ITPB1/415-493/14/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2014 r. (data wpływu 23 kwietnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytego przez Wnioskodawcę budynku oraz jego amortyzacji - jest prawidłowe.

W dniu 23 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytego przez Wnioskodawcę budynku oraz jego amortyzacji.

W ww. wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości budynkowej. Budynek ten wybudowany został w latach 60 XX wieku. Wnioskodawca nie dysponuje wiedzą, czy dla budynku została wydana decyzja pozwolenie na budowę. Budynek jest jednokondygnacyjny, niepodpiwniczony. Wnioskodawca uzyskał ekspertyzę techniczną, sporządzoną przez osobę posiadającą odpowiednie uprawnienia zawodowe (budowlane), zgodnie z treścią której przedmiotowy budynek znajduje się w odpowiednim stanie technicznym oraz spełnia wymogi techniczne odnośnie co do bezpieczeństwa konstrukcji i użytkowania. Lokalizacja budynku w tym miejscu jest zgodna z postanowieniami prawa miejscowego. Burmistrz Miasta wydał Plan Zagospodarowania Przestrzennego, z którego wynika, że nieruchomość, na której znajduje się budynek przeznaczona jest pod zabudowę jednorodzinną z dopuszczalnym dogęszczeniem oraz lokalizacją usług i rzemiosła nieuciążliwego nie wymagającego stref ochronnych. W stosunku do budynku została wydana decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w 2012 r., zgodnie z którą brak jest podstaw do wydania nakazu rozbiórki w trybie przepisów prawa budowlanego. Decyzja ta legalizuje istnienie budynku oraz jego zgodność z obowiązującymi przepisami z uwzględnieniem jego aktualnej funkcji.

Wnioskodawca jako właściciel budynku zawarł umowę najmu, której przedmiotem jest budynek, w oparciu o którą najemcy prowadzą w budynku działalność gospodarczą w postaci niepublicznego żłobka. Najemcy uzyskali zaświadczenie Burmistrza Miasta z dnia 4 czerwca 2013 r. o wpisie do rejestru żłobków i klubów dziecięcych prowadzących działalność na terenie Gminy Miejskiej, w którym to zaświadczeniu jako miejsce prowadzenia żłobka wskazany jest budynek. Ponadto najemcy uzyskali dla budynku opinię sanitarną Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego, w której stwierdza się, że pomieszczenia, w którym zlokalizowany ma być żłobek spełniają wymagania fachowe i sanitarne, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia tego rodzaju obiektu. Zgodnie z opinią Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego budynek spełnia wymagania Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki socjalnej w sprawie wymagań lokalowych i sanitarnych dotyczących żłobków i klubów dziecięcych oraz wymagania ustawy o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3. Dla potrzeb prowadzenia w budynku żłobka została także wydana opinia Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej, w której postanawia się wydać pozytywną opinię dla pomieszczenia żłobka zlokalizowanych w budynku. Wnioskodawca nie posiada jednakże dokumentu stwierdzającego wprost wydanie pozwolenia na użytkowanie budynku, a jedynie wyżej wskazaną decyzję z 2012 r. Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, zgodnie z którą brak jest podstaw do wydania nakazu rozbiórki budynku w trybie przepisów prawa budowlanego, co należy uznać za zalegalizowanie istnienia budynku oraz za stwierdzenie zgodności budynku i pełnionej przez niego funkcji z obowiązującymi przepisami.

Dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z tytułu umów najmu, których przedmiotem jest budynek stanowią dochód z działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca zamierza wprowadzić budynek do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej oraz rozpocząć jego amortyzację podatkową w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca może wprowadzić budynek do swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Czy Budynek ten będzie mógł stanowić dla Wnioskodawcy środek trwały podlegający amortyzacji podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

2. Czy w przypadku wprowadzenia przez Wnioskodawcę budynku do swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie on mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym budynek ten został wprowadzony do ewidencji.

3. Czy uzyskanie dokumentu stwierdzającego wprost wydanie pozwolenia na użytkowanie jest warunkiem koniecznym aby Wnioskodawca mógł wprowadzić budynek do swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz rozpocząć jego amortyzację podatkową.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie zmieniając stanu faktycznego i prawnego budynku, będzie On mógł wprowadzić ten budynek do swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Budynek będzie mógł stanowić dla Wnioskodawcy środek trwały podlegający amortyzacji podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, że Jego stanowisko oparte jest na analizie następujących przepisów prawa podatkowego.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy środkami trwałymi są składniki majątkowe podatnika posiadające następujące cechy:

Wnioskodawca jest jedynym właścicielem budynku, w związku z czym jego zdaniem spełniona jest przesłanka z pkt 1 powyżej.

