ITPB1/415-545/09/PSZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia z dnia 22 czerwca 2009 r. (data wpływu 26 czerwca 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 25 sierpnia 2009 r. (data wpływu 27 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania korekty przychodu, w sytuacji, kiedy nie doszło do sprzedaży towaru - jest prawidłowe.

W dniu 26 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania korekty przychodu. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 25 sierpnia 2009 r. (data wpływu 27 sierpnia 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 24 lipca 2008 r. Spółka wystawiła kontrahentowi fakturę VAT. Po otrzymaniu faktury, a przed wydaniem towaru odbiorca zobowiązał się do zapłaty ceny wynikającej z faktury, co jednak do dnia złożenia niniejszego wniosku, nie nastąpiło. W związku z powyższym towar nie został wydany. Jednakże kwota wynikająca z faktury VAT została zaliczona do przychodów, natomiast w momencie wystawienia faktury korygującej VAT została ona skorygowana.

Pomimo wielu prób podejmowanych przez Spółkę odbiorca nie skontaktował się z nią. Ponieważ transakcja nie doszła do skutku, w dniu 12 listopada 2008 r. Spółka wystawiła korektę faktury i przesłała ją kontrahentowi. Korespondencja (faktury VAT) kierowana na adres odbiorcy nie została odebrana. Próby osobistego wręczenia faktury również nie przyniosły rezultatu. Podatek z tytułu sprzedaży udokumentowany przedmiotową fakturą VAT został zapłacony. Z powodu braku podpisu na fakturze korygującej VAT i uchylania się odbiorcy od kontaktu ze Spółką, nie ma ona możliwości skorygowania deklaracji podatkowej. Po wystawieniu faktury korygującej "towar wrócił na magazyn" i został sprzedany. Od tej sprzedaży ponownie zapłacono podatek dochodowy i VAT.

Spółka prowadzi księgi rachunkowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W jaki sposób należy skorygować podatek dochodowy, nie mając podpisanej faktury korygującej do faktury niezrealizowanej - towar nie został wydany, należność nie została uregulowana - a kontrahent jest nieosiągalny.

Zdaniem Spółki, z uwagi na to, iż nie doszło do sprzedaży - towar nie został wydany, faktura nie została uregulowana a odbiorca faktury jest nieosiągalny - należy dokonać korekty przychodu. Płacenie podatków od czynności nie mających miejsca jest sprzeczne z logiką.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Moment uzyskania przychodu z tytułu wykonania usług określa art. 14 ust. 1c ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1 h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

W przypadku przychodów z działalności gospodarczej przychodem są kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane.

Zasadnicze znaczenie ma zatem ustalenie pojęcia "kwota należna", determinuje ono bowiem rozumienie przychodu z działalności gospodarczej.

Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia "kwota należna". Konieczne jest zatem odwołanie się do słownikowego rozumienia tego pojęcia. W myśl Słownika języka polskiego "należny" to "przysługujący, należący się komuś". Z kolei czasownik "należeć się" oznacza tyle, co "przysługiwać komuś, stanowić dług, powinność, zapłatę".

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. "Należność" wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w lipcu 2008 r. Spółka wystawiła kontrahentowi fakturę VAT. Faktura została przez kontrahenta odebrana.

Towar objęty fakturą nie został jednak wydany. W listopadzie 2008 r. wystawiono fakturę korygującą. Kwota wynikająca z faktury VAT została zaliczona do przychodów, natomiast w momencie wystawienia faktury korygującej VAT została ona skorygowana.

Jak wskazano uprzednio, przychodem z działalności gospodarczej są kwoty należne. We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej transakcję sprzedaży określono jako "niezaistniała sprzedaż", czynność która nie miała miejsca, gdyż towar nie został wydany.

Istotnym jest jednak w niniejszej sprawie, iż to na gruncie prawa cywilnego a nie podatkowego rozstrzygnąć należy, czy doszło do przeniesienia towaru i czy Spółka może domagać się zapłaty od kontrahenta.

Jeżeli zatem rzeczywiście do sprzedaży towaru wykazanego na fakturze nie doszło, to nie można mówić o kwocie należnej z tytułu sprzedaży. Kwota z tej faktury nie stanowi w takim przypadku przychodu z działalności gospodarczej.

Podkreślić jednak należy, iż to na Wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania w ewentualnym postępowaniu, że kwota wynikająca z faktury nie była kwotą należną. Jest to zgodne z zasadą, iż ciężar dowodu, z którego wywodzone są skutki prawne - spoczywa na podatniku.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa kwestii dokumentowania zdarzeń gospodarczych, odsyłając w tym zakresie do odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Dokumenty, na podstawie których dokonuje się zapisów w księgach rachunkowych muszą odpowiadać wymogom wynikającym z przepisów ustawy z ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

Należy jednak zwrócić uwagę, iż tutejszy organ podatkowy ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania ustaw podatkowych oraz wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych. Ustawa o rachunkowości nie jest ustawą podatkową w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa. Dlatego też minister właściwy do spraw finansów publicznych nie mając uprawnienia do interpretowania przepisów ustawy o rachunkowości w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego odniósł się wyłącznie do stanowiska Wnioskodawcy, oceniając stan faktyczny w zakresie wynikającym z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Istotnym jest również to, iż procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Organ nie ocenia w tym postępowaniu dokumentów dołączonych do wniosku. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Reasumując, jeżeli nie doszło do sprzedaży towaru wykazanego na fakturze, wówczas nie powstał przychód z działalności gospodarczej. Przysługuje zatem Spółce prawo skorygowania przychodu zaewidencjonowanego wcześniej w księgach rachunkowych firmy. Dowód, na podstawie którego Spółka dokona korekty, winien być zgodny z odrębnymi przepisami oraz przyjętą w zakładzie polityką rachunkowości.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), zaznacza się, iż interpretacja nie ma wywołuje skutków prawnych dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła Spółka Jawna, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.