ITPB1/415-553/10/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2010 r. (data wpływu 11 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów zasądzonej kwoty - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów zasądzonej kwoty.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W sierpniu 2006 r. na podstawie krótkoterminowej umowy z kontrahentem (spółką z o.o.) zostało wypożyczone na kilka dni auto dostawcze, w którym to aucie nastąpiła awaria silnika. Ponieważ firma ubezpieczeniowa odmówiła wypłaty odszkodowania, kontrahent (właściciel auta) obciążył firmę Wnioskodawcy kosztami naprawy auta wystawiając w dniu 29 grudnia 2006 r. fakturę VAT na kwotę brutto 22.278 zł 33 gr. Wnioskodawca stwierdził, że faktura ta jest niezasadna (nie było w tym zdarzeniu winy kierowcy Wnioskodawcy, który prowadził auto), dlatego też odesłał ją kontrahentowi - wystawcy faktury. Faktura ta nie była księgowana przez Wnioskodawcę. W 2009 r. kontrahent, wszczął postępowanie sądowe wobec firmy Wnioskodawcy, w wyniku której zasądzono kwotę 10.457 zł 10 gr wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 stycznia 2007 r. do dnia zapłaty. Kwotę zasądzoną wraz z odsetkami zapłacono w maju 2010 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy można uznać wpłaconą kwotę, zasądzoną wyrokiem sądowym w wysokości 10.457 zł 10 gr (47% wartości faktury VAT z dnia 29 grudnia 2006 r.) za koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota zasądzona wyrokiem sądowym w wysokości 10.457 zł 10 gr, nie jest wymieniona w katalogu przepisu art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako wydatek niestanowiący kosztu uzyskania przychodu. W związku z powyższym uważa, że może powyższy wydatek zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl ogólnej zasady dotyczącej kosztów uzyskania przychodów, wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej przepisie ustawodawca nie wymienia enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

* musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;

* nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy);

Ponadto wydatek taki musi być udokumentowany prawidłowo oraz w sposób nie budzący wątpliwości.

Zwrot "w celu" użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź też ewentualnie zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu. Definicja kosztów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza można zatem przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Podatnik nie może bezkrytycznie kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania, bądź też będących następstwem niezachowania przez niego należytej staranności, bądź też konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W treści wniosku wynika, iż w związku z awarią silnika wynajętego przez Wnioskodawcę samochodu, został on obciążony przez firmę wynajmującą, kosztami naprawy usterki w kocie brutto 22.278 zł 33 gr. Otrzymaną fakturę Wnioskodawca odesłał wystawcy, nie ujmując jej jednocześnie w prowadzonych ewidencjach. W związku z nieuregulowaniem tej należności, w wyniku podjętych przez kontrahenta czynności, sąd zasądził kwotę 10.457 zł 10 gr (47% wartości faktury) wraz z należnymi odsetkami, którą Wnioskodawca wpłacił na początku maja 2010 r.

Oceniając możliwość zaliczenia zasądzonej wyrokiem sądowym kwoty do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, należy odnieść się do ogólnych przesłanek dotyczących kosztów uzyskania przychodów wynikających z przepisu art. 22 ust. 1 ustawy.

Poniesienie powyższego wydatku jest wprawdzie konsekwencją zdarzeń zaistniałych w związku z prowadzeniem przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jednak zdaniem organu podatkowego, nie jest to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodu bądź zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Możliwość kwalifikowania tego rodzaju wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego wydatku pod kątem spełnienia przesłanek określonych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w kontekście całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej oraz zasadności jego poniesienia w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności.

Niewątpliwie poniesionego przez Wnioskodawcę wydatku z tytułu zasądzonej wyrokiem kwoty, nie można uznać za poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, gdyż przychód w ogóle w tym przypadku nie wystąpi. Nie można także doszukać się przesłanek do zakwalifikowania go do wydatków mających na celu zachowanie lub zabezpieczenia źródła przychodów. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła.

Istotą tego rodzaju kosztów jest ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Takiego charakteru przedmiotowy wydatek również nie posiada.

Celem zapłaty ww. kwoty było zwolnienie się Wnioskodawcy z ciążącej na nim na podstawie wyroku sądowego odpowiedzialności za wyrządzoną kontrahentowi szkodę. Mając na uwadze to, że - jak wykazano - zapłacona na podstawie wyroku sądowego kwota nie została poniesiona w celu uzyskania przychodu, ani też w celu zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodu, stwierdzić należy, że wydatek z tego tytułu nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.