Odpisom amortyzacyjnym podlegają te składniki majątku trwałego podatnika, których przewidywany okres używania przekroczy rok. Wnioskodawca będzie używał budynek w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej przez wiele lat w związku z czym uznać należy, że spełniona będzie także druga przesłanka odnosząca się do przewidywanego okres używania przekraczającego jeden rok (nr 2).

Środek trwały musi być także kompletny oraz zdatny do użytku w dniu przyjęcia go do używania. Z treści obowiązujących przepisów wyprowadzić można wniosek, że kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających.

Jak wynika z informacji zawartych w treści opisu zdarzenia przyszłego budynek posiada pozytywną ekspertyzę techniczną, która potwierdza, że znajduje się on w odpowiednim stanie technicznym oraz spełnia wymogi techniczne odnośnie co do bezpieczeństwa konstrukcji i użytkowania. Wnioskodawca zawarł umowę najmu przedmiotowego budynku, na mocy której najemcy prowadzą w budynku działalność polegającą na prowadzeniu żłobka. Dla celów prowadzenia tej działalności najemcy uzyskali szereg opinii i decyzji, które potwierdzają zgodność stanu technicznego budynku z obowiązującym prawem. Trzeba zaznaczyć, że lokalizacja budynku w tym miejscu jest zgodna z postanowieniami prawa miejscowego. Burmistrz Miasta wydał decyzję, z której wynika, że nieruchomość gruntowa, na której znajduje się budynek, przeznaczona jest pod zabudowę jednorodzinną z dopuszczalnym dogęszczeniem oraz lokalizacją usług i rzemiosła nieuciążliwego nie wymagającego stref ochronnych. W stosunku do budynku została wydana decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w 2012 r., zgodnie z którą brak jest podstaw do wydania nakazu rozbiórki w trybie przepisów prawa budowlanego. Wskazana decyzja zakończyła proces legalizacji budynku. Na skutek toczącego się postępowania organ administracji stwierdził, że stan techniczny budynku jest zgodny z przepisami prawa i nie ma podstaw do wydania decyzji o jego rozbiórce.

Z powyższego wynika tym samym, że budynek ten spełnia wymogi techniczne wynikające z obowiązujących przepisów prawa, jest bezpieczny dla jego użytkowników oraz nadaje się do eksploatacji w ramach działalności gospodarczej, wobec czego należy przyjąć, że wypełniona została przesłanka wskazana jako nr 3.

Kolejną przesłanką jest aby środek trwały został nabyty lub wytworzony przez podatnika oraz był wykorzystywany przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jak wynika z przedstawionego powyżej opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wynajmuje budynek dla potrzeb prowadzenia w nim działalności gospodarczej - prowadzenie niepublicznego żłobka. Dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z tytułu umów najmu, których przedmiotem jest budynek stanowią dochód z działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Mając powyższe na uwadze, należy uznać, że spełniona jest także 4 przesłanka.

Ostatnia przesłanka, która znajduje zastosowanie odnośnie opisanego powyżej zdarzenia przyszłego to fakt, że przedmiotowy środek trwały musi być budynkiem. Jak wynika z art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, pod pojęciem "budynek" należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiadający fundamenty i dach. W Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzonej rozporządzeniem RM z 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) pod pojęciem "budynek" rozumie się zadaszony obiekt budowlany wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywany dla potrzeb stałych oraz przystosowany do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów. Budynek, który planuje nabyć Wnioskodawca jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiadający fundamenty i dach wobec czego uznać należy, że spełniona została tym samym także przesłanka nr 5.

Podsumowując uznać należy, że budynek spełnia wszystkie warunki od których przepisy prawa podatkowego uzależniają możliwość zakwalifikowania go jako środka trwałego wobec czego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku wprowadzenia przez niego budynku do swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie on mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym budynek ten został wprowadzony do ewidencji.

Wnioskodawca wskazuje, że stanowisko swoje oparł na treści normy prawnej zawartej w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji.

W ocenie Wnioskodawcy obowiązujące przepisy prawa podatkowego nie uzależniają zakwalifikowania budynku do środka trwałego przedsiębiorstwa od tego czy posiada on pozwolenie na użytkowanie. Zasadnicze znaczenie ma zgodność stanu technicznego budynku z przepisami prawa oraz jego legalność, co może być stwierdzone nie tylko i wyłącznie w decyzji o pozwoleniu na użytkowanie, ale także w innych decyzjach odpowiednich organów administracji publicznej, które potwierdzają odpowiedni stan techniczny budynku, zgodność z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i wymaganiami prawa budowlanego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;

