ITPB1/415-516a/14/WM - Możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do środka trwałego w postaci samochodów ciężarowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2014 r. (data wpływu 28 kwietnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 28 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie m.in. możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 17 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W ewidencji środków trwałych, Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z tabelą amortyzacyjną ustala stawki odliczeń. Dla używanych środków trwałych Wnioskodawca zastosował indywidualną stawkę amortyzacyjną. Środki trwałe, do których zastosował tę stawkę, to środki transportu, które Wnioskodawca zakupił i wprowadził po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych. Są to samochody używane, rok produkcji 1998, 1991, 1990, 2005. W trakcie kontroli podatkowej, została zakwestionowana możliwość zastosowania indywidualnej metody amortyzacji.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku wskazano środki trwałe, w stosunku do których Wnioskodawca zastosował indywidualną stawkę podatku, zgodnie z art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (18% - co stanowi odliczenie w czasie 67 miesięcy - okres nie może być krótszy niż 30 miesięcy):

* ciągnik siodłowy - rok produkcji 2005, zakupiony na fakturę VAT w dniu 29 stycznia 2012 r. od firmy produkcyjno-meblowej, który używany był w firmie od 2005 r.

* ciągnik siodłowy - rok produkcji 1998, zakupiony na fakturę VAT w dniu 25 marca 2008 r. od firmy transportowej, który używany był w firmie od 2008 r.

* naczepa - rok produkcji 1991, zakupiona na fakturę VAT w dniu 21 kwietnia 2009 r., używana od daty produkcji w firmach transportowych, a w ostatnich latach w firmie sprzedającego,

* ciągnik siodłowy - rok produkcji 1990, zakupiony na fakturę VAT w dniu 2 października 2010 r., używany od daty produkcji w firmach transportowych, a w ostatnich latach używany w firmie sprzedającego.

Wymienione środki trwałe zostały zakupione od firm, a nabywcą ich była firma Wnioskodawcy. Środki trwałe nie zostały nabyte do majątku prywatnego.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, dla środków trwałych, które według niego spełniają kryteria ustawy, o których mowa w art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, niezgodnie z przepisami zostały zakwestionowane koszty odpisów amortyzacyjnych od używanych środków trwałych: ciągników siodłowych i naczep. W protokole stwierdzono, że błędnie została zastosowana stawka od wymienionych środków trwałych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, posiada prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej od środków trwałych, spełniających określone warunki:

* środek trwały zostaje po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika - warunek spełniony (od chwili zakupu środki zostały wprowadzone do ewidencji po raz pierwszy).

* powinien być używany przed nabyciem co najmniej 6 miesięcy - podatnik musi to udowodnić - warunek spełniony (przedstawiono dowody rejestracyjne, które stanowią dowód na używanie pojazdów od 1998 r., 1991 r., 1990 r., 2005 r.).

* okres amortyzacji w przypadku środków trwałych transportu nie może być krótszy niż 30 miesięcy - warunek spełniony (zastosowano stawkę indywidualną w wysokości 18%, co stanowi odliczenie w czasie 67 miesięcy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Sposób ustalenia tej wartości reguluje art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia. Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawca w ewidencji środków trwałych, dokonuje odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z tabelą amortyzacyjną i ustala stawki odliczeń. Dla używanych środków trwałych Wnioskodawca zastosował indywidualną stawkę amortyzacyjną. Środki trwałe, do których zastosował tę stawkę, są to środki transportu, które Wnioskodawca zakupił i wprowadził po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych. Są to samochody używane, rok produkcji 1998, 1991, 1990, 2005. W uzupełnieniu wniosku wskazano również, że wymienione środki trwałe zostały zakupione od firm i nabywcą ich była firma Wnioskodawcy. Środki trwałe nie zostały nabyte do majątku prywatnego. Wnioskodawca zastosował do przedmiotowych środków trwałych indywidualną stawkę podatku, zgodnie z art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (18% - co stanowi odliczenie w czasie 67 miesięcy - okres nie może być krótszy niż 30 miesięcy).

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. W myśl art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie w myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Jednakże stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla środków transportu, w tym samochodów osobowych, nie może być krótszy niż 30 miesięcy. Środki trwałe (środki transportu) zgodnie z art. 22j ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, uznaje się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył używane środki transportu, które były wykorzystywane u poprzednich właścicieli (przed nabyciem przez podatnika) przez wymagany okres co najmniej 6 miesięcy. Jednakże przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określają rodzaju dokumentów potwierdzających fakt, iż nabyty środek transportu przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych, był używany. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa na podatniku.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca zakupił używane środki transportu (ciągniki siodłowe i naczepę), wyprodukowane w latach (1998 r., 1991 r., 1990 r., 2005 r.). Środki transportu używane były w firmach, od których Wnioskodawca nabył te środki. Przedmiotowe środki trwałe wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie - uwzględniając oświadczenie Wnioskodawcy, przedmiotowe środki transportu używane były co najmniej 6 miesięcy przed ich nabyciem - stwierdzić należy, że Wnioskodawca mógł ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną dla przedmiotowych środków trwałych, przy czym okres ich amortyzacji nie może być krótszy niż 30 miesięcy.

Wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń