ITPB1/415-543/09/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2009 r. (data wpływu 26 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania przychodów uzyskiwanych przez inkasentów opłaty uzdrowiskowej, wypłacanych na podstawie uchwały Rady Miasta - jest prawidłowe.

W dniu 26 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania przychodów uzyskiwanych przez inkasentów opłaty uzdrowiskowej, wypłacanych na podstawie uchwały Rady Miasta.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na terenie Gminy obowiązuje uchwała Rady Miasta z dnia 30 października 2008 r. w sprawie ustalania stawki opłaty uzdrowiskowej, terminów płatności oraz sposobu jej poboru na terenie Miasta. Rada Miasta zarządziła pobór opłaty w drodze inkasa i na inkasentów wyznaczyła "wszystkie osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, które prowadzą hotele, motele, pensjonaty (...) i inne podobne obiekty". Zgodnie z postanowieniami uchwały, inkasenci wpłacają pobrane kwoty na rachunek Urzędu Miasta w terminie do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym opłaty zostały pobrane. Za terminowe wpłaty uchwała przewiduje wynagrodzenie dla inkasentów w wysokości 10% pobranych kwot. Uchwała została podjęta na podstawie upoważnienia zawartego w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. Zgodnie z art. 19 tej ustawy rada gminy może w drodze uchwały określić zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłaty uzdrowiskowej, może zarządzić pobór w drodze inkasa, określić inkasentów, wysokość wynagrodzenia za inkaso oraz wprowadzić zwolnienia przedmiotowe. Inkasent, o którym mowa w ww. ustawie jest inkasentem w rozumieniu przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa, bowiem stosownie do art. 2 § 1 pkt 1 tej ustawy, przepisy ustawy stosuje się również do opłat. Zatem, inkasent opłaty uzdrowiskowej, powołany do tej funkcji uchwałą rady gminy - tak jak ma to miejsce w przypadku Wnioskodawcy - podlega rygorom wynikającym z ogólnego prawa podatkowego - Ordynacji podatkowej w związku z tym ustawodawca nie przewidział regulowania zakresu jego odpowiedzialności przez organy jednostki samorządu terytorialnego.

Podobnie pozostałe okoliczności poboru reguluje ustawodawca - w art. 17 ust. 1a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie pytania drugiego, odpowiedź na pytanie pierwsze udzielona zostanie odrębnym pismem.

Zdaniem Wnioskodawcy - odnośnie pytania drugiego - przychody inkasentów należności publicznoprawnych (taką należnością jest również opłata uzdrowiskowa) stanowią przychody, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zaś przychody z działalności gospodarczej. Skutkować to będzie koniecznością wykonania przez Urząd wszystkich czynności wskazanych w art. 41 i 42 tej ustawy - niezależnie od prowadzonej przez inkasenta działalności gospodarczej. Art. 41 ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 (...), osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy. Z kolei art. 42 przewiduje, że płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek (...) w terminie do 20 miesiąca następującego po miesiącu w którym pobrano zaliczki na rachunek urzędu skarbowego właściwego według miejsca swojej siedziby. W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego właściwego ze względu na swoją siedzibę, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Natomiast do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, są obowiązani przesłać podatnikom oraz urzędom skarbowym, właściwym według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, sporządzone według ustalonego wzoru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - w zakresie pytania drugiego - uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. z 200 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

* pkt 2 - przychody z działalności wykonywanej osobiście,

* pkt 3 - przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Artykuł 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia rodzaje przychodów zaliczanych do działalności wykonywanej osobiście. Wśród nich znajdują się m.in. określone w pkt 6 przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9. Szczególnym rodzajem przychodów zaliczanych do przychodów z działalności wykonywanej osobiście są przychody inkasentów należności publicznoprawnych.

Inkasent jest specyficznym podmiotem prawa publicznego, w stosunku do którego mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.). W myśl art. 9 ww. ustawy inkasentem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana do pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Opłata uzdrowiskowa jest świadczeniem publicznoprawnym.

W myśl art. 17 ust. 1a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 z późn. zm.) opłata uzdrowiskowa jest pobierana od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach zdrowotnych, turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status uzdrowiska na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399 z późn. zm.), za każdy dzień pobytu w takich miejscowościach.

Rada gminy może, w drodze uchwały zarządzić pobór opłaty uzdrowiskowej w drodze inkasa oraz określić inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso (art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych). Określenie uchwałą rady gminy osoby inkasenta powoduje, że z mocy prawa zostaje nawiązany stosunek administracyjno - prawny.

Z treści wniosku wynika, że na podstawie uchwały Rady Miasta, Urząd Miasta wypłaca inkasentom - m.in. osobom fizycznym prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarczą - wynagrodzenia za terminowe odprowadzanie pobranej opłaty uzdrowiskowej.

Każde wynagrodzenie inkasenta należności publicznoprawnych, w tym podatków i opłat, bez względu na rodzaj budżetu, którego są dochodem, jest przychodem z działalności wykonywanej osobiście, stosownie do treści art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, wypłacanego inkasentom wynagrodzenia z tytułu poboru opłaty uzdrowiskowej na rzecz Urzędu Miasta nie należy zaliczać do przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z tytułu działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej (w tym przypadku Urząd Miasta), są obowiązane, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Wysokość kosztów uzyskania przychodów określonych m.in. w art. 13 pkt 6 ustawy określa art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowi on, że koszty te wynoszą 20% uzyskanego przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe. Obliczoną zaliczkę pomniejsza się, na podstawie art. 41 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, pobranej zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy, płatnicy o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

W myśl art. 42 ust. 1a ww. ustawy w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-4R).

Ponadto, stosownie do art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu (PIT-11), o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.