ITPB1/415-593/08/IG - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kaucji gwarancyjnej wynikającej z umowy najmu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2008 r. (data wpływu 22 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kaucji gwarancyjnej wynikającej z umowy najmu - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kaucji gwarancyjnej wynikającej z umowy najmu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka cywilna, jako podmiot gospodarczy zawarła umowę najmu na lokal przeznaczony na cele działalności gospodarczej (sprzedaż pieczywa i wyrobów cukierniczych). Zgodnie z zapisem zawartym w umowie najmu, Spółka zobowiązana została do wpłaty, na rzecz wynajmującego, kaucji gwarancyjnej. Kaucja ta przeznaczona jest na zagwarantowanie zobowiązań wynikających z umowy. Zgodnie z zapisem umowy zostanie ona zwrócona najemcy po wygaśnięciu najmu. Z kaucji wynajmujący może potrącić wszelkie kwoty jakie Spółka zobowiązana jest wpłacić wynajmującemu z tytułu umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, kaucja stanowi koszt uzyskania przychodów, gdyż służy bezsprzecznie uzyskaniu przychodów. Obowiązek wpłaty kaucji wynika z umowy najmu. Brak wpłaty kaucji pozbawi Spółkę możliwości podpisania umowy i tym samym nie pozwoli na prowadzenie działalności handlowej i uzyskanie przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu konieczne jest zatem zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub chociażby zamiar jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Koszt uzyskania przychodu musi być racjonalnie i gospodarczo uzasadnionym wydatkiem, związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą i poniesionym w ww. celu. Z definicji tej wynika także, że kosztami uzyskania przychodu mogą być wyłącznie wydatki o charakterze definitywnym, trwałym tj. nie podlegające zwrotowi.

Ponadto należy mieć na uwadze treść art. 23 ustawy, w którym to przepisie enumeratywnie wyliczone zostały wydatki, które nie stanowią kosztu uzyskania przychodu.

Słowo " kaucja" nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego, natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003) jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

Wpłacone kaucje, czy inne tego rodzaju świadczenia nie zostały wymienione w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże z uwagi na fakt, iż kaucja jest należnością co do zasady podlegającą zwrotowi - nie może być uznana za koszt uzyskania przychodu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka w zawartej umowie najmu zobowiązana została do wpłaty, na rzecz wynajmującego, kaucji gwarancyjnej przeznaczonej na zagwarantowanie zobowiązań wynikających z umowy.

O ile nie zaistnieją po stronie najemcy żadne zobowiązania wynikające z umowy, kwota kaucji wpłaconej wynajmującemu zostanie najemcy zwrócona, po upływie terminu obowiązywania umowy najmu.

Mając na uwadze omówioną uprzednio definicję kosztów uzyskania przychodów, stwierdzić należy, że w tym stanie faktycznym kwota kaucji wpłaconej na rzecz wynajmującego nie może być przez Wnioskodawcę zaliczona do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Decyduje o tym zwrotny charakter tego świadczenia. Z kolei zwrot kaucji pozostaje obojętny podatkowo.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80 - 219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.