ITPB1/415-502a/12/TK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2012 r. (data wpływu 7 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej dla inwestycji w obcym środku trwałym - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej dla inwestycji w obcym środku trwałym.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 27 października 2011 r. dokonał wpisu do CEIDG. Dnia 14 listopada 2011 r. zawarł umowę na podnajem lokalu o powierzchni 62 m² w celu uruchomienia działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług fryzjersko-kosmetycznych.

Wynajęty lokal był w stanie deweloperskim tj. nie posiadał ścian wewnętrznych, pomieszczeń socjalnych, drzwi wejściowych, tynków, rozprowadzenia instalacji wodno-kanalizacyjnej, elektrycznej, wentylacji, podsufitki itp. Umowa podnajmu lokalu została zawarta na czas określony tj. 5 lat. W umowie podnajmu lokalu Wnioskodawca zobowiązał się do dokonania we własnym zakresie i na własny koszt prac adaptacyjnych w celu dostosowania lokalu do prowadzenia działalności gospodarczej. W umowie istnieje również zapis, iż nie będzie w związku z poniesionymi na ten cel nakładami inwestycyjnymi żądał od wynajmującego żadnej rekompensaty.

W dniu 27 listopada 2011 r. Wnioskodawca rozpoczął prace adaptacyjne w wynajętym lokalu wykonując między innymi: sufit podwieszany, ściany działowe, pomieszczenie socjalne i gospodarcze, łazienkę z ustępem sanitarnym, instalację elektryczną i wentylacyjną, hydraulikę, glazurę, zakup i montaż 5 szt. drzwi z ościeżnicami, witryny wejściowej z drzwiami do lokalu, malowania. Roboty zostały zakończone w lutym 2012 r. Wartość wykonanych robót według posiadanych dokumentów wynosi 42.857,75 złotych. Dla celów podatkowych Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Podatek dochodowy będzie płacił na zasadach ogólnych. Nie jest podatnikiem podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nakłady poniesione na adaptację lokalu Wnioskodawca może rozliczyć w okresie 5-ciu lat.

Zdaniem Wnioskodawcy, prace adaptacyjne przeprowadzono w dzierżawionym (podnajętym) lokalu. Poniesione nakłady spowodowały ulepszenie obcego środka trwałego. Ponieważ wartość poniesionych nakładów przekracza kwotę 3.500 zł wydatki te powodują wzrost jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przejęcia go do użytkowania (art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) nakłady te winny być zakwalifikowane do inwestycji w obcym środku trwałym. Według przepisu ustawy o rachunkowości ulepszenia w obcych środkach trwałych są amortyzowane na zasadach ogólnych tj. przy ustaleniu okresu i stawki amortyzacyjnej należy uwzględnić okres ekonomicznej użyteczności tego środka trwałego (art. 32 ustawy o rachunkowości). W ocenie Wnioskodawcy, przy ustalaniu okresu ekonomicznej użyteczności należy uwzględnić okres na jaki została zawarta umowa podnajmu tj. okres 5-ciu lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych", zwane także środkami trwałymi.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie "inwestycji". Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym, że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w 2011 r. zawarł umowę na podnajem lokalu o powierzchni 62 m² w celu uruchomienia działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług fryzjersko-kosmetycznych.

Wynajęty lokal był w stanie deweloperskim tj. nie posiadał ścian wewnętrznych, pomieszczeń socjalnych, drzwi wejściowych, tynków, rozprowadzenia instalacji wodno-kanalizacyjnej, elektrycznej, wentylacji, podsufitki itp. Umowa podnajmu lokalu została zawarta na czas określony tj. 5 lat. W umowie podnajmu lokalu Wnioskodawca zobowiązał się do dokonania we własnym zakresie i na własny koszt prac adaptacyjnych w celu dostosowania lokalu do prowadzenia działalności gospodarczej. W dniu 27 listopada 2011 r. Wnioskodawca rozpoczął prace adaptacyjne w wynajętym lokalu wykonując między innymi: sufit podwieszany, ściany działowe, pomieszczenie socjalne i gospodarcze, łazienkę z ustępem sanitarnym, instalację elektryczną i wentylacyjną, hydraulikę, glazurę, zakup i montaż 5 szt. drzwi z ościeżnicami, witryny wejściowej z drzwiami do lokalu, malowania.

Mając na względzie cytowane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, iż poniesione na ww. lokal nakłady mogą stanowić inwestycję w obcym środku trwałym. Wnioskodawca będzie mógł dokonywać ich amortyzacji, z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, przy czym okres amortyzacji każdej inwestycji nie może być krótszy niż 10 lat.

Reasumując stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca dokonał nakładów na obcą nieruchomość i wydatki te zaliczone zostaną do kategorii inwestycji w obcym środku trwałym - przedmiotową inwestycję może amortyzować 10% stawką amortyzacyjną. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe. W przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania przepis ustawy o rachunkowości, na który powołuje się Wnioskodawca bowiem z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, a nie księgi rachunkowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.