ITPB1/415-524/11/GR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2011 r. (data wpływu 11 maja 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 czerwca 2011 r. (data wpływu 4 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesionych wydatków na dojazd do pracy - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesionych wydatków na dojazd do pracy. Wniosek został uzupełniony pismem otrzymanym w dniu 4 lipca 2011 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni mieszka w O. natomiast pracuje w W. Pracę wykonuje na podstawie umowy o pracę, nie jest ona wykonywana w ramach działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni do miejsca pracy dojeżdża własnym samochodem, codziennie pokonując trasę o długości ponad 100 km Miesięczny koszt paliwa przeznaczonego na dojazdy do pracy wynosi ok. 600 zł. Wnioskodawczyni wskazuje, że gdyby dojeżdżała innym środkiem transportu (pociąg, autobus), to mogłaby odliczyć ww. koszty na podstawie biletów miesięcznych niezależnie od ich ceny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy istnieje możliwość odliczania faktycznie ponoszonych kosztów dojazdu do pracy poza miejscem zamieszkania, jeżeli jedynym możliwym środkiem transportu jest prywatny samochód.

Zdaniem Wnioskodawczyni, możliwe jest odliczenie faktycznie ponoszonych kosztów dojazdu do pracy poza miejscem zamieszkania, również w przypadku dojazdu prywatnym samochodem. Osoby dojeżdżające do pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego lub komunikacji miejskiej mają możliwość odliczania kosztów dojazdu na podstawie biletów miesięcznych. W związku z tym Wnioskodawczyni uważa, że osoby których jedyną możliwością dotarcia do pracy poza miejscem zamieszkania jest własny środek transportu, powinny mieć możliwość odliczenia kosztów tych dojazdów na podstawie faktur na zakup paliwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 2 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Z kolei, w myśl przepisu art. 22 ust. 11 ww. ustawy, jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów określone w ust. 2 są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Sformułowanie zawarte w ww. przepisie wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości wydatków faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

Z powyższego jednoznacznie wynika, że w faktycznie poniesionej wysokości mogą być uwzględnione wydatki na dojazd do zakładu pracy środkami transportu wymienionymi w przepisie, tj. środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej.

Literalne brzmienie art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje, że wymienione w nim środki transportu stanowią katalog zamknięty. Nie istnieje zatem możliwość wykazania w rozliczeniu rocznym wydatków w wysokości faktycznie poniesionej na dojazd do zakładu pracy środkami transportu innymi aniżeli wymienione enumeratywnie w przepisie podatkowym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni ponosi koszty związane z dojazdem do zakładu pracy znajdującego się poza miejscem stałego zamieszkania. Do pracy dojeżdża prywatnym samochodem.

Biorąc pod uwagę ww. przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, iż ponoszone przez Wnioskodawczynię koszty związane z dojazdem do pracy własnym samochodem nie mogą być uwzględnione w zeznaniu podatkowym, ponieważ nie zostały spełnione warunki określone we wskazanym wyżej art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Koszty uzyskania przychodu ze stosunku pracy Wnioskodawczyni należy przyjąć w wysokości wynikającej z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.