* musi być należycie udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości budynkowej. Wnioskodawca jako właściciel budynku zawarł umowę najmu, której przedmiotem jest budynek, w oparciu o którą najemcy prowadzą w budynku działalność gospodarczą w postaci niepublicznego żłobka. Dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z tytułu umów najmu, których przedmiotem jest budynek stanowią dochód z działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca zamierza wprowadzić budynek do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej oraz rozpocząć jego amortyzację podatkową w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uzyskał ekspertyzę techniczną, sporządzoną przez osobę posiadającą odpowiednie uprawnienia zawodowe (budowlane), zgodnie z treścią której przedmiotowy budynek znajduje się w odpowiednim stanie technicznym oraz spełnia wymogi techniczne odnośnie co do bezpieczeństwa konstrukcji i użytkowania. W stosunku do budynku została wydana decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w 2012 r., zgodnie z którą brak jest podstaw do wydania nakazu rozbiórki w trybie przepisów prawa budowlanego. Decyzja ta legalizuje istnienie budynku oraz jego zgodność z obowiązującymi przepisami z uwzględnieniem jego aktualnej funkcji.

Ponadto najemcy uzyskali dla budynku opinię sanitarną Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego, w której stwierdza się, że pomieszczenia, w którym zlokalizowany ma być żłobek spełniają wymagania fachowe i sanitarne, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia tego rodzaju obiektu. Zgodnie z opinią Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego budynek spełnia wymagania Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki socjalnej w sprawie wymagań lokalowych i sanitarnych dotyczących żłobków i klubów dziecięcych oraz wymagania ustawy o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3. Dla potrzeb prowadzenia w budynku żłobka została także wydana opinia Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej, w której postanawia się wydać pozytywną opinię dla pomieszczenia żłobka zlokalizowanych w budynku.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny wskazać należy co następuje.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Jak wskazuje art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a i 22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się z ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o której mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie zaś z art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Z treści zawartych we wniosku pytań wynika, że wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości wprowadzenia budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na podstawie posiadanych dokumentów, a w konsekwencji zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nieruchomości, przekazanej do odpłatnego wynajmu na podstawie zawartej umowy najmu.

Wskazać zatem należy, że zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca co do zasady uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych po spełnieniu następujących warunków:

* środki trwałe zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

* stanowią własność lub współwłasność podatnika;

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok;

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

* nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 22c ustawy.

Z treści wniosku wynika, że powyższe przesłanki w sytuacji przedstawionej we wniosku są spełnione. Wnioskodawca jest właścicielem budynku. Z treści wskazanych we wniosku dokumentów wynika, że budynek posiada pozytywną ekspertyzę techniczną, która potwierdza, że znajduje się on w odpowiednim stanie technicznym oraz spełnia wymogi techniczne odnośnie bezpieczeństwa konstrukcji i użytkowania. W stosunku do budynku została wydana decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w 2012 r., zgodnie z którą brak jest podstaw do wydania nakazu rozbiórki w trybie przepisów prawa budowlanego. Wskazana decyzja zakończyła proces legalizacji budynku. Na skutek toczącego się postępowania organ administracji stwierdził, że stan techniczny budynku jest zgodny z przepisami prawa i nie ma podstaw do wydania decyzji o jego rozbiórce. Wnioskodawca używa budynek w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i ma zamiar wykorzystywać go dla celów działalności przez wiele lat.

Jednocześnie ustawodawca, co do zasady, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystania określonego środka trwałego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą podatnika. Nie odwołuje się natomiast do fizycznego wykorzystania danego środka trwałego konkretnie w siedzibie podatnika. Wprowadzenie przez ustawodawcę sformułowania "na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą" oznacza, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza zakładem podatnika. Świadczy o tym zapis, że amortyzacji podlegają również - po spełnieniu pozostałych warunków wymienionych w tym przepisie - budynki oddane do używania na podstawie m.in. umowy najmu. Zatem amortyzacja dotyczy zarówno środków trwałych używanych w działalności gospodarczej, jak i wynajmowanych.

Wskazać również należy, że katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, określony w art. 23 ust. 1 oraz treść art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przewiduje wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów, odpisów amortyzacyjnych składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, jeżeli są one przedmiotem najmu.

Mając zatem na uwadze powyższe - uwzględniając oświadczenie Wnioskodawcy - należy stwierdzić, że w sytuacji przedstawionej we wniosku, Wnioskodawca będzie uprawniony do zakwalifikowania budynku jako środka trwałego w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym do dokonywania odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Wskazać bowiem należy, że w postępowaniu o udzielenie pisemnej interpretacji organ podatkowy nie przeprowadza dowodów w rozumieniu art. 180 i następnych Ordynacji podatkowej i nie ocenia ich w myśl art. 191 ustawy, gdyż nie jest to postępowanie podatkowe. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Tym samym przedstawione stanowisko oparte zostało na oświadczeniu Wnioskodawcy, że zarówno nabyty przez Niego budynek spełnia określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wymogi uznania go za środek trwały.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.