady mają charakter osobisty.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni jest najem lokali, produkcja materiałów budowlanych i ogrodniczych oraz usługi budowlane. Członek najbliższej rodziny (I stopień pokrewieństwa), posiadający stałe pełnomocnictwo do reprezentowania Wnioskodawczyni m.in. w urzędzie skarbowym oraz w sprawach sądowych, wykonuje prace bezumownie i nie ma sformułowanego zakresu czynności. Współpracownik Wnioskodawczyni studiuje na Wydziale Prawa na kierunku Prawo Ogólne.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego i powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż za uzasadnione racjonalnie i gospodarczo koszty, których poniesienie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów ze źródła jakim jest działalność gospodarcza, uznać należy takie wydatki na kształcenie współpracownika, które pozwolą mu nabyć umiejętności i wiedzę niezbędną w prowadzeniu działalności gospodarczej. Wprawdzie we wniosku wskazano, że wykształcenie współpracownika jest przydatne i ściśle związane z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą, a zdobyte kwalifikacje pomagają rozwiązywać problemy organizacyjne, prawne i podatkowe firmy, jednakże w ocenie tutejszego organu, w przedstawionej sytuacji, omawiany wydatek nie spełnia kryterium celowości wynikającego z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nie prowadzi bowiem działalności w zakresie doradztwa prawnego, biznesowego. Natomiast charakter czynności wykonywanych przez współpracownika - rozwiązywanie problemów organizacyjnych, prawnych i podatkowych firmy - należy rozpatrywać (uwzględniając skalę i rodzaj działalności Wnioskodawczyni) przez pryzmat standardowych działań niezbędnych dla prawidłowego funkcjonowania podmiotu gospodarczego na rynku, realizacja których nie jest istotnie uzależniona od zdobycia specjalistycznego wykształcenia (np. prawniczego). Posiadanie przez osobę współpracującą stałego pełnomocnictwa do reprezentowania Wnioskodawczyni m.in. w urzędzie skarbowym oraz w sprawach sądowych nie przesądza również o możliwości zaliczenia wydatków na studia do kosztów uzyskania przychodów. W ocenie tutejszego organu ponoszone wydatki na kształcenie współpracownika na kierunku prawo ogólne podnoszą ogólny poziom wiedzy współpracownika i stanowią wydatek osobisty, niezwiązany bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni.

Reasumując, wydatki związane z dokształcaniem współpracownika - opłaty (czesne) za studia współpracownika, należy ocenić jako nie spełniające kryterium celowości, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji nie mogą one stